Σοφίας το ανάγνωσμα

Παρακολουθώντας την επικαιρότητα και τις πολιτικές συζητήσεις των τελευταίων ημερών, γίναμε (;) σοφότεροι σε μια σειρά ζητήματα.

Αν ο σύριζα κάνει (θεωρητικά) εμπάργκο στην εκπομπή του πρετεντέρη, τι δουλειά είχανε τέσσερις συριζαίοι με πολιτικά στο στούντιο της ανατροπής; Έχουμε και λέμε: ο πάλαι ποτέ τατσόπουλος, ο παππάς της εφ-συν, ο ανεξελ κουίκ που μιλούσε για ελε, όπως ο σύριζα του 12’ –ενώ τώρα ούτε καν η ανταρσυα δεν τη θυμάται- και ο αλαβάνος.

Το δράμα του αλέκου στην ανατροπή συγκρίνεται μόνο με του εαακίτη, που μειοψηφεί στο σχήμα του, αλλά τον ορίζουν να αναλύσει στο διήμερο τη γραμμή –με την οποία διαφωνεί. Κι ενώ εξηγούησε ωραία τον εναλλακτικό του δρόμο, με εθνικό νόμισμα κι έξοδο από το ευρώ, τον κόβει ο παφίλης και συμπληρώνει πως χρειάζεται και έξοδος από την εε.

-Μα εννοείται και έξοδος από την εε, απαντά ο αλέκος. Αλλά τα ευκόλως εννοούμενα προφανώς παραλείπονται καμιά φορά. Κρύβε λόγια θανάση, κρύβε λόγια... τακτική το λένε.

Λίγο αργότερα ο αλέκος αναγκάστηκε να παραδεχτεί πως ο ίδιος έχει αντιρρήσεις κι επιφυλάξεις, αλλά το εκλογικό σχήμα το οποίο στηρίζει έχει ως θέση του την έξοδο από την εε. Η κουκουέ του μόρφωση και ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός στα καλύτερά τους. Κι επειδή ο ερωτευμένος είναι ο χειρότερος τυφλός και βλέπει μόνο αυτά που θέλει να δει, οι οπαδοί της συμπόρευσης πανηγύριζαν στο διαδίκτυο για τα αυτονόητα: το ‘πε, το ‘πε ο αλαβάνος, ότι σε αγαπάει άλλος.

Τον παφίλη δεν τον άφηναν να μιλήσει συνεχόμενα, αλλά μάλλον καλό μας έκαναν οι επιθέσεις τους κι οι χαζοπροβοκάτσιες του παπαχρήστου για σοσιαλισμό «εκτός εε αλλά εντός ευρώ;» και συγγενείς θέσεις με τον αλαβάνο, που δεν έπεσαν κάτω αναπάντητες. Έτσι που στο τέλος κανείς από το τραπέζι δεν έκανε το εύκολο τσουβάλιασμα: ο κύριος παφίλης... και ο κύριος αλαβάνος, από διαφορετική σκοπιά βεβαίως..

Αν τολμούσαν ας έκαναν κι αλλιώς.

Την ίδια ώρα στο σκάι είχε μια συζήτηση μεταξύ του εστέτ βαρουφάκη και του χρύσανθου λαζαρίδη, που κατά βάθος είναι ακόμα λαϊκό παιδί της «αριστεράς» και το ‘χει κρατήσει στο μουστάκι, τη βαριά προφορά και το μπεγλέρι που λείπει από το χέρι (αλλά υπάρχει νοητά κάπου στο πλάνο), γιατί βασικά δεν έπρεπε να είναι στο στούντιο αλλά κάπου για τσίπουρα, με κάτι παλιούς συντρόφους.

Ενώ στο σταρ ο αλέξης συνεντευξιαζόταν ευχαριστημένος στον χατζηνικολάου και αποδείκνυε πως τα νανουρίσματα του κυρ-φώτη είναι υπερτιμημένη αξία και δεν πιάνουν μία μπροστά στη δική του φρεσκάδα και ζωντάνια.

Και δεν ήταν το μόνο αντίστοιχο σημάδι των καιρών. Ο δραγασάκης βγήκε σόλο στον τσίμα (μαζί με πανεπιστημιακούς) ενώ το μέγκα ζήτησε τον καρτερό για σχολιαστή στα δελτία του. Ανεξαρτήτως συμπάθειας ή μη προς το σύριζα, άπαντες προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα της.. ελπίδας που έρχεται (γιατί κατά βάθος τρέμουν να μην χάσουν τις συχνότητες, γνωστό αυτό).

Η ελπίδα έρχεται, σαν το τζόνι γουόκερ. Είσαι η ελπίδα μας –κοφτερή λεπίδα μας- πήδα-πήδα-πήδα μας...

Αν και ο μικρός νικόλας του σαμαρά βγάζει πιο πολύ γέλιο κι από του γκοσινί. Και ο μικρός αλέξης του καμμένου εκτροχίασε κάθε μέτρο σύγκρισης σε δυσθεώρητα ύψη καλτ, απρόσιτα ακόμα και για τα δικά μας προλεκάλτ σποτάκια (που φέτος είναι πολύ καλά). Ειδικά οι ανελ ακολουθούν τη λογική των τζάμπο (κι ας τους ξέφυγε η στανίση από υποψήφια): όσο πιο γραφικά σποτ, τόσο πιο πολύ μένουν στον κόσμο. Και όχι, δεν είναι μόνο το τρένο.

Σαν τη λύρα της παπαρίζου, για να χορεύουν πεντοζάλη οι αγορές

Το πιο ωραίο όμως στα προεκλογικά πολιτικά συνθήματα ανελ και δημαρ είναι τα μηνύματα του στιλ «να σπάσουμε τη μοναξιά του σύριζα», «να μην αφήσουμε μόνο του το σύριζα στην κυβέρνηση», κτλ. Το επόμενο προεκλογικό τους σποτάκι μπορεί να είναι κάποια σκηνή από το «μόνος στο σπίτι» (home alone).

Όσο για τους φασίστες, η κατακλείδα στα σποτάκια τους δεν είναι το κλασικό «στηρίζω-ψηφίζω», αλλά «πιστεύω-ψηφίζω» χ.α –που είναι προφανώς κάτι σαν το χ.ο. στις ταυτότητες και καλείσαι να το πιστέψεις μεταφυσικά, γιατί με τη λογική δε στέκει.

Εν τω μεταξύ το βασικό χαρακτηριστικό του πασοκ που έχει κληρονομήσει η κουμουνδούρου –γιατί κατά τα άλλα είναι πολύ πίσω από τις διακηρύξεις της 3^ης σεπτέμβρη- είναι η πασοκολαζονεία, πριν καν γίνει εξουσία. Δε σου λέω για αμφισημίες, κωλοτούμπες, μένουν οι βάσεις που φεύγουν, πχ για το χρέος, κτλ. Ρωτάνε πχ το λαφαζάνη ποιο μέρος του χρέους πρέπει να διαγραφεί και αυτός να απαντάει: «μεγάλη διαγραφή, το μεγαλύτερο μέρος». Πες τα ρε μεγάλε. Και να θυμόμαστε με το λαϊκό στρώμα μικρές, ηρωικές στιγμές του φοιτητικού κινήματος και αόριστες συνδικαλιές, για τα αιτήματα στο κοινό πλαίσιο: κάμποσα ευρώ βασικό μισθό, γενναίες (δηλ θαρραλέες, τι θαρραλέες, ατρόμητες λέμε) αυξήσεις στα κονδύλια για την παιδεία, κτλ.

