96 δεν είναι και λίγα

Είδηση φέτος δεν είναι αν γεμίσουν οι κομμουνιστές το σεφ. Είδηση είναι αν το γεμίσει ο μπασκετικός ολυμπιακός, που δεν έχει κουτσούμπα και βολεύεται με το σπανούλη και κάτι άλλους δευτεροκλασάτους. Κι εντάξει ο ολυμπιακός. Θα το γεμίσει την άνοιξη που αρχίζουν τα κρίσιμα. Είδηση όμως θα ήταν να γέμιζε το σεφ οποιοδήποτε άλλο κόμμα πλην κκε. Ακόμα θυμάμαι πχ μια συνεδριακή διαδικασία, αν δεν απατώμαι, του σύριζα που πήγε να εξελιχθεί σε μαζική φιέστα, με λαό κτλ, αλλά γέμισε μόλις μια εξέδρα κι η κάμερα έκανε γενικά πλάνα στο ίδιο πάντα τόξο, λες και είχε πιαστεί ο λαιμός της και δεν μπορούσε να γυρίσει πιο πέρα. Αρκετά αστικά μέσα (από όσα λίγα ασχολήθηκαν) άφησαν να αποτυπωθεί ο ειλικρινής (σχεδόν) θαυμασμός τους, στην κάλυψη της εκδήλωσης για τα 96χρονα. Αλλά δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν πια. Οι κομμουνιστές διοργανώνουν τις μεγαλύτερες (εκλογικές και όχι μόνο) συγκεντρώσεις από κάθε άλλο κόμμα, που θα ζήλευε το δικό μας κόσμο και την οργάνωσή του.

Η μετακίνηση προς το σεφ είναι μια ξεχωριστή ιστορία. Είτε με (θρύψαλα τα τζάμια στον) ηλεκτρικό, όπου κάθε βαγόνι είναι μια μικρή προσυγκέντρωση (αλλά χωρίς τσουκαλάδες κι εξαλλοσύνες). Και όταν κατεβαίνεις από το σαθμό, βλέπεις το σεφ απέναντι κι όλο περπατάς-περπατάς, χωρίς να το φτάνεις, σαν τη γραμμή του ορίζοντα, που όσο την πλησιάζεις, αυτή απομακρύνεται –κι ο λογοτέχνης πι-πι έγραφε κάπου σ’ ένα βιβλίο του ότι με αυτό μοιάζει κι ο κομμουνισμός! Αλλά το βάθος του ουρανού είναι πάντα κόκκινο κι αυτό το έβλεπαν καθαρά, όσοι πήγαιναν χτες στο σεφ με αυτοκίνητο απ’ την εθνική, με φόντο το φλεγόμενο αττικό ουρανό και τα παρδαλά του χρώματα. Και μια μεγάλη ουρά πριν το στάδιο να σε προϋπαντεί και να σε προσγειώνει ξερά στην πραγματικότητα. Γιατί οι κομμουνιστές, εκτός που θα μας πάρουν τις γυναίκες, τα σπίτια και τις τράπεζες, που κληρονομούν νόμιμα τα σπίτια μας, θα μας κλείσουν και την εθνική οδό, σαν τους αγρότες, μόνο που αυτό ήταν κάτι σα φορητό μπλόκο, που κινούταν αργά-αργά, όπως το αξέχαστο κινητό σκριν του μπατίστ, που βγάζει μάτια από μακριά, στο τέλος της ουράς των αυτοκινήτων.

Το σεφ αποπνέει μια βαθιά ρετρό αίσθηση από τη δεκαετία με τις βάτες. Από το όνομα «ειρήνης και φιλίας», που παραπέμπει στα έθιμα της μπρεζνιεφικής εποχής, με το πολύ ισχυρό φιλειρηνικό κίνημα· ως τις αθλητικές αναμνήσεις (με τον τίμιο γίγαντα και τον «όχι τρίποντο» γιοβάισα) και τις αντίστοιχες πολιτικές (συνέδρια, η πρεμιέρα του ενιαίου συνασπισμού, κοκ). Που στο δικό μου μυαλό έδενε πολύ με το σύνθημα «κουκουέ δυνατό, στη βουλή και το λαό», αν και πολύ δύσκολα θα πιάσουμε το 17%, για να μπούμε στη δεύτερη κατανομή. (Και με ένα άλλο, που έλεγε «κκε δυνατό, για να μην ξεγελάσουν πάλι το λαό», λες και είναι βγαλμένο από την αρνητική πείρα της δεκαετίας). Χώρια το καλλιτεχνικό μέρος που ακολούθησε και θύμιζε πολύ έντονα τους ολυμπιακούς της μόσχας –μόνο ο μίσα έλειπε.

Στο σεφ παραβρέθηκαν κλιμάκια από τις πρεσβείες της κούβας, της βενεζουέλας (λογικά ως εδώ), του βιετνάμ (εντάξει) και της κίνας –που κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί έρχονται ακόμα. Ενώ το μεγαλύτερο ενδιαφέρον προκάλεσε η παρουσία του γιου του ραούλ και ανιψιού του φιντέλ (που ζει, ζει...) αλεχάντρο κάστρο εσπίν, που σύμφωνα με το κοσμικό ρεπορτάζ της τατιάνας, είχε πάει το προηγούμενο βράδυ στα μπουζούκια και τη νατάσα θεοδωρίδου, να τραβήξει κόκκινες γραμμές. Αν κι αυτό είναι κατεξοχήν έργο του σφου κουβέλη, που πάει ολοταχώς να φάει ένα κόκκινο χι –σαν της σέρκοβα- από το ιστορικό και πολιτικό προσκήνιο.

Κι ανάμεσα στους μυριάδες επώνυμους κι.. ανώνυμος δεν είναι κανείς μας, σε πλήρη αντίθεση με ό,τι φαντάζονται τα αστικά μέσα κι ό,τι μπορεί να σχηματίζει κανείς ως εντύπωση παρακολουθώντας τα, ότι δηλ παραμένει σιδηροδέσμιος στα σκοτεινά και πλημμυρισμένα μπουντρούμια του περισσού ή πως τον έχουνε δεμένο και φιμωμένο στο δέντρο, όπως οι γαλάτες τον κακοφωνίξ, ήταν κι αυτός εκεί..

Ο κουτσούμπας δε βγήκε πανηγυρικά στις 19.17, για να παραπέμπει στη σωστή χρονολογία, αλλά στις 18.59 (τότε που γράφτηκαν τα γκρουντρίσε, αν δεν κάνω λάθος) και μια ανάσα πριν από το νοβετσέντο. Την ομιλία μπορείτε να τη βρείτε ολόκληρη στο πόρταλ, εδώ σημειώνω απλώς κάποιες σκόρπιες φράσεις που μου έμειναν.
96 δεν είναι και λίγα (εξ ου κι ο τίτλος της ανάρτησης). Το κουκουέ δεν τα διπλώνει. Για τη λαϊκή διακυβέρνηση (στην οποία θα έχει θέση και το κόμμα). Ξέφωτο. Εξάρτηση από διεθνικά μονοπώλια. Μονομερής και ολοσχερής διαγραφή του χρέους. Ανοχή ζητάει μόνο όποιος έχει λερωμένη τη φωλιά του. Για τις φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις του σύριζα, που θα γίνουν του αγίου ποτέ (αν και στους περισσότερους, πήγε συνειρμικά το μυαλό σε κάποια άλλη λέξη από πι) ή.. όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες, δηλ ποτέ –ούτε ο σοσιαλισμός να ‘ταν πια η κατάργηση του μνημονίου. Το ερώτημα: τι σήμερα, σε συνθήκες κρίσης, πρέπει να διεκδικηθεί; που είναι σαφώς επηρεασμένο στην εκφορά του από ένα παλιότερο σύνθημα του φεστιβάλ (εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία). Κι η φόρτιση στο τέλος, με το κλείσιμο του λόγου να κρατάει περίπου ένα δίλεπτο και το γγ να μπερδεύει στη ρύμη του λόγου την ημερομηνία των εκλογών και να καλεί για τις 25 νοέμβρη.

Το καλλιτεχνικό πρόγραμμα που ακολούθησε έμοιαζε αρκετά με τελετή (έναρξης ή λήξης) ολυμπιακών αγώνων και άφησε πολλούς σφους συγκινημένους να δακρύζουνε σαν το μίσα, στο τέλος των αγώνων της μόσχας και να αναπολούν τις κορυφαίες σκηνές της παράστασης. Τη συγκλονιστική αναπαράσταση της εικόνας με τις τρεις μαυροφορεμένες εαμίτισσες και το πανό για το λαό, που αντιμέτωπος με την τυραννία, επιλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα. Το ιστορικό πρωτοσέλιδο του ριζοσπάστη το 91’, μετά την υποστολή της κόκκινης σημαίας από το κρεμλίνο, που απλώθηκε σα γιγαντοπανό στο ένα πέταλο. Ένα πανό με τη φράση του χαρίλαου: οι ζευγάδες φεύγουν, η σπορά μένει· και τα μικρά παιδιά να τρέχουν σα σπορά πάνω του, κρατώντας κόκκινα μπαλόνια (που δεν έγραφαν όμως «ούτε γουλιά»). Και το βάθρο στο οποίο ανέβαιναν στο τέλος, καθώς «η ζωή τραβάει την ανηφόρα» για την έφοδο στον ουρανό.

Και μαζί της ανεβαίνει κι ο πήχης, ήδη τόσο ψηλά, που αναρωτιέται κανείς τι άλλο μπορεί να γίνει στην πορεία για την κορύφωση των εκατό χρόνων και ποιο γήπεδο θα μας χωρέσει τότε..