Στο ίδιο έργο θεατές;

Αναδημοσίευση από το ατέχνως

Αυτές τις μέρες είναι πολύ δημοφιλή στο διαδίκτυο διάφορα τεστάκια, που βοηθάνε τους αναποφάσιστους να επιλέξουν τι θα ψηφίσουν στις εκλογές και να κατατάξουν ιδεολογικά τους εαυτούς τους. Που αν ήταν δηλ να αποφασίσουν βάση ενός ερωτηματολογίου, θα μπορούσαν να διαλέξουν ως πιο ασφαλές κριτήριο το γούστο τους στις ταινίες.

Αν σου αρέσουν δηλ τα θρίλερ με καταστροφές κι εσχατολογία, για τον Γκοτζίλα, τον Αρμαγεδδώνα και τη συντέλεια του κόσμου, αναμφίβολα θα έχεις εκτιμήσει την προεκλογική καμπάνια της Νέας Δημοκρατίας. Αν πάλι σου αρέσουν «της Ελλάδος τα Παιδιά» (αγνοώντας ότι ο σμήναρχος Κάκαλος ψηφίζει ΔΗΜΑΡ) και το Top Gun με τον Κρουζ, ή παρωδίες του στιλ «Στραβοί πιλότοι σε F16» και «Μια τρελή-τρελή πτήση», σίγουρα θα σου έκανε κλικ το διαφημιστικό του ΠΑΣΟΚ, που κρατάει ψηλά την ευθύνη και τον πήχη της φαιδρότητας. (Γηπεδική παρένθεση: «ρε Μπιν Λάντεν, τι να κάνω, που δεν ξέρω να οδηγώ αεροπλάνο, στην Τρικούπη να το ρίξω…»).

Ο Χρυσαυγίτης μέσα σου, θα έχει μια σαφή προτίμηση σε επικά και αρχαιοελληνικά θέματα (πχ σαν τους «300», όχι όμως και για τον Αλέξανδρο του Στόουν, γιατί άφηνε κάποια υπονοούμενα για τον ανδρισμό του στρατηλάτη) και στις βιντεοταινίες του 80’ με τον Πετρόχειλο. Η βλακεία βρίσκεται στους φασίστες. Γκέγκε;
Υπάρχει όμως ισχυρός ανταγωνισμός από την Τελεία του Τόλια του Γκλέτσου, που θα πιάνει πιο πολύ το «σινεφίλ» κοινό των Σταλόνε, Βαν Νταμ και Σβαρτσενέγκερ (γιατί δηλ να γίνει κυβερνήτης ο Κόναν ο βάρβαρος κι όχι ο μπάτσος του Τμήματος Ηθών;). Ή επί το ελληνικότερο, όσους λιώνουν στο YouTube τη σκηνή με το ζεϊμπέκικο του Νίκου Κούρκουλου στο «Ορατότης Μηδέν».

Το Ποτάμι πάλι, σαν κακέκτυπο της διαφήμισης του Lost, παραπέμπει εξ ορισμού σε πιο τηλεοπτικά πρότυπα και στο είδος των stand-up κωμικών, που με τόση επιτυχία αντιγράφει ο Σταύρος Θεοδωράκης στις ομιλίες του.
Ενώ το ειδικό κοινό των αισθησιακών ταινιών έχει μια ευρεία γκάμα επιλογών μεταξύ ποικίλων πολιτικών αναφορών: συγκαλυμμένη παιδοφιλία σε προεκλογικά σποτάκια, πρωθυπουργικό σεξ απίλ και γνώση για την πιο κατάλληλη ώρα για ερωτική συνεύρεση, αλλά και «αριστερές» προτροπές για το μεγάλο πήδημα από τη Ρόδο, με τη διακριτική παρουσία και στήριξη του Κώστα Γκουσγκούνη.

Οι φίλοι των νερόβραστων ρομαντικών κομεντί και της επιστημονικής φαντασίας (ριζοσπαστική αλλαγή εντός ΝΑΤΟ και ΕΕ), θα βρούνε σίγουρα κάποια ελκυστικά στοιχεία στον πολιτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ. «Κουλτούρα να φύγουνε», όπως θα έλεγε κι ο Χάρρυ Κλυνν, που παραλίγο να βρεθεί στους συνδυασμούς της Κουμουνδούρου. Οι απαιτητικοί θεατές της πιο βαριάς κουλτούρας (να φύγουμε) με τα ντεμέκ υψηλά νοήματα, που μένουν άπιαστα για το ευρύ κοινό (όπως το όριο του 3% για τη ΔΗΜΑΡ), πιθανότατα θα ενθουσιάζονται με τις πολιτικές ομιλίες του Φώτη Κουβέλη, που νανουρίζουν γλυκά τους άλλους αδαείς στην αίθουσα.

Το κόλλημα με τα αριστουργήματα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού και τα ρετρό, παραδοσιακά σινεμαδάκια που τα προβάλλουν, οδηγεί σχεδόν αυτονόητα στη στήριξη του ΚΚΕ –άντε βαριά και της συνεργασίας του μ-λ ρεύματος, για όσους… παρεκκλίνουν.
Ενώ το δόγμα 95’ με το επιτηδευμένο τρέμουλο στα πλάνα κι οι άσημοι, εναλλακτικοί σκηνοθέτες, παραπέμπουν ευθέως σε εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις, με μικρή απήχηση αλλά φανατικό κοινό.

Το θέμα βέβαια είναι πως κανένα ανόητο τεστάκι, με δύο άξονες (αριστερά-δεξιά, φιλελευθερισμός-ολοκληρωτισμός) δεν πρόκειται να σου βρει τις πολιτικές σου συντεταγμένες, αν εσύ δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Και το ζητούμενο είναι να μη μείνουμε παθητικοί θεατές στον καναπέ, με ποπ-κορν και αστικό πατατάκι, γιατί οι κρατούντες μας θέλουν μονοδιάστατους ανθρώπους, με δισδιάστατη συνείδηση που χωράει σε απλοϊκά πινακάκια, και προσπαθούν να μας χρυσώσουν το χάπι με 3D γυαλιά και φτηνά θεάματα που να καλύπτουν την έλλειψη άρτου.

Το κοινό πρέπει να τα ψαχουλεύεται τα «υψηλά περί τέχνη νόηματα» και να εμβαθύνει: τι θέλει να μας πει ο ποιητής; Γιατί να κλαίει το μωρό αφού φοράει πάνα; Και γιατί τόσος ζήλος να τον.. «βοηθήσουν να ψηφίσει» και να τον κατευθύνουν εντέχνως (κι όχι ατέχνως) σε στάσιμα, ρηχά νερά;
Γιατί αν τελικά δεν τα ψαχουλευτεί και δεν αφήσει τον καναπέ, θα είμαστε για άλλη μια φοράστο ίδιο έργο θεατές.