Αλλά όχι, δε λέω αυτό. Εννοώ αυτό το είδος της αλαζονείας, που κάνει ακόμα και κάποια άτομα σαν τη βαλαβάνη, που ξεχώριζε κάποτε από το χυλό, από ρεζίλι ως αντιπαθητικά. Δε γίνεται να είσαι κομμάτι αυτού του σύριζα και να μην κυλιστείς στο βούρκο ξετσίπ(ρ)ωτα. Ρωτούσε πχ χτες στο έψιλον αθώα τάχα η βαλαβάνη την κανέλλη: «πότε διασπάσαμε εμείς το κόμμα»; Αλήθεια νάντια; Επειδή εσύ δηλ έφυγες το 89’ –που κι αυτό διάσπαση της κνε ήταν- το 91’ δεν έγινε ποτέ; Λίγο αργότερα η βαλαβάνη στοχοποίησε το κουκουέ που τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια της... ελπίδας που έρχεται, για να πάρει πληρωμένη απάντηση από τη λιάνα: bonus δίνει ο εκλογικός νόμος κι η βουλή, όχι το κουκουέ.

Προς το τέλος της εκπομπής, έδωσε την χαριστική βολή και μια πολύ ενδιαφέρουσα ομολογία. Ότι δηλ «υπό άλλες συνθήκες, θα ντρεπόμασταν κι εμείς για το πρόγραμμα της θεσσαλονίκης». Ποιος έχασε την ντροπή όμως νάντια μου, για να τη βρείτε εσείς; Αλλά περισσότερα επ’ αυτού εντός της εβδομάδας.

Η άλλη διαπίστωση των ημερών –που δεν αποτελεί και καμιά εκπληξη- είναι πως κανείς δημοσιογράφος δε σκοπεύει να ρωτήσει προεκλογικά εκπρόσωπο του κκε κάτι άλλο πλην του σύριζα, της συνεργασίας με το σύριζα και –έτσι για αλλαγή- της ψήφου ανοχής στο σύριζα. Κι έχει μάλιστα την ακλόνητη πεποίθηση πως ρωτάει κάτι κανούριο και πρωτότυπο: να σας πω ένα υποθετικό σενάριο...

Κι ενώ οι εκπρόσωποί μας έχουν βρει ωραίο τρόπο να ντριμπλάρουν το σκόπελο λέγοντας πως ο σύριζα θα τα βρει με άλλους, όπου υπάρχει κοινό πεδίο συνεννόησης και πως θα βγει ούτως ή άλλως κυβέρνηση, οι περισσότεροι συνεχίζουν απτόητοι: ναι αλλά αφού μόνο εσάς αγαπάει, τους άλλους τους απορρίπτει.

Λες και δεν αποκλειόταν το ενδεχόμενο μεγάλου συνασπισμού νδ-πασοκ, μέχρι και μερικούς μήνες πριν γίνει πράξη.

Οπότε μία είναι η λύση, για να βγάλεις άκρη με δαύτους. Μάκης παπαδόπουλος. Βάρκιζα τέλος. Γκέγκε;

Υστερόγραφα στον απόηχο του σεφ (εμείς γεμίζουμε στάδια, όχι σπίτια και σαλονοτραπεζαρίες).

Η δήλωση στήριξης στο κκε από τον κραουνάκη, που δουλεύει στο κόκκινο.

Μία κριτική και sui generis δήλωση στήριξης από τον plagal στον καναδά, που ήταν κι αυτός κάποτε στο κόκκινο (αλλά σε άλλο κόκκινο).

Κι η κατακλείδα της δήλωσης του θαλασσινού, που είναι όλα τα λεφτά.

Υπόσχομαι πως μόλις κουραστώ κι εγώ, να πιστεύω, στο Σοσιαλισμό, και στον Προλεταριακό διεθνισμό, και μόλις σταματήσω να συχαίνομαι την Ε.Ε., να ψηφίσω κάποιους άλλους... Για την ώρα μόνο ΚΚΕ.. Μη μπαίνετε στον κόπο..