Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014

Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι

Ακούγοντας χτες το μεσημέρι τη ζωή κωνσταντοπούλου να μιλάει από τα κοινοβουλευτικά έδρανα για θρίαμβο της δημοκρατίας στην τροπολογία για τον ηλεκτρονικό γεωεντοπισμό –που δε λειαίνεται η ουσία του, αν το βαφτίσουμε με έναν επιστημονικό όρο- και διαβάζοντας τις αναλύσεις διάφορων δημοσιολόγων, που σχεδόν πανηγύριζαν για τη νίκη με το βραχιολάκι, μου ήρθαν συνειρμικά μια σειρά εικόνες και σκέψεις.

-Ο δρομέας φειδιππίδης να ξεψυχάει φωνάζοντας στους δικούς του: νενικήκαμεν.
-Η χυδαία ομολογία αποστασίας (που είναι της μόδας ως λέξη με την εκλογή ΠτΔ) στην αντίπερα όχθη από το συγκατηγορούμενο του μπελογιάννη, τάκη λαζαρίδη, στο βιβλίο του με τον εμφατικό τίτλο: ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι –ήδη από το 87’, αρκετά πριν την τελική φάση εκδήλωσης της αντεπανάστασης. Που στη σημερινή συγκυρία θα μπορούσε να αντιστραφεί διαλεκτικά και να γίνει: δυστυχώς νικήσαμε σύντροφοι.

-Η «νίκη» της υπατίας. Της δικαστικής απόφασης για την ερτ. Και του άρθρου 16, με τη μη αναθεώρηση του συντάγματος, με το φοιτητικό κίνημα του (περιβόητου) μαϊούνη να αναλώνεται σε πολύωρες συζητήσεις και συντονιστικά για να αποφανθεί αν η αποχώρηση τότε του πασόκ από τη διαδικασία ήταν συστημικός ελιγμός ή νίκη του κινήματος. Που βασικά ήταν εν μέρει και τα δύο, ελιγμός υπό την πίεση του κινήματος, σαν τις δύο όψεις ενός νομίσματος. Μόνο που γρήγορα έγινε φανερό σε ποια πλευρά κάθισε τελικά το νόμισμα, και ποια γραμμή ήταν αυτή που καλούσε σε επαγρύπνηση, σε αντίθεση με την αυτοϊκανοποίηση και τον αποπροσανατολισμό που επικράτησε.

-Και μια παρόμοια –τηρουμένων των αναλογιών- περίπτωση (με πολύ διαφορετικό τέλος) ενός κούρδου πρόσφυγα στη θεσσαλονίκη, που έκανε απεργία πείνας για να του χορηγηθεί άσυλο και τη σταμάτησε τελικά στο παρά ένα, μετά από μια αντίστοιχη συμβιβαστική «λύση», με αποτέλεσμα ο αναρχικός χώρος –που είχε αγκαλιάσει την υπόθεση- να στραφεί εναντίον του και να βλέπει κανείς στους τοίχους σβησμένα και διορθωμένα συνθήματα αλληλεγγύης στον κούρδο, που του εύχονταν.. καλό θάνατο –με την ίδια περίπου φρασεολογία διαφόρων φασιστοειδών για το ρωμανό.

Ο ρωμανός κέρδισε μικρές ανάσες ελευθερίας σε ένα ούτως ή άλλως ασφυκτικό, καταπιεστικό πλαίσιο, που δεν αφήνει σχεδόν κανένα (έγκλειστο ή μη) να ανασάνει. Κατάφερε να αποσπάσει κάτι από μια κυβέρνηση, που αναγκάστηκε να τσαλακώσει το προφίλ του αδιάλλακτου κι ανυποχώρητου φορέα της αστικής εξουσίας. Δεν ήταν όμως τίποτα περισσότερο από έναν επώδυνο συμβιβασμό, που νομιμοποιεί ντε φάκτο κι από το παράθυρο τα ηλεκτρονικά βραχιολάκια ως μέτρο κι αποτελεί έμμεση αναγνώριση των ορίων ενός προσωπικού αγώνα –για τα οποία κανείς προφανώς δεν μπορεί να μεμφθεί το ρωμανό- παρά το ευρύ κίνημα αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε γύρω του.

Τώρα λοιπόν που είναι η ώρα της αποτίμησης, μπορούν και πρέπει να τεθούν στο επίκεντρο μερικά σημεία, που αφορούν:

-συνολικά το άθλιο σωφρονιστικό σύστημα, τα δικαιώματα των κρατούμενων, τις άδειές τους που έχουν μπει στο στόχαστρο, τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησής τους στις φυλακές, που τους οδηγούν συχνά-πυκνά σε εξεγέρσεις.
-τον «καθημερινό (εκ)φασισμό» του αστικού κράτους και την εφαρμογή του δόγματος «νόμος και τάξη». Ό, τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό βέβαια, όπως θα θυμάστε από το βουλγαράκη. Μόνο που οι πράξεις συγκεκριμένων ατόμων, ομάδων, τάξεων μοιάζουν πιο.. νόμιμες απ’ αυτές των υπόλοιπων, που δεν μπορούν καν να ασκήσουν τα αυτονόητα (;) κουτσουρεμένα δικαιώματά τους.
-τη ρηχή θεώρηση της κυβερνητικής στάσης ως ρεβανσισμού κι αδιαλλαξίας μιας ακροδεξιάς συμμορίας και όχι ως βασικής, κεντρικής επιλογής του αστικού κράτους και των μηχανισμών του. Που αφήνει εμμέσως να υπονοηθεί πως το κράτος μπορεί να γίνει πιο φιλικό με μια διαφορετική κυβέρνηση –οπότε θα ήταν κρίμα κι άδικο να πεθάνει ο ρωμανός, πριν έρθει στα πράγματα αυτή η κυβέρνηση που θα δικαιώσει τα αιτήματά του.

