Ο νέος είναι ωραίος

Την ώρα που άλλοι γεμίζουν προεκλογικά κοτζάμ διαμερίσματα, με την ουρά να φτάνει ως την τουαλέτα, το κκε πάει και στριμώχνεται σε στάδια και κλειστά γυμναστήρια.

Εμείς με τα στάδια κι εσείς με τη θεωρία των σταδίων.

Ρήξη με την εε, ρήξη με την ευρωζώνη (αυτό πάλι τι να σημαίνει;), ρήξη με το μνημόνιο, σταδιακή απαγκίστρωση-κατάργηση, σταδιακό σκίσιμό του, σελίδα-σελίδα, σταδιακή ρήξη ή ενσωμάτωση (το δίλημμα των καιρών μας) ή εναλλακτικά ρήξη και ενσωμάτωση μαζί, σαν τον μπιτσάκη τα τελευταία χρόνια.

Κι όταν οι άλλοι πηγαίνουν για την κεντρική τους συγκέντρωση, λίγες μέρες πριν γίνουν εξουσία, σε ένα κλειστό μεσαίας χωρητικότητας, όπως του ταεκβοντό στο φάληρο, γιατί ούτως ή άλλως δε θα μάζευαν και περισσότερους, το κκε αδυνατεί να καταλάβει ότι ζούμε ημέρες του 81’, όπως λέει η αυριανή –και ο κρεμαστινός τρολάροντας- και απομονώνεται σεχταριστικά στο σύνταγμα, για να κάνει επίδειξη δύναμης και να αποδείξει πως την έχει μεγαλύτερη (τη δύναμη στους δρόμους). Κουκουέ κι ας μην πηδήξω-κυβερνήσω ποτέ, που λεν κι οι παοκτζήδες.

Πώς να μην αγανακτεί λοιπόν στη διακομματική ο –όνομα και πράγμα- πουλάκης (που αντικειμενικά, στο δρόμο την έχει πολύ μικρότερη), και να μην χύνει.. χολή απέναντι στο κόμμα, που τόλμησε να βάλει συγκέντρωση την ίδια μέρα; Όπως ακριβώς δηλ είχε γίνει και το 14’, σε πολύ μικρότερη απόσταση, χωρίς να ενοχληθεί τότε κανείς. Ναι αλλά τότε δεν ήξερε κανείς τον πουλάκη, ενώ τώρα τον προβάλλουν τόσα μμε και του φουσκώνουν τη διάμετρο και το διαμέτρημα, σε βαθμό που να σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι διάολο κονέ ή μάνατζερ έχει ο τύπος.

Είδηση λοιπόν δεν είναι πως το κκε γέμισε ένα στάδιο, πόσο μάλλον το κλειστό του σπόρτινγκ. Αλλά ότι το γέμισε μόνο με νεολαίους, μαθητές, σπουδαστές κι εργαζόμενους. Και μάλιστα τόσο νεολαίους, που να κάνουν όσους έχουν πατήσει τα πρώτα –άντα (καλή ώρα) να αισθάνονται σχεδόν υπερήλικες χτες. Αλλά το κόμμα είναι η καλύτερη επιλογή για να ξανανιώσεις, γιατί σου λέει πως με βάση τις διεργασίες στην κοινωνία και τις αλλαγές στον τρόπο ζωής μας, η νεολαία περιλαμβάνει ως κατηγορία και όσους είναι μέχρι 40 χρονών. Χώρια που ο κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου.

Εκτός κι αν μπλέξεις στα δίχτυα της οργανωμένης πάλης και ασπρίσουν οι τρίχες σου πριν την ώρα τους. Όπως του σοφιανού, που έμεινε ως ο ασπρομάλλης γραμματέας της κνε, αλλά δεν ήταν τόσο μεγάλος όσο φαινόταν, ούτε σαν κάτι 50χρονους επικεφαλής νεολαίας στον υπαρκτό που γνωρίσαμε κι αγαπήσαμε. Πώς να μην ασπρίσεις όμως (απ’ τους σοβάδες), όταν πέφτει ο ουρανός (όπου εφόδευες) στο κεφάλι σου και τραβάς όλο το λούκι της ανασυγκρότησης;

Τότε που ο σάπιος κόσμος, εκεί που σάπιζε, ξανατονώθηκε (κι οι εξεγέρσεις μας ήταν εν γένει εκτός του κλίματος). Κι έκτοτε μας πλασάρουν ως φρέσκα και καινοτόμα όλα τα σάπια ιδεολογήματα της άρχουσας τάξης με καινούριο «επαναστατικό» περιτύλιγμα, μέχρι που να φθαρούν από την πολυχρησία και να αντικατασταθούν από νεότερα πολιτικά προϊόντα. Σαν τον τρέντι νεολαίο (όχι ρήγα φεραίο, αλλά κάποτε κνίτη) αλέξη, με τον πιο γηραλέο, νυσταλέο, νοικοκυραίο πολιτικό λόγο που αντικατοπτρίζεται και στη νερόβραστη, αργόσυρτη εκφορά του. Και δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου, αλλά όσο γερνάει ο ηγέτης, φουσκώνουν τα μάγουλά του κι αρχίζει να θυμίζει κάπως τον κουφοντίνα (που κι αυτός δε θα ήταν, υπό προϋποθέσεις, αρνητικός σε μια αριστερή κυβέρνηση, για να μην ξεχνιόμαστε).

Κι όλα αυτά στην άχλη των μύθων που κουβαλά αυτό το γήπεδο. Από την ιδρυτική εκδήλωση της ανταρσυα, που μπορεί στο προσεχές μέλλον να εξελιχθεί στο νέο σύριζα στη θέση του νέου πασόκ· και το πρόσφατο συναυλιακό αφιέρωμα του κόμματος στον καζαντζίδη, που μάζεψε αρκετούς πιστούς του, νέους του 60’ που θυμήθηκαν τα νιάτα τους και μεράκλωσαν: γεια σου ρε στελλάραααα… Ως τα καλάθια του μίτσελ ουίγκινς και το 42-40 των αιωνίων στο κύπελλο. Αν και το σκούρο καφέ χρώμα του παρκέ δεν ήταν τόσο ζεστό σαν του μπόστον γκάρντεν και του παλαβέρντε, όπως λέει η ρένα (δουρου-τι) και όπως θα θυμούνται ίσως οι όχι και τόσο νέοι σφοι αναγνώστες.

Αν και στην εποχή μας, με το σάπιο κόσμο να σαπίζει ραγδαία και να αποσυνθέτει τα νιάτα μας, που δε λιώνουν καν στη βιοπάλη, αλλά στην ανεργία, την ευελφάλεια και τη γλύκα της ημιαπασχόλησης, δεν χρειάζονται ιδιαίτερα περίπλοκα επιχειρήματα παρά μόνο η εξής απλή –στα όρια της αντιδιαλεκτικής- σύγκριση-σκέψη: αν ήμασταν στη σοβιετία, θα είχαμε σίγουρη και σταθερή δουλειά, εξασφαλισμένο μέλλον με προοπτικές, για να χτίσουμε τη ζωή μας, να φτιάξουμε οικογένειες, κτλ. Ενώ τώρα;

Αλλά αυτά δεν πιάνουν τον παλμό του σύγχρονου νέου, όπως το κάνουν τα σποτάκια του σύριζα για τη νεολαία.

-Θα αλλάξω χώρα. –Εγώ θα αλλάξω την χώρα. Και μετά στον τοίχο μου λουλούδια.

{Να το πάρουν γραμμή στο ικεα δηλ και να βγάλουν δικό τους παρόμοιο. –Θα αλλάξω κόμμα. Εγώ όμως θα αλλάξω το κόμμα}

Ή το άλλο σποτάκι της νεολαίας σύριζα για όσα πετυχαίνει κάθε νέος στις επαγγελματικές συνεντεύξεις. Που είναι πολύ καλή ιδέα, αλλά αδυνατώ να πιάσω το νόημα στο τέλος. Θα τραγουδήσουμε και θα αλλάξουν (πλευρό) οι στυγνοί εργοδότες καπιταλιστές; Θα φοβηθούν το σύριζα κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός; Θα αλλάξει κάτι στον ιδιωτικό τομέα με την κυβέρνηση της «αριστεράς»;

Όπως επίσης και ο κλασικός διαχωρισμός που κάνουν σε κάθε αναμέτρηση με τη βασική αντίθεση του ελληνικού καπιταλιστικού σχηματισμού, μεταξύ νεολαίας και γερουσίας («σε αυτές τις εκλογές κλειδώστε τον παππού στο σπίτι»).

Από το λόγο του γγ, που άρχισε επτά νταν, χωρίς να αφήσει ούτε ένα ακαδημαϊκό πεντάλεπτο περιθώριο στους αργοπορημένους, η κε του μπλοκ (κι όλο το γήπεδο νομίζω) ξεχώρισε: την ατάκα για τον τσίπρα που «τρολάρει» και δεν απαντάει τίποτα -την οποία μπορεί να μην έγραψε μόνος του ο κούτσι, γιατί αμέσως παρακάτω έλεγε κάτι για σχολειά, με τον τόνο στο άλφα, που παραπέμπει στη γενιά της μεταπολίτευσης και παλιότερες λαϊκές-κομματικές γλωσσικές φόρμες. Τη μπηχτή για τον.. ακομμάτιστο «πρύτανη του εκπα, φορτσάκη» (δε μας σταματάς)· και προς στιγμήν, στο ε…(κπα) νόμισα πως θα πει όντως «του αίσχους» και θα συνέχιζε το σύνθημα, γιατί είναι τέτοιος, όταν πρόκειται για συνθήματα.

Την αναφορά στο ισπανικό podemos, που –το ομολογώ αβασάνιστα- όταν ακούω να το μεταφέρουν ως «ποντέμος» στα ελληνικά, θυμάμαι συνειρμικά τον ένα και μοναδικό ευγένιο γκέραρντ να μιλάει για το.. ποντόσφαιρο. Την προτροπή του γγ στο τέλος να πιάσει ο καθένας μας, τελευταία στιγμή, το σόι του (παππούδες, ξαδέλφια, κτλ) και αν είναι στην επαρχία, να τους πάρουμε τηλέφωνο. Και το αυθόρμητο «ανκόρ» που κάνει σε κάθε προεκλογική του ομιλία, με το κλείσιμο να κρατά κάνα δίλεπτο κατά μέσο όρο.

Από τα υπόλοιπα στεκόμαστε στα εξής:

-στη διακριτική παρουσία αρβανιτάκη και μανουσογιαννάκη στον πάγκο του αγωνιστικού χώρου –αν και ο θεσμός του αναπληρωματικού μέλους, πγ ή της κε, δεν υπάρχει πλέον, απ’ όσο ξέρω δηλ, για να έχει κι ωραία σημειολογία η εικόνα.

-τον μεταλλά που αναδείχτηκε από το ριάλιτι «the voice» -γιατί εκεί μας έχουν καταντήσει οι αλήτες, αν θες να φτιάξεις όνομα και να γίνεις γνωστός στο πανελλήνιο- και την πολύ καλή ανακοίνωση στήριξης προς το κόμμα, που έβγαλε. Αν και σήμερα ο ρίζος έχει και μία της ηρώς (άντε να μην το πούμε "ηρούς") μουκίου, που τα επισκιάζει όλα.

-και ότι έπαιξε άσιμος σε δική μας κεντρική εκδήλωση, με τους κολεκτίβα να διασκευάζουν-επανεκτελούν το μηχανισμό (με πείσανε να γίνω ρεβιζιονιστής) και να το αφιερώνουν σε όσους γλείφονται από τώρα με την εξουσία.

Γιατί όπως θα έλεγε κι ο χικμέτ, τους χειρότερους πασόκους δεν τους έχουμε δει ακόμα. Αλλά για αυτά θα πούμε περισσότερα μες στη βδομάδα.