Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα

Σήμερα θα κάνουμε μια ανάπαυλα από την προεκλογική επικαιρότητα για να προβάλλουμε ένα νέο εγχείρημα στο οποίο συμμετέχει η κε του μπλοκ και πιστεύω ότι αξίζει την προσοχή σας. Εδώ και μερικές ώρες κυκλοφορεί στο διαδικτυακό αέρα το ηλεκτρονικό περιοδικό Ατέχνως, τη δραστηριότητα του οποίου μπορείτε να (παρ)ακολουθείτε μέσα και από τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης στους εξής συνδέσμους.

Facebook     Twitter

 Βλέποντας εκ των έσω κι από πρώτο χέρι τη δημιουργία της σελίδας και τα διάφορα στάδια υλοποίησης της αρχικής ιδέας, η εκτίμησή μου είναι ότι έχει φτιαχτεί μια δυνατή ομάδα, με πολύ αξιόλογους συνεργάτες και μερικούς απ’ τους καλύτερους ερασιτέχνες γραφιάδες του διαδικτύου κι ειδικότερα της κόκκινης μπλογκόσφαιρας. Μπορεί να μη συνιστά μια μεγάλη πολιτιστική επανάσταση αλά κίνα, αλλά –όπως θα έλεγαν κι οι παλιοί μαοϊκοί- πατάει γερά σε δυο πόδια (και αν έχανε ποτέ το ένα, θα χώλαινε και θα έπεφτε). Την πολιτική με την ευρεία έννοια (επικαιρότητα, σχόλια, απόψεις, αρθρογραφία) και τον πολιτισμό –ή με άλλα λόγια: τις τέχνες και τα γράμματα.

Όπως αναφέρει κι η ταυτότητα της σελίδας («είσαι ο… και λέγεσαι»), το περιοδικό αφορά θέματα…

…για τη ζωή, τις τέχνες και τα γράμματα.

Και για τους «αγράμματους» τεχνίτες, που θεωρούν εαυτούς άτεχνους, αλλά είναι οι καλλιτέχνες της καθημερινής ζωής που αξίζουν το χειροκρότημα.

Για την τέχνη της πολιτικής και της επανάστασης. Και τους αγώνες που είναι η τέχνη του λαού.

Για ό,τι κάνει τον άνθρωπο «απαλό κι ανθρώπινο». Αλλά και για όσα τεχνηέντως (και όχι έντεχνα) τον κρατούν «τραχύ κι απάνθρωπο», στην κατάσταση του πρωτόγονου, που θέλει μόνο τα απολύτως απαραίτητα για να επιβιώσει και όχι το περιττό, που (του) είναι αναγκαίο, για να ζήσει.

Χωρίς «κουλτούρα να φύγουμε», που απομακρύνει τον άπειρο πρωτάρη, αλλά με κείμενα από ερασιτέχνες γραφιάδες, που είναι τέτοιοι με την κυριολεκτική έννοια του όρου, ως εραστές της τέχνης· και γράφουν για ό,τι μας απασχολεί, μας συγκινεί, μας αποπλανά και μας ορίζει.

Γραφιάδες που έχουν (το) στίγμα, αλλά δεν είναι αναιμικοί κι άχρωμοι. Και δεν τους λείπουν τα ερυθρά αιμοσφαίρια…

Οι υπόλοιποι τακτικοί (ή και πιο… άτακτοι) συνεργάτες της σελίδας είναι.

Ο Οικοδόμος, που είναι... πολυθεσίτης blogger, αλλά τον γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε απ’ την προσεγμένη δουλειά του στο ομώνυμο ιστολόγιο.

Ο Ηρακλής Κακαβάνης, η συγγραφική δουλειά του οποίου (για το Βάρναλη και όχι μόνο) έχει παρουσιαστεί κι από την κε του μπλοκ στο πρόσφατο παρελθόν. Και με πολλά.. ένσημα στο Ριζοσπάστη παλιότερα.

Ο Θοδωρής από το Cogito Ergo Sum. Εκλαΐκευση και καυστική σάτιρα, που τσακίζουν κόκαλα και… ξύλινα αυτιά.

Ο γνωστός σκιτσογράφος Πάνος Ζάχαρης. Αντικειμενικά (κι ανεξάρτητα από τη θέλησή του) ο καλύτερος.. «γελοίος γράφων» των περιχώρων και πάσης Ελλάδος.

Η Άννεκε Ιωαννάτου, που έχει πλούσια δραστηριότητα σε μια σειρά αντικείμενα και δε νομίζω ότι χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις.

Ο Θανάσης Ν. Καραγιάννης, που πιθανότατα τον γνωρίζετε από τη δουλειά του και τα κείμενά του στο Ριζοσπάστη.

Η Μαρία του 19^ου, την οποία θα θυμούνται οι πιο τακτικοί αναγνώστες από τα αιχμηρά και εύστοχα σχόλια που αφήνει κατά καιρούς στο μπλοκ κι από ένα πρόσφατο κείμενό της, που δημοσιεύτηκε εδώ.

Ο Mauroflight, (κατά κόσμο Παναγιώτης Μανιάτης), που καταπιάνεται με ενδιαφέροντα θέματα σοσιαλιστικής κουλτούρας και τέχνης και εξέδωσε πρόσφατα ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο για την ποίηση στην Οκτωβριανή Επανάσταση.

Η ofisofi που κάνει πολύ αξιόλογη δουλειά στο ιστολόγιό της στα λογοτεχνικά (και όχι μόνο) θέματα.

Η Redflecteur, που δίνει πάντα ιδιαίτερη γεύση στις αναρτήσεις της με βάση την εικόνα και τις εντυπωσιακές φωτογραφίες.

Ο Λουκάς Σπήλιος, που θα παρουσιάζει νέους δημιουργούς, λογοτέχνες, ποιητές και άλλα αντίστοιχα θέματα.

Και ο 2310net, που μας είχε λείψει πολύ, όσο είχε αραιώσει τις αναρτήσεις στο blog του, γι’ αυτό και.. του δώσαμε κίνητρο να γράφει τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, σε σταθερή βάση.

Και σήμερα μας έκαναν επίσημο ποδαρικό μαζί με το Θοδωρή (Teddy) με δύο πολύ ωραία κείμενα, που αξίζει να διαβάσετε ( [1], [2] ).

Η σημερινή πρεμιέρα του Ατέχνως συμπίπτει χρονικά με μια σημαντική ιστορική επέτειο. Η κε του μπλοκ αναδημοσιεύει λοιπόν από τη σελίδα ένα δικό της μικρό σχόλιο, με αφορμή την επέτειο της δολοφονίας των λούξεμπουργκ και λίμπκνεχτ. Που βίωσαν από πρώτο χέρι την αστική βαρβαρότητα ως «εναλλακτική επιλογή» στο σοσιαλισμό και την επανάσταση –κατά το γνωστό σύνθημα-δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» που είχε θέσει η ρόζα, αλλά έκτοτε δεινοπάθησε στα χείλη διάφορων μεγάλων επαναστατών, όπως ο παπανδρέου ο νεότερος (γαπ). Και το τέλος τους αναδεικνύει το διαχρονικά βρώμικο ρόλο, που παίζει η εκάστοτε σοσιαλδημοκρατία.

Η πρεμιέρα του «Ατέχνως» συμπίπτει με μια σημαντική ιστορική επέτειο: τη δολοφονία της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ από τα φασιστικά Φράικορπς υπό τις εντολές του σοσιαλδημοκράτη Έμπερτ. Βλέπετε, κανείς δεν είχε σκεφτεί τότε να αφοπλίσει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους, για να μην χτυπάνε τους διαδηλωτές.

Η σοσιαλδημοκρατία δεν έμεινε όμως στη δολοφονία των ηγετών του Σπάρτακου και την καταστολή της γερμανικής επανάστασης. Έκλεψε το σύνθημα της Ρόζας «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», για να ντύσει με φιλολαϊκή προβιά το λύκο της εκμετάλλευσης. Εκμαύλισε συνειδήσεις, άδειασε τις λέξεις από το νόημά τους και «ξέσκισε αρχαία οράματα». Σήμερα επιζητά εκ νέου να εξαφανίσει τους κόκκινους και να εδραιώσει την εκλογική της κυριαρχία· εντός ΕΕ, ΝΑΤΟ και με συνέδρια για τον εκδημοκρατισμό της αστυνομίας, όπου –οποία ειρωνεία- συμμετείχε και το γερμανικό ίδρυμα «Ρόζα Λούξεμπουργκ»!

Γιατί το σύνθημα της Ρόζας ήταν προφανώς ψευδοδίλημμα. «Σοσιαλισμός» και βαρβαρότητα μπορούν κάλλιστα να παντρευτούν.

Καλοτάξιδο και κάθε επιτυχία.