Ψεκασμένοι Έλληνες

Όπως δεν είναι απαραίτητο να ψηφίζει κανείς χρυσή αυγή, για να είναι φασίστας, έτσι δεν χρειάζεται να είναι και με τους ανελ, για να λογίζεται ή να συμπεριφέρεται σαν ψεκασμένος.

Εντάξει, μπορεί ο χαϊκάλης να κινείται ενίοτε στα όρια της φαιδρότητας, αλλά που διαφέρει ποιοτικά δηλ ο καφετζόπουλος, για να τον εγκαλεί; Ποια είναι τα τεκμήρια πολιτικής σοβαρότητας ενός αναρχοπασόκου, που πήγε με το γιωργάκη, τους οικολόγους, τώρα με το ποτάμι αν δεν κάνω λάθος, πουλώντας φούμαρα για πράσινη ανάπτυξη και ομόχρωμα άλογα;

Γιατί είναι αστείο και εξωφρενικό (που είναι) να γίνονται επερωτήσεις στη βουλή, για να διαπιστωθεί αν «μας ψεκάζουνε» και να ψάχνει κόσμος στο διαδίκτυο στοιχεία και ενδείξεις που να δένουν με την υποψία του και να την επιβεβαιώνουν, αλλά θεωρείται σοβαρή και υπεύθυνη στάση ή τοποθέτηση να ισχυρίζεσαι πχ ότι το χρέος είναι βιώσιμο (ενώ οι ανελ μιλάνε –ή μιλούσαν- τουλάχιστον για ελε), να τρομοκρατείς την κοινή γνώμη, κάνοντας παντιέρα την κινδυνολογία στα όρια της υστερίας, να μιλάς για κρίση χρέους, για τους υδραυλικούς και τους δημόσιους υπαλλήλους που τη δημιούργησαν, την  κακοδιαχείριση, κοκ; Ποιος τηλεθεατής θα μπορούσε να καταπιεί αμάσητο αυτό το κουτόχορτο, αν δεν ήταν «ψεκασμένος» και εθισμένος μάλιστα στο καθημερινό ψέκασμα βλακείας από τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων;

Γιατί είναι παράλογο να πιστέψει κανείς πως ο λαζόπουλος έδρασε με δική του πρβτοβουλία και πως προτιμήθηκε για τις τεχνικές δυνατότητες που προσφέρει το συνεργείο του με τους μοντέρ (παντού υπάρχει τελικά μια μονταζιέρα), εάν τρώει αμάσητο πως ο καμμένος συναντήθηκε με το μητσοτάκη, χωρίς να τον ενημερώσει για την υπόθεση, να έχει κάποιου είδους συνεννόηση αν όχι έγκριση απ’ τον επίτιμο για τους χειρισμούς του;

Γιατί να θεωρείται ψεκασμένος μόνο ο βαζέχα, που κατάφερε να κλείσει αξιοπρεπώς την καριέρα του με ψηλά το κεφάλι στον παναθηναϊκό, για να λερώσει τώρα την υστεροφημία του με τον αρούλη (όχι την ομάδα) και τους ανεξέλ –ούτε καν με το πανκί; Και όχι πχ ο (so, first of all) χατζηγεωργίου, που έχει αϊ-κιου ραντανπλάν αλλά δεν επιστρατεύτηκε για να βρει την υποτιθέμενη βόμβα χτες στο οακα, με τα σκυλιά της αστυνομίας. Αλλά πόσες βόμβες μεγατόνων να σκάσουν σε μία μέρα, μετά απ’ αυτή του χαϊκάλη και τη μεταγραφή του βαζέχα; Πώς να μην έχει γκρανκινιολική, χιτσκοκική, θριλερική εξέλιξη μια αναμέτρηση που περιγράφει ο χατζηγεωργίου –και ας μην βοηθούσε πολύ ο αγώνας για αυτό. Και τι θα γίνει αν βγει κάποτε βουλευτής ο βαζέχα με τους ανελ (που δεν…) και θελήσουν να τον δωροδοκήσουν κι αυτόν; Θα του πουν, να δέσει τα κορδόνια του στη σέντρα, για να κλειδώσει η συμφωνία; Ή θα επέμβει καταλυτικά ο χαϊκάλης πριν τον αγώνα, όπως στο ποδοσφαιρικό επεισόδιο του ανδροκλή με τα λιοντάρια του;

Ποιος ήταν στην τελική αυτός που προωθούσε πολιτικά τη λογική των ανελ κι ευνοούσε την ανέλιξή τους ως αντιμνημονιακό μαξιλαράκι ασφαλείας για το σύστημα –όταν ακόμα ήταν της μόδας αυτή η αντιπαράθεση; Ποιος προόριζε τους ανεξελ για κόμμα υποδοχής – ανάχωμα των δυσαρεστημένων δεξιών κι εκκολαπτόμενο διάδοχο του γαλάζιου δικομματικού πυλώνα, εφόσον αναγκαζόταν η νδ να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, όπως συνέβη ουσιαστικά με το πασοκ; Και δεν έχουν εύλογα κάθε δικαίωμα οι ανελ, τώρα που η βασική αξία χρήσης τους για το σύστημα ανήκει στο παρελθόν κι απειλούνται να πεταχτούν στο περιθώριο σα στυμμένες λεμονόκουπες, να διεκδικήσουμε με όλα τα πιθανά μέσα την εκλογική τους επιβίωση και το δικαίωμά τους στην ύπαρξη –κι ας μην έχουν πολλές ρεαλιστικές πιθανότητες γι’ αυτό;

Δεν είναι ψεκασμένοι δηλ σε τελική ανάλυση, όσοι καμώνονται πως σοκάρονται από τις αποκαλύψεις και πέφτουνε εμβρόντητοι από τα σύννεφα; Και δεν είναι πολύ ύποπτο πόσο πολύ έχει χοντρύνει το παιχνίδι και γίνονται πράγματα που ξεφεύγουν από τα φίλτρα των αστικών επιτελείων και τα διάφορα δημοσιογραφικά και πολιτικά τους αποσμητικά, που σκεπάζουν τη μπόχα και τις μεγαλύτερες λέρες; Ή μήπως ολισθαίνουμε στην ψεκασμένη συνωμοσιολογία αν προσπαθούμε να διαβάσουμε πίσω από τις γραμμές και την επιφάνεια των γεγονότων;