-την αξιοσημείωτη ικανότητα του αστικού πολιτικού συστήματος να φέρνει στα δικά του κοινοβουλευτικά μέτρα κάθε υπόθεση, να εκφυλίζει κάθε αγωνιστική κινητοποίηση –όπως έγινε χαρακτηριστικά με τον απεργό πείνας μιχελογιαννάκη. Που δεν ξέρω αν συνεχίζει ή όχι τον.. αγώνα του, αλλά εφόσον κράτησε την απεργία, μπορεί να τη συνέχισε χτες με μια βόλτα στο παρακείμενο υπουργείο οικονομικών και την ολονυχτία των συνταξιούχων, που μοίραζαν κρασί και φασολάδα –δε βοήθησε όμως καθόλου ο καιρός.
Και την εικόνα του προηγούμενου διημέρου στη βουλή, με την κυβέρνηση να μοιάζει σα να έχει έναν όμηρο στα χέρια της και να διαπραγματεύονται μαζί της οι άλλοι, για να την πείσουν να τον αφήσει να ζήσει· και με τους δημοσιογράφους των μέσων του σύριζα να βλέπουν την ελπιδοφόρα και πολυπόθητη ενότητα της αριστεράς στο θέμα της τροπολογίας (ου μην και κάποιο λαϊκό μέτωπο σε εμβρυακή μορφή).
-τα επιλεκτικά αντανακλαστικά ενός μεγάλου μέρους των αλληλέγγυων, για τους οποίους η μόνη επαφή με κάποιο απεργιακό αγώνα, είναι αυτή η απεργία πείνας του νίκου ρωμανού.


Και βασικά για την επόμενη μέρα. Που μπορεί να μην είχε τελικά κάποια ακραία, απρόβλεπτη εξέλιξη, που θα οδηγούσε σε ανεξέλεγκτες (;) καταστάσεις. Έχει όμως ένα απολύτως ελεγχόμενο και καταθλιπτικό προεκλογικό σκηνικό, που καλούμαστε να αλλάξουμε, αν δε θέλουμε να λουστούμε τις συνέπειές του.

21 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αυτος που κερδισε σε αυτη την ιστορια, ειναι η ιδεα οτι ενας ανθρωπος μπορει με ατομικο αγωνα να κανει λαστιχο τους νομους. Δηλαδη, η ιδεολογια της αστικης ταξης. Το κρατος συλλαμβανει, το κρατος τιμωρει, το κρατος βασανιζει, το κρατος εχει τις ζωες μας στα χερια του, αλλα και το κρατος συγχωρει, το κρατος κανει κρατει στην εξουσια του, το κρατος δινει ελεημοσυνη, ζητω το κρατος και η δημοκρατια μας. Αντε μιλα μετα για οργανωση στο σωματειο σου, για απεργια και για οργανωμενο αγωνα.

sniper

Ανώνυμος είπε...

Αποδειχτηκε για αλλη μια φορα το οτι το Καπιταλιστικο συστημα εχεις παρα πολλους τροπους να εγκλοβιζει της συνειδησεις και να οδηγει την λαικη οργη σε βολικα καναλια για αυτους.Θριαμβος της αστικης δημοκρατιας λεει η κυρια Θα σας ταραξουμε στην νομιμοτητα ελεγε αλλος παλαιοτερα.Ειναι ξεκαθαρο οτι η ατομικη τρομοκρατια βοηθαει το συστημα μεσο του οπορτουνισμου. Αυτο που πραγματικα τους ποναει ειναι το οργανωμενο ταξικο εργατι κο και ΚΚ που παλευει με καθαρο στοχο την ανατροπη της αστικης ταξης απο την εξουσια. Αυτοι ολοι που θεοποιουν την δηθεν εξεγερση του αυθορμητου φτυνουνε το κορφο τους και μιλανε για Σεχταρισμο στην Ταξικη Παλη και στις κορυφαι ες στιγμες της που ειναι ο μεγαλος Δεκεμβρης 1944 και η Εποποιια του ΔΣΕ.Πρεπει να ειναι παντα πεντακα θαρο οτι ο οπορτουνισμος φτιαχτηκε για να υπηρετει τον καπιταλισμο ειναι γνησιο παιδι του μαζι με τον φασισμο και ο αγωνας εναντιον του πρεπει να ειναι αμιλεικτος. Οποιαδηποτε χαλαρωση σημαινει θανατο. Οσο καταθληπτικη και να ειναι η περιοδος Σφυροδρεπανε θα δωσουμε την μαχη μαζι με το κομμα μας εναντια σε αυτην Λαιλαπα.Το χρωσταμε στους ευατους μας στον λαο και στα παιδια μας. Οσο για τον Λαζαριδη που το 1987 φωναξε ευτυχως που χασαμε θα πω αυτο που παντα ελεγε ο Καπεταν Γιωτης. Τα στερνα τιμουνε τα πρωτα.Η εφοδος της ανθρωποτητας στον ουρανο το 1917 μας δειχνει τον δρομο μακρια βεβαια απο καθε Ιδεολογικη Παρεκκλισει ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Να πω την αλήθεια δεν κατανοώ γιατί το βραχιολάκι στους κρατούμενους που παίρνουν άδεια είναι κάτι το τόσο πολύ κακό. Σα πρώτη σκέψη το να αφήνει το κράτος τον Ξηρό να "εξαφανιστεί" είναι πολύ χειρότερο για τους κρατούμενους. Και σαν κρατούμενος σε άδεια νομίζω ότι θα ένιωθα καλύτερα με ένα βραχιολάκι αντί να νιώθω τη μόνιμη παρουσία ενός αστυνομικού πίσω από την πλάτη μου (όσο καλύτερα μπορείς να νιώθεις μέσα σε κάτι που γνωρίζεις ότι είναι ψευδαίσθηση). Ομολογώ βέβαια πως δεν έχω σκεφτεί πολύ πάνω στο ζήτημα με το βραχιολάκι αλλά σαν πρώτη εντύπωση δεν είμαι αρνητικός.

ρα

Ανώνυμος είπε...

ο κούρδος στη Θεσ/νίκη λεγόταν Μπαχόζ και το ξενέρωμα των α/α δεν ήταν επειδή σταμάτησε την απεργία πείνας, αλλά επειδή τελευταία στιγμή πριν την έκδοσή του η ΚΥΠ τον κράτησε στην Ελλάδα, διαρρέοντας αναγκαστικά και την "επαγγελματική του ιδιότητα"...

@ψηρίς

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Συμφωνω απολυτα με τον ρα.Δε μπορουσε να ελπιζει σε κατι καλυτερο ο Ρωμανος,ουτε εμεις οι υπολοιποι.Ουτε ειναι πρακτικο να εχεις 1-2 μπατσους πισω απο την πλατη τους καθε μερα οταν πανε να παρακολουθησουν.

AGIS είπε...

Οι εκπαιδευτικές άδειες δεν ήταν ως χτες γενικά συνδεμένες ούτε με επιτήρηση ούτε με ένα-δυο μπάτσους πίσω από τον "αδειούχο". Και κατά τη γνώμη μου σωστά από άποψη διαπαιδαγωγική και αναμορφωτική (με την καλή έννοια...)

Από το σημερινό ρεπορτάζ του Ριζοσπάστη
http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=8234254
αυτό που κατανοώ είναι ότι η πρόταση του ΚΚΕ έλεγε να επιτραπεί και στους υπόδικους για "συμμετοχή σε εγκληματική ή τρομοκρατική οργάνωση" να παίρνουν εκπαιδευτική άδεια έστω με "βραχιολάκι".

Ενώ από ό,τι φαίνεται αυτό που έγινε είναι, ότι εκεί που οι εκπαιδευτικές άδειες ήταν γενικά αποσυνδεμένες από την ηλεκτρονική επιτήρηση, τώρα είναι γενικά συνδεμένες, και ταυτόχρονα εισάγεται και η εξ αποστάσεως φοίτηση σαν προϋπόθεση της άδειας αλλά και σαν "καθεστώς".

Προσωπικά δεν έχω και αυταπάτες και για το αν το "βραχιολάκι" θα επιφέρει δισταγμούς στις διάφορες "υπηρεσίες" να συνεχίσουν και "ζωντανά" τη "δουλειά" τους. Ούτε αυταπάτες για τις "παραλείψεις" τους σε σχέση με τον Ξηρό.

Εδώ
https://die3odos.wordpress.com/2014/12/10/ηλεκτρονική-επιτήρηση-και-επιτόπιο-η/comment-page-1/#comment-269
κάτω-κάτω στα σχόλια είναι και το κείμενο της τροπολογίας

Ανώνυμος είπε...

Προς τυχον απογοητευμενους,χωρις ιχνος ειρωνειας.Σαν εργατης που ειμαι και δεν ξερω να γραφω πολλα,λογω πληκτρολογιου,λεω(γραφω),πως αριστα επραξε το ΚΚΕ να στηριξει την αποφαση ενος τραυματισμενου ψυχικα και σωματικα παιδιου να μην πεθανει,σ ενα προσωπικο αγωνα αγνωστο εντελως και μη αποδεκτο εννοω, απο κομμουνιστες.Κατα την προσωπικη μου γνωμη,συμβιβασμος ειναι η συμμετοχη σ ενα αστικο κοινοβουλιο,συμβιβασμος ειναι η διεκδικηση αυξησεων κι ανα σωρο αλλα αιτηματα του οργανωμενου λαικου κινηματος,με στοχο ομως και προσανατολισμο παντα την ανατροπη του αστικου συστηματος.Οσο για τα βραχιολακια σε καιρο που ολοι παρακολουθουνται ηλεκτρονικα απο ενα καρο μεσα,ευκολα σπαζουν θαρρω.Τις αλυσιδες παιδευομαστε να σπασουμε,αλλα που θα παει. Πλεμπας.

κοκινος καπνας είπε...

Ρωμανός, ή πώς το καθεστώς κατασκευάζει τους ήρωές του

http://kokkinometerizi.blogspot.gr/2014/12/blog-post.html

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@AGIS

Και θα το βρισκες σωστο να κυκλοφορει ο Ρωμανος τελειως ελευθερος?

Ο αγωνας που εδωσε δεν αναιρει οτι εκανε ληστεια με ΑΚ στο παρελθον,ουτε οτι δεν εχει μετανοησει.Ετερον εκατερον,εγω αν ημουν γονιος και ειχα παιδι στο ΤΕΙ του,δε θα νιωθα ανετα να κυκλοφορει ο καθε Ρωμανος τελειως λασκα.

AGIS είπε...

@ΠΓ

Κι επειδή "πρέπει" να φοράει ο Ρωμανός βραχιολάκι, πρέπει να φορέσουν κι όλοι οι κρατούμενοι-φοιτητές;

Ή το γεγονός ότι μπαίνει κι η εξ αποστάσεως φοίτηση παρά και τον αντίλογο των ΤΕΙ είναι "νίκη" κανενός;

@πλέμπας
Δεν υπάρχει θέμα απογοήτευσης. Υπάρχει θέμα μέτρου. Πώς λέει το τραγούδι για το μπόι της λευτεριάς: "το περίσσιο είναι ψεύτικο, το χαμηλό είναι ντροπαλό". Κάτι τέτοιο.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@AGIS

Αναλογα με τη βαρυτητα του εγκληματος τους,και της διαγωγης τους στη φυλακη,ναι.

AGIS είπε...

Να προεκτείνω λίγο τους συλλογισμούς;

Αφενός περί συμβιβασμού γενικά: Πράγματι είναι "συμβιβασμός" το να παλεύεις πχ για αύξηση "αντί" για το σοσιαλισμό, αλλά εδώ αναλογικά είναι σαν να υπογράφεις για αύξηση ένα πενηντάρικο αποδεχόμενος πχ ταυτόχρονα και την εκ περιτροπής εργασία.

Και:

Για τον μεν Ρωμανό (αν έχει βέβαια επίγνωση ότι ο νόμος αφορά όχι μόνο το άτομό του αλλά συνολικά τους κρατούμενους-φοιτητές) ο συμβιβασμός οφείλεται στη μορφή πάλης που επέλεξε. Δηλαδή, αν εγώ αλυσοδεθώ στην πλατεία συντάγματος γυρεύοντας άδεια έστω και με βραχιολάκι, μου είναι εύκολο να αρνηθώ τον συμβιβασμό που λέει "εντάξει θα έχεις άδεια, αλλά το βραχιολάκι θα το φορέσουν κι οι άλλοι". Απαντάω όχι και συνεχίζω. Αν όμως έχω ανέβει στην ταράτσα και λέω θα πέσω αν δε μου δώσετε την άδεια, τότε είναι εύκολο με την παραμικρή προσφορά του αντίπαλου, χωρίς καλά-καλά να εξετάσω τις λεπτομέρειες, να πω "εντάξει, δεκτό, ας μην πέσω". Ανθρώπινο...

Για την μεν κυβέρνηση ο "συμβιβασμός" (σε εισαγωγικά πλέον) έγκειται στο ότι δίνει μεν εκπαιδευτική άδεια με βραχιολάκι και σε όσους υπόδικους φοιτητές κατηγορούνται για "εγκληματική ή τρομοκρατική οργάνωση", αλλά ταυτόχρονα φοράει (αντιαναμορφωτικά και αντιδιαπαιδαγωγικά ξαναλέω) βραχιολάκι και σε κάθε κρατούμενο-φοιτητή και βάζει σε όλους και την εξ αποστάσεως φοίτηση για τουλάχιστον ένα εξάμηνο.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ κλπ δεν ξέρω, είπε "νίκη", "κάλεσε" και το Ρωμανό να σταματήσει την απεργία, είναι δικό του καπέλο τι εκτιμά για τον εαυτό του και άλλωστε δεν έχει για μένα καμιά σημασία στο πλαίσιο του ιδεολογικού ευτελισμού που τον διακρίνει.

Για το ΚΚΕ είναι συμβιβασμός, εφόσον στο νόμο για την ηλεκτρονική επιτήρηση δήλωνε "παρών" (και τελικά "κατά", λόγω μιας "άσχετης" τροπολογίας που είχε προστεθεί τότε), το να υπερψηφίζει τώρα την ηλεκτρονική επιτήρηση, διευρυμένη και σε σχέση με την αρχική του θέση που αφορούσε ειδικά τους υπόδικους για "εγκληματική ή τρομοκρατική οργάνωση" κι όχι όλους τους κρατούμενους φοιτητές. Συμβιβασμός προκειμένου να δοθεί η δυνατότητα να μη χαθεί μια ζωή σαν το σκυλί στ' αμπέλι εξαιτίας της φασίζουσας κυβερνητικής στάσης.
Λέω "είναι συμβιβασμός", αλλά είναι συμβιβασμός που τον υιοθετώ, πράγμα που όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάνω και τη στρουθοκάμηλο για το περί τίνος ακριβώς πρόκειται, ούτε σημαίνει ότι πρέπει να αποδεχτώ μια ρύθμιση που έγινε κάτω από τους όρους που έγινε σαν τη "σωστή" ρύθμιση από άποψη γενική ισχύος, ούτε ότι επομένως πρέπει να μην διεκδικώ να αλλάξει η γενική αντιμετώπιση των κρατούμενων σπουδαστών την οποία επιχειρεί να καθιερώσει η προχθεσινή τροπολογία.

Αυτές οι εξηγήσεις, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις και "σπέκουλες".

Αναυδος είπε...

θα ελεγα μια πυρρειος νικη που μοιαζει περισσοτερο με ηττα

μια αλλη οψη του αγωνα ηταν τα γκαζακια στην καισαριανη και ο βανδαλισμος του γραφειου του ΠΑΜΕ απο τους καταληψιες της ΓΣΕΕ


Πρεπει να μην ξεχναμε οτι οι αναρχικοι βαλτοι ή οχι είναι εχθροι τοσο του εργατικου κινηματος οσο και του ΚΚΕ

Neophyte_commie είπε...

Πάμε λοιπόν από την αρχή: Ποιο νόημα έχει η φυλάκιση ενός ανθρώπου; την εκδίκηση ή την κοινωνική αποκατάσταση; «Την αποκατάσταση», απαντούν οι πάντες με μια φωνή (ω με μια φωνή), «γι' αυτό και καταργήσαμε τη θανατική ποινή». Σωστά. Όμως στην πραγματικότητα η κοινωνική αποκατάσταση δεν απαιτεί φυλακές. Απαιτεί σχολεία, ειδικά σεμινάρια, σε κάθε περίπτωση απατεί αυτό που λέγαμε στην έκθεση στην τρίτη λυκείου «ανθρωπιστική παιδεία».

Μα τότε οι φυλακές γιατί υπάρχουν, και μάλιστα υπάρχουν και στον σοσιαλισμό; Επειδή, πολύ απλά, δεν μπορείς να περιμένεις από κάποιον που χθες σε δάγκωσε, σήμερα να σε φιλήσει, τουλάχιστον όχι πριν μεσολαβήσει η κοινωνική αποκατάσταση. Οι φυλακές λοιπόν υπάρχουν για λόγους ασφαλείας, ώστε να εξασφαλίζεται η υπόλοιπη κοινωνία από την απειλή που αποτελεί ο παραβάτης.

Ναι, να βγει έξω ο παραβάτης αν πρέπει να μπει σε εξειδικευμένο νοσοκομείο, αν πρέπει να σπουδάσει, να δει τους δικούς του, ακόμη και στα πλαίσια του τελευταίου σταδίου της αποκατάστασης («ενδιάμεσα σπίτια»). Στο μεταξύ όμως η κοινωνία πρέπει να προφυλάσσεται. Άρα πρέπει να υπάρχει κάποιου είδους επίβλεψη, μέχρις ότου αποδειχθεί ότι ο παραβάτης όντως πλέον δεν αποτελεί απειλή.

Αν η επίβλεψη αυτή είναι ηλεκτρονική (βραχιολάκι) ή φυσική (δύο μπάτσοι πίσω από την πλάτη σου) είναι θεωρητικά αδιάφορο. Προσωπικά προτιμώ τους μπάτσους· τουλάχιστον μισθούνται δύο άνθρωποι ακόμη, που έχουν στομάχια και πρέπει να φάνε. Από την άλλη η ηλεκτρονική παρακολούθηση υπάρχει ούτως ή άλλως: αυτή τη στιγμή ορισμένα cookies πηγαίνουν πέρα-δώθε και όποιος δεν προσέχει σε δέκα χρόνια θα είναι στη Μακρόνησο και/ή στο εκτελεστικό (κι ας καταργήθηκε συνταγματικώς το 2001…), για να μην μιλήσουμε για την κοινωνική δικτύωση, όπου κάθε βλαμμένο βγάζει τριάντα φωτογραφίες την ώρα που καθαρίζει πατάτες και τις ανεβάζει.

Ειρρήσθω εν παρόδω, χωρίς σχόλια:
http://902.gr/eidisi/ergatiki-taxi/57143/stohos-ta-grafeia-toy-pame-kata-tin-katalipsi-toy-ktirioy-tis-gsee

AGIS είπε...

@ΠΓ και @NC

Οι άδειες σπουδών στους φυλακισμένους (όπως και οι άδειες των φυλακισμένων γενικότερα) υπήρχαν -είναι γνωστό αυτό- και πριν τον Ρωμανό και δεν συνδέονταν με ηλεκτρονική επιτήρηση παρά μόνο κατ' εξαίρεση (για ποινές 25χρόνων ή ισόβια).

Αυτό που συνέβη τώρα είναι ότι, επειδή ο Ρωμανός λόγω τήρησης σε τελική ανάλυση ορισμένων νομοτεχνικών τύπων και λόγω φόβων σαν αυτούς που διατυπώνετε, "πρέπει" να επιτηρείται ηλεκτρονικά, στο εφεξής θα επιτηρούνται ηλεκτρονικά συλλήβδην ΟΛΟΙ όσοι παίρνουν άδεια σπουδών.

Αν αυτό έγινε στη βάση οποιασδήποτε εμπεριστατωμένης σωφρονιστικής φιλοσοφίας, κι όχι στη βάση της άκριτης (μικρής έστω) γενίκευσης μιας κατασταλτικής μεθόδου "άρον άρον προκειμένου να αποσοβηθεί ένας κίνδυνος ζωής", τότε εγώ είμαι ο πάπας.

Κατά τα άλλα μπορούμε να μιλήσουμε για σωφρονιστικές φιλοσοφίες, για τη φυλακή, τις μορφές των ποινών, τις αιτίες του εγκλήματος, τους στόχους και τις μεθόδους του "σωφρονισμού", τις μορφές της επίβλεψης και της δοκιμασίας στην "ελευθερία", αλλά αυτά είναι όσα ακριβώς δεν γίνανε και όσα δεν έχουν σχέση με τους όρους υπό τους οποίους ψηφίστηκε η συγκεκριμένη ρύθμιση.

Τέλος όσον αφορά την ηλεκτρονική επιτήρηση είναι για μένα απόλυτα σαφές ότι ο κύριος και απώτερος στόχος της, που αφορά την επιτήρηση της κοινωνίας, βρίσκεται πίσω από την ελκυστική όψη της δυνατότητας που τάχα μόνο αυτή παρέχει ώστε κάποιοι να "κρατούνται" εκτός φυλακής, από την οποία ελκυστική πίσω όψη και αντλεί συνειδησιακή "νομιμοποίηση".

Υγ Για ΓΣΕΕ και Καισαριανή, δεν έχω αμφιβολίες για το τι είναι (σαν σύνολο) οι αυτοαποκαλούμενοι αντιεξουσιαστές, δεν αγνοώ την ύπαρξη τμημάτων τους οργανωμένων "στρατιωτικά", κρατικοδιαπλεκόμενα και καθόλου αντιεξουσιαστικά, δεν περίμενα τώρα για να δω το ρόλο αυτών των τμημάτων ενώ έχει προηγηθεί η μάρφιν και το κάψιμο των κτιρίων στην Αθήνα και άλλα μικρότερης έκτασης, και ταυτόχρονα δεν αγνοώ ότι το ίδιο τους το "όνομα" επιδιώκει να "μαγαρίσει" τόσο την κάθε πρωτόλεια κοινωνική αμφισβήτηση όσο και την απώτερη ιστορική προοπτική της κοινωνικής αυτεξουσιότητας.

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω όμως AGIS ότι το προγενέστερο σύστημα αδειών (ας μη το περιορίζουμε μόνο στις εκπαιδευτικές) είχε αρκετά υποκειμενικό χαρακτήρα. Πολλά αφήνονταν στον αρμόδιο εισαγγελέα (ως επικεφαλή της επιτροπής που αποφάσιζε τη χορήγηση ή μη των αδειών). Με αυτόν τον τρόπο νομίζω ότι η χορήγηση των αδειών ούτε εξασφαλισμένη ήταν για τον κρατούμενο, ούτε αδιάβλητη (με ότι συνεπάγεται αυτό). Αλλά και τον ίδιο τον εισαγγελέα (στη περίπτωση που ήταν έντιμος) τον άφηνε έκθετο στη περίπτωση που ο κρατούμενος δεν επέστρεφε. Με το "βραχιολάκι" αίρεται κατά κάποιον τρόπο η υποκειμενικότητα της αξιολόγησης του κριτηρίου για το αν για ένα κρατούμενο δεν υπάρχει λόγος προσδοκίας παραβίασης της άδειας. Βλέπω ότι στη τροπολογία γίνεται λόγος ότι άδεια μπορεί να δοθεί ακόμα και κόντρα στην άποψη του Πειθαρχικού Συμβουλίου. Αυτό βέβαια επί χάρτου, η πράξη είναι πάντα άλλο πράγμα. Επί χάρτου λοιπόν εξακολουθεί να μη μου μοιάζει κάτι το τόσο πολύ αρνητικό. Στο κάτω-κάτω ένας κρατούμενος σε άδεια εξακολουθεί να είναι κρατούμενος.

ρα

AGIS είπε...

Πώς ο κρατούμενος δεν θα αποδρά, πώς ο αδειούχος θα επιστρέφει, πώς ο εισαγγελέας δεν θα εκτίθεται (ομοίως και οι εισαγγελείς και δικαστές εκτός φυλακής). Πράγματι γύρω από αυτά περιστρέφεται η απονομή της δικαιοσύνης και ο "σωφρονισμός", γι' αυτό (ανάμεσα και σε άλλους λόγους) ούτε δικαιοσύνη απονέμεται ούτε σωφρονισμός (με την καλή έννοια) γίνεται.

Προκειμένου μάλιστα να εξασφαλιστεί απόλυτα ότι δεν θα εκτίθεται κανείς, είναι καλή ιδέα δικαστές και εισαγγελείς να αντικατασταθούν από ένα ηλεκτρονικό λογισμικό που το πρωί ο υπάλληλος θα το τροφοδοτεί με τα στοιχεία των ταξινομήσεων και το μεσημέρι θα εξάγει αθωώσεις, καταδίκες, εγκρίσεις και απορρίψεις αιτημάτων κλπ. Άλλωστε ήδη σε αυτή την εκμηχάνιση τείνει και θεσμικά – οργανωτικά – «φιλοσοφικά» η λειτουργία της «δικαιοσύνης» και σε αυτήν τείνει να υποτάσσεται και η προσωποποιημένη λειτουργία των δικαστών και των εισαγγελέων.

Επίσης, μια που οι σωφρονιστικές αντιλήψεις είναι εξειδικευμένη προέκταση των γενικότερων αντιλήψεων για την κοινωνία, είναι φανερό ότι λιγότερο ή περισσότερο γρήγορα οι ίδιες αντιλήψεις πρόκειται με αναλογικά παρόμοιους τρόπους να τύχουν εφαρμογής (και αποδοχής στη βάση ακριβώς των ίδιων αντιλήψεων που εκφράζονται και στη συζήτησή μας) στο ευρύτερο κοινωνικό πεδίο.

Η "ασφάλεια" στο επίκεντρο της απονομής του δικαίου, του σωφρονισμού, της πρόληψης και της κοινωνικής συνείδησης είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό από τα αντίστοιχα που έχουν στο επίκεντρο τη διάπλαση κοινωνικών ανθρώπων, όπως είναι εντελώς διαφορετικός ο σωφρονισμός που αποσκοπεί στο πειθήνιο άτομο από τον σωφρονισμό που αποσκοπεί στο συνειδητό άτομο.

Θυμήσου, αν θες, τον Μακαρένκο και το "Παιδαγωγικό Ποίημα", φυσικά χωρίς μηχανιστικές μεταφορές και χωρίς την εμμονή στο γράμμα αλλά κρατώντας το πνεύμα και την ουσία, και θα δεις σε πόσο δευτερότερη θέση βρίσκεται η "ασφάλεια" σε σχέση με τον σχηματισμό συνειδητών ανθρώπων, και πόσο ξένη είναι σε αυτή την αντίληψη το "να μην εκτίθεται" ο παιδαγωγός εκεί όπου ίσα-ίσα καθήκον του και συστατικό της λειτουργίας του είναι να εκτίθεται συνεχώς.

Πρέπει ακόμα να πω, ότι όπως και η ρύθμιση της τροπολογίας λόγω των όρων επείγοντος που την καθόρισαν, έτσι συνολικά και η συζήτηση που κάνουμε περί "σωφρονισμού" κλπ αρχίζει από το τέλος κι όχι από την αρχή. Η αρχή όμως βρίσκεται στη βάση της κοινωνίας, από την οποία βάση αναβλύζει η αδικία, η περιθωριοποίηση κι οι παραβατικές συμπεριφορές, που όταν πια ανθίσουν έρχεται το "αμέτοχο" σε όλα αυτά κράτος να τα κλαδέψει (μαζί με τους προσωπικούς ανθρώπινους φορείς τους) μέσω του συστήματός της "δικαιοσύνης" και του "σωφρονισμού" που υπ' αυτούς τους όρους μεταφράζεται σε σύστημα συνεχούς ακρωτηριασμού του κοινωνικού σώματος.

Σχηματικά και παραστατικά μπορώ να σου πω ότι στον νομό όπου κατοικώ υπηρετούν μερικές εκατοντάδες αστυνομικοί με τις εκτεταμένες εξουσίες και υποδομές που τους παρέχει ο νόμος και το "έθιμο". Από την άλλη στον ίδιο νομό υπηρετούν συνολικά 4-5 κοινωνικοί λειτουργοί με τυπικό χαρακτήρα, χωρίς καμία ουσιαστική αρμοδιότητα και υποδομή. Ταυτόχρονα ανθίζει η "παραβατικότητα" και η "εγκληματικότητα", και ιδίως αυτή που η αφετηρία της βρίσκεται τελικά στο ζήτημα της τροφής. Σχηματικά λοιπόν, ρωτάω, πώς θα ήταν η κατάσταση αν αντιστρεφόταν η αριθμητική σχέση μεταξύ αστυνομικών και κοινωνικών λειτουργών, καθώς και η μεταξύ των δυο πλευρών σχέση διαθέσιμων αρμοδιοτήτων και υποδομών.
"Αδύνατο σε αυτή την κοινωνία" θα πει κανείς, αλλά μην ξεχνάμε ότι και η διαφορετική κοινωνία όπου αυτό θα είναι δυνατό, δεν είναι άλλη από την ίδια τη σημερινή κοινωνία μετασχηματισμένη χάρη στην άρνηση των όσων αυτή καθιστά "δυνατά" και στη διεκδίκηση των όσων καθιστά "αδύνατα".

ΥΓ. η τροπολογία δε λέει "άδεια κόντρα στην άποψη του Πειθαρχικού Συμβουλίου". Λέει ότι η απόρριψη της άδειας από το Συμβούλιο πρέπει να είναι ειδικά αιτιολογημένη.

Neophyte_commie είπε...

Άγη:

«Η "ασφάλεια" στο επίκεντρο της απονομής του δικαίου, του σωφρονισμού, της πρόληψης και της κοινωνικής συνείδησης είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό από τα αντίστοιχα που έχουν στο επίκεντρο τη διάπλαση κοινωνικών ανθρώπων, όπως είναι εντελώς διαφορετικός ο σωφρονισμός που αποσκοπεί στο πειθήνιο άτομο από τον σωφρονισμό που αποσκοπεί στο συνειδητό άτομο. […] Η αρχή όμως βρίσκεται στη βάση της κοινωνίας, από την οποία βάση αναβλύζει η αδικία, η περιθωριοποίηση κι οι παραβατικές συμπεριφορές, που όταν πια ανθίσουν έρχεται το "αμέτοχο" σε όλα αυτά κράτος να τα κλαδέψει […]»

Συμφωνώ απολύτως μαζί σου. Η καρδιά του ζητήματος βρίσκεται λίγο παρακάτω, κατά τη γνώμη μου.

«…μην ξεχνάμε ότι και η διαφορετική κοινωνία όπου αυτό θα είναι δυνατό, δεν είναι άλλη από την ίδια τη σημερινή κοινωνία μετασχηματισμένη χάρη στην άρνηση των όσων αυτή καθιστά "δυνατά" και στη διεκδίκηση των όσων καθιστά "αδύνατα".»

Για την ακρίβεια, μετασχηματισμένη ως προς το ότι όλοι θα έχουν φαΐ, σπίτι, ρούχα, σχολεία, νοσοκομεία κλπ, είτε δωρεάν είτε πάρα πολύ φθηνά· στην ύλη δηλαδή κι όχι στην αόριστη «ελευθερία». Άρα δεν θα υπάρχει ανάγκη κλοπής, και από ένα σημείο κι έπειτα (εφ' όσον δεν χαλάσει το πράγμα πάλι, αλλά γι' αυτό έχουμε εγγυήσεις) δεν θα υπάρχει κι η επιθυμία. Έτσι, πράγματι, θα βλέπουμε λιγότερους φύλακες (μέχρι να εξαλειφθούν τελείως) και περισσότερους κοινωνικούς λειτουργούς, επίσης μέχρι να εξαλειφθούν τελείως.

Μέχρι τότε, ωστόσο, χρειαζόμαστε ασφάλεια. Η μόνη διάκριση καπιταλιστικής και πρώιμης σοσιαλιστικής κοινωνίας σ' αυτό το ζήτημα είναι ποιά ταξικά συμφέροντα εξυπηρετεί αυτή η ασφάλεια. Στις περιπτώσεις όμως που τουλάχιστον εγώ έχω στο μυαλό μου γράφοντας τα παραπάνω (φόνοι, βιασμοί, ληστείες, βανδαλισμοί), το μέτρο είναι συντριπτικά υπέρ της εργατικής τάξης. (Λχ ο εργάτης της Χαλυβουργίας Βόλου πρακτικά δολοφονήθηκε από αστούς, όμως κανείς εργάτης δεν δολοφόνησε αστό — η ατομική τρομοκρατία τύπου 17Ν είναι σταθερά εναντίον του εργατικού κινήματος, ό,τι κι αν λέγεται.)

Ανώνυμος είπε...

AGIS συζητάμε για την ασφάλεια γιατί συζητάμε για το βραχιολάκι συγκεκριμένα και όχι για το ζήτημα του σωφρονισμού γενικά.

Θυμάμαι κάποια πράγματα από τον Μακαρένκο. Κάποια από αυτά ήταν ότι επρόκειτο για ανηλίκους και για συγκεκριμένο τύπο εγκλημάτων, ότι ο Μακαρένκο δεν πήγαινε με "το σταυρό στο χέρι" γιατί όπως λες κοίταγε την ουσία και όχι τους τύπους (ακόμα και πάνω σε αυτά που λέμε δικαιώματα των κρατουμένων) ή ότι ο Μακαρένκο δεν ήταν εισαγγελέας.

Αν θεωρήσουμε ότι οι εκπαιδευτικές άδειες είναι δικαίωμα των κρατουμένων, νομίζω ότι το θεωρούμε όλοι, τότε γιατί η αυτοματοποίηση της παροχής τους και η υποβάθμιση του ρόλου του εισαγγελέα πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα είναι κακό πράγμα; Για να τα λέμε όπως είναι, στο προηγούμενο σύστημα η χορήγηση άδειας (και της εκπαιδευτικής) δεν ήταν καθόλου "αυτόματη" υπόθεση. Χορηγούνταν μόνο με τη σύμφωνη γνώμη του εισαγγελέα καθώς ο εισαγγελέας είχε δικαίωμα βέτο (παρ 3 αρθρο 20 του 3772/2009)κόντρα στη γνώμη των υπόλοιπων μελών που εξέταζαν την αίτηση, κόντρα δηλαδή και στον κοινωνικό λειτουργό (που υποθέτω ότι έχει έναν ουσιαστικότερο ρόλο επί του σωφρονισμού από ότι ο εισαγγελέας). Η άδεια αναστέλλονταν μέχρι να εκδικαστεί τελεσίδικα από το Δικαστήριο Εκτέλεσης Ποινών. Με τη τροπολογία η βαρύνουσα θέση του εισαγγελέα υποβαθμίζεται και η άδεια δεν απορρίπτεται. Δε γράφει η τροπολογία ότι ζητείται η σύμφωνη γνώμη της επιτροπής ή του εισαγγελέα όπως ίσχυε πριν. Γράφει ότι δεν απορρίπτεται παρά μόνο σε ειδικές περιπτώσεις (αν δηλαδή ο εισαγγελέας έχει αρνητική γνώμη η άδεια χορηγείται εκτός από ειδική αιτιολόγηση του συμβουλίου). Είναι αυτό τέλειο στα χαρτιά ή ακόμα κι αν είναι θεωρώ πως θα είναι σωστό στην εφαρμογή του από αυτό το κράτος; Όχι δεν το θεωρώ αλλά όχι ότι είναι και χειρότερο από αυτό που ίσχυε πριν. Και πολύ καλώς υποβαθμίζεται ο ρόλος του εισαγγελέα στο συγκεκριμένο ζήτημα για το οποίο οι κυβερνήσεις τους είχαν πετάξει ουσιαστικά το μπαλάκι για το αν θα δίνοντι ή δε θα δίνονται άδειες (και ναι και τα αλισβερίσια ήταν άσχημα και το να τη πληρώνουν έντιμοι ήταν άσχημο).

Το να είναι γνωστό ανά πάσα στιγμή που είναι ο κρατούμενος κατά την άδειά του δεν του στερεί κανένα δικαίωμα που δεν έχει ήδη στερηθεί. Νομίζω μάλιστα ότι όταν είχε συζητηθεί παλιότερα το βραχιολάκι, το-όχι ευκαταφρόνητο-κόστος θα επιβάρυνε τους κρατούμενους (δηλαδή σχεδιάζονταν ως μέτρο που θα ήταν υπέρ των πλουσιότερων κρατουμένων). Αυτό φαίνεται να αλλάζει. Και είναι αυτό το κόστος που ίσως κάνει το βραχιολάκι όχι γενικής χρήσης αλλά περιορισμένη στα πιο σοβαρά αδικήματα.

Για την ευρύτερη στόχευση που λες αυτή νομίζω ότι ήδη εφαρμόζεται με διάφορους τρόπους-δεν της χρειάζονταν τα βραχιολάκια στους κρατούμενους. Και συγγνώμη αλλά το να πάρει πχ άδεια ένας μαφιόζος καταδικασμένος για εμπορία ναρκωτικών χωρίς κανενός είδους επιτήρησή του είναι κάτι το οποίο δε βρίσκω τρόπο να το υπερασπιστώ.

ρα

AGIS είπε...

θα επιμείνω στο ότι "το να πάρει πχ άδεια ένας μαφιόζος καταδικασμένος για εμπορία ναρκωτικών χωρίς κανενός είδους επιτήρησή του" είναι εντελώς διαφορετικό θέμα από το αν επιτήρηση = "βραχιολάκι" και διαφορετικό και από το ότι κάθε κρατούμενος φοιτητής πρέπει να φοράει βραχιολάκι στην άδεια σπουδών εξομοιούμενος με "μαφιόζο καταδικασμένο για εμπορία ναρκωτικών".

Και θα επιμείνω ότι είναι διαφορετικό θέμα το ότι "χρειαζόμεστε ασφάλεια" και διαφορετικό θέμα το αν η ασφάλεια πρέπει να είναι στο επίκεντρο της απονομής του δικαίου, του σωφρονισμού, της πρόληψης και της κοινωνικής συνείδησης. Σε αυτή τη δεύτερη περίπτωση απλώς ενισχύεται μια ολόκληρη σειρά αντιδραστικών τάσεων και συμπλεγμάτων και ταυτόχρονα κι η ίδια η "ασφάλεια" παραμένει ουτοπία και φενάκη.

Επίσης, θα επιμείνω στο ότι η "εκπαιδευτική άδεια σε όλους" μαζί με την υποχρεωτικότητα και γενίκευση της ηλεκτρονικής επιτήρησης είναι απλώς το κερασάκι για την υποχρεωτικότητα και γενίκευση της δεύτερης (αρνητική κατ' εμέ, θετική κατ' εσάς). Όμως πρόκειται για την ίδια τεχνική με την οποία εγκαινιάζονται και γενικεύονται τα μέσα καταστολής στο κοινωνικό πεδίο, συνήθως υπό μορφή ανταλλαγής με κάτι "θετικό" που στο τέλος όμως μετατρέοπεται σε ασήμαντο μέσα σε αυτή τη γενίκευση.

Τέλος και "ο σταυρός στο χέρι" δεν αποτέλεσε επιχείρημά μου σε σχέση με την αναφορά στον Μακαρένκο. Αυτή αφορούσε την ριζικά διαφορετική φιλοσοφία που συστατικό της υλοποίησής της είναι και το ρίσκο (έναντι της "ασφάλειας") και η "έκθεση" του "αρμόδιου" (έναντι του κανονισμού που τον "διασφαλίζει" από τα πάντα).


Ανώνυμος είπε...

Πόσους Μακαρένκο μπορούμε ρεαλιστικά να ελπίζουμε ότι θα έχουμε εντός καπιταλισμού AGIS; Πολλούς ή λίγους; Πόσο ρεαλιστικό είναι να θεωρήσουμε ότι ο ίδιος ο Μακαρένκο θα λειτουργούσε στον καπιταλισμό όπως ακριβώς λειτούργησε σε συνθήκες οικοδόμησης του σοσιαλισμού; (και να μην ξεχνάμε ότι ο Μακαρένκο δεν ήταν εισαγγελέας ή ότι το σώμα των εισαγγελέων είναι από τα προπύργια του αστικού κράτους)

Γνώμη μου είναι ότι το κρίσιμο τη συγκεκριμένη στιγμή ήταν η πιο γενική κατά το δυνατό παροχή άδειας έναντι της επιλεκτικότητας που ίσχυε μέχρι τώρα και η οποία με τη μεροληπτικότητα και τη διαβλητότητά της χρησιμοποιούνταν κάποιες φορές είτε τιμωρητικά, είτε για να τα κονομήσουν κάποια κυκλώματα.
Στο ζήτημα τώρα της γενικής χρήσης της ηλεκτρονικής επιτήρησης και στον κρατούμενο για μικρά αδικήματα και στο μαφιόζο έμπορο ναρκωτικών. Η διάκριση με βάση το αδίκημα θα ήταν πιο επιθυμητή αλλά δεν έχουμε και το πεπόνι και το μαχαίρι ενώ δεν υπήρχε και άπλετος χρόνος. Δε νομίζω όμως ότι ήταν αυτό το κρίσιμο μιας και σε τελευταία ανάλυση ο κρατούμενος δε στερείται κάτι που δεν το έχει ήδη στερηθεί (ενώ και το προεδρικό διάταγμα της άνοιξης για την πιλοτική εφαρμογή της προς αυτή την κατεύθυνση έτεινε οπότε δε μπορούμε νομίζω να μιλάμε για κάτι που κέρδισε εκ του μηδενός η κυβέρνηση αλλά το πολύ-πολύ για κάτι που απλά επισπεύστηκε λίγο). Πρέπει όμως να πω ότι η μη διάκριση με βάση το αδίκημα, βραχιολάκι δηλαδή και σε πιο μικρά αδικήματα, μου φαίνεται ότι μπορεί υπό προϋποθέσεις και με μεγάλη πίεση να αποφέρει και κάποια καλά αποτελέσματα για τους κρατούμενους. Μπορεί για παράδειγμα να περιοριστεί κατά πολύ η προφυλάκιση για μικρά αδικήματα ή και να αποσυμφορηθούν οι φυλακές έτσι ώστε κάποιοι, αν κριθεί από τους κοινωνικούς λειτουργούς σκόπιμο, να παίρνουν βραχιολάκι και να βγαίνουν από τη φυλακή νωρίτερα από το προβλεπόμενο τέλος της ποινή τους, σε μια προσπάθεια ομαλότερης επανένταξής τους.

Για τη γενίκευση τώρα των μέσων κοινωνικής επιτήρησης και καταστολής με τρόπο που να θυμίζει "τυράκι και φάκα" δεν έχεις καθόλου άδικο "επί της αρχής", νομίζω όμως ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση το να πάμε σε κάποια εφαρμογή του και εκτός κρατουμένων δεν είναι και το πιο μικρό βήμα. Υπάρχουν ήδη πράγματα που θα έπρεπε να μας ανησυχούν πολύ περισσότερο. Θυμάμαι για παράδειγμα ότι όταν πήγα στην Αγγλία πριν 12 χρόνια πόσο μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει ότι υπήρχαν κάμερες παντού στο κέντρο μιας πόλης (όχι μόνο στο Λονδίνο αλλά και σε μικρότερες), τόσες πολλές που ούτε βήμα δεν έκανες χωρίς να σε παίρνει μια. Πλέον αυτό το βλέπουμε και στην Ελλάδα, όχι βέβαια στην ίδια κλίμακα αλλά το βλέπουμε. Και η δράση του κάθε Ρωμανού δεν είναι καθόλου άμοιρη ευθυνών πάνω σε αυτές τις εξελίξεις.

ρα