Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015

Η κατοικία των θεών

Πριν μπούμε για τα καλά, σοβαρά στα της προεκλογικής περιόδου, κι εφόσον αυτή ξεκίνησε με φαιδρές εξελίξεις, όπως την χτεσινή ίδρυση του κινήματος αλλαγής του γιωργάκη (ένας γιώργος στο νερό, τιμημένο κιδησό), η κε του μπλοκ δε θεωρεί πως παρεκκλίνει του γενικότερου κλίματος με τη σημερινή ανάρτηση για το τελευταίο αστερίξ, που έτυχε να παρακολουθήσει πρόσφατα στον κινηματογράφο.
Και δη στα ster, γιατί μόνο εκεί το βρίσκαμε υποτιτλισμένο, που είναι τόσο «εγκαταλειμμένο» και «παρακατιανό» για τα γκλαμουράτα δεδομένα αυτών των εμπορικών καταστημάτων, που νιώθεις σχεδόν ψαγμένος κι εναλλακτικός για την επιλογή σου, στηρίζοντας ένα μικρότερο μονοπώλιο ενάντια στο μεγαλύτερο. Κάτι σα να πίνεις πέπσι αντί για κόκα κόλα, που τη διαφήμιζαν πριν την ταινία. Ούτε γουλιά λέμε.


Και μέχρι να δεήσει να σκάσει μύτη μια δεύτερη παρέα, αφενός αρχίζεις να αμφιβάλλεις αν είσαι στη σωστή αίθουσα, αφετέρου νιώθεις ενδόμυχα λίγο σαν τους δικούς μας ηγέτες στην εσσδ και λοιπές σοσιαλιστικές δυνάμεις, που είχαν λέει ιδιωτικές αίθουσες πρώτων προβολών. Λες όμως σφε να παίξει προβοκάτσια κι αντί για αστερίξ, να μας βάλουν να δούμε με το στανιό το ιντερβιού;

Ξεπερνώντας λοιπόν την αίσθηση του γεροντοπαράξενου που προτιμά κλασικές μορφές κι αποφεύγει εφέ, θρι-ντι και μεταγλωττισμένες εκδοχές, νιώθεις να επικοινωνείς με το κοινό της αρχαιότητας, που ήξερε μεν πάνω-κάτω την υπόθεση του έπους, αλλά ήθελε να δει πώς θα το μεταφέρει ο εκάστοτε αοιδός. Και τι άλλο παρά ένα μικρό αριστούργημα με επικές διαστάσεις είναι εξάλλου οι περιπέτειες του αστερίξ του γαλάτη –τουλάχιστον όσες γράφτηκαν από τον γκοσινί;

Ο συγκεκριμένος αοιδός λοιπόν απέφυγε την πεπατημένη της μίξης διαφορετικών ιστοριών –που μόνο στο «μάντη» (με ολίγη από «αγώνα των αρχηγών» είχε συμπαθητικό αποτέλεσμα), κρατώντας στο πρώτο μέρος τη δομή της αρχικής υπόθεσης και τα περισσότερα αστεία της, για να ακολουθήσει κι ένα δεύτερο με δικούς του αυτοσχεδιασμούς και προεκτάσεις, χωρίς να το ξεχειλώσει όμως. Κατάφερε με άλλα λόγια το κυριότερο: να παραμείνει σε αξιοπρεπή επίπεδα, σεβόμενος το θεατή αλλά και τους δημιουργούς του πρωτότυπου έργου. Κάτι που δεν κατάφερε σε κανένα σημείο η τελευταία αντίστοιχη απόπειρα, με τους νορμανδούς.

Βοηθάει αρκετά βέβαια κι η συγκεκριμένη ιστορία, που περιέχει πολλά σημεία με έμμεση κοινωνική κριτική –ίσως τα περισσότερα μετά από το «οβελίξ και σία», που είναι κάτι σαν το απόλυτο εγχειρίδιο πολιτικής οικονομίας για αρχάριους και κλειδί για την κατανόηση του χαρακτήρα της τρέχουσας καπιταλιστικής κρίσης. Χωρίς να διακρίνεται από κάποιο σαφές ταξικό στίγμα –κάτι που φαίνεται και στους περισσότερους ήρωές του- ο γκοσινί προχωρά σε μια καυστική, διεισδυτική ανάλυση της αντίθεσης πόλης-χωριού και της καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος με την άναρχη δόμηση –κάτι σαν κριτική της αστυφιλίας από έναν μάλλον.. αστόφιλο δημιουργό. Ενώ αποδίδει παραστατικά πώς η δύναμη του χρήματος μιας ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης μπορεί να κατακτήσεις άλλες χώρες (χωριά) και πολιτισμούς, εκεί που αποτυγχάνουν να το κάνουν τα όπλα.

Από αυτήν την άποψη, η κατοικία των θεών –και το γαλατικό χωριό εν γένει- παραπέμπει ευθέως στην περίπτωση της κούβας και τις πρόσφατες εξελίξεις στο νησί. Που είχε αρκετό μαγικό ζωμό –ο οποίος νοείται με καθαρά πολιτικούς όρους κι όχι προφανώς ως ένα μαντζούνι με μαγικές ιδιότητες- για να αντέξει τις συνέπειες της αντεπανάστασης και την ιμπεριαλιστική περικύκλωση απ’ τα ρωμαϊκά οχυρά και την αυτοκρατορία πίσω τους, αλλά η επίδραση του ζωμού δεν κρατάει για πάντα –εφόσον δεν ανανεώνεται ανά τακτικά διαστήματα- ούτε μπορεί να θρέψει τους κατοίκους του νησιού, για να λύσουν το πρόβλημα της επιβίωσης και των καταστροφικών συνεπειών του εμπάργκο.

Η αστική καταγωγή του γκοσινί γίνεται περισσότερο εμφανής στο κόμικ στη σάτιρα που κάνει στον εργατικό συνδικαλισμό, τα παράλογα αιτήματά του και τη συντεχνιακή νοοτροπία των λεγεωνάριων, που προχωρούν σε απεργιακές κινητοποιήσεις, ζηλεύοντας τις κατακτήσεις των σκλάβων-εργατών –μία από τις διεκδικήσεις τους που ικανοποιήθηκε πχ ήταν να γίνεται το κάλεσμα για το συσσίτιο με μια γλυκολάλητη άρπα, αντί της παραδοσιακής βάρβαρης καραμούζας. Στη μεταφορά της ιστορίας στην ταινία όμως, η διασκευή δίνει μια έξυπνη εναλλακτική εκδοχή, καθώς οι σκλάβοι-χτίστες δεν απελευθερώνονται (όπως στο πρωτότυπο), αλλά πείθονται να υπογράψουν συμβόλαια με τους ίδιους όρους (μισθολογικούς και σχετικούς με τη διαμονή τους στην κατοικία των θεών). Οπότε τυπικά μεν είναι ελεύθεροι, αλλά καταλήγουν να δεχτούν συναινετικά τη μισθωτή σκλαβιά τους που ουσιαστικά δεν έχει καμία διαφορά με την προηγούμενή τους κατάσταση.

Στο κόμικ αντιθέτως, οι σκλάβοι μένουν ελεύθεροι, όπως είδαμε, μετά το χτίσιμο της πρώτης πολυκατοικίας και στο τελευταίο καρέ που εμφανίζονται, καταλαβαίνουμε πως πρόκειται για τους γνωστούς μας πειρατές, που τους συναντάμε και σε επόμενες ιστορίες, πάνω σε πλοία που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βυθίζονται. Πολύ αργότερα, και μετά το θάνατο του γκοσινί, ο ουντερζό –που δεν έφτανε ούτε στο δαχτυλάκι της έμπνευσης του παρτερνέρ του- βάζει στη γαλέρα του οβελίξ τον σπάρτακο και τους συντρόφους του να εξεγείρονται και να ψάχνουν διέξοδο στην χαμένη ατλαντίδα, που –τότε δεν είχε χαθεί ακόμα και- συμβολίζει από μία άποψη την ουτοπία. Κι ήταν όντως ουτοπική κάθε απόπειρα να τεθεί συνολικά το ζήτημα μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευσης εκείνα τα χρόνια, γι’ αυτό κι οι περισσότερες από αυτές τις εξεγέρσεις περιορίζοντας συνήθως στη διεκδίκηση μιας αλλαγής της κοινωνικής θέσης των συγκεκριμένων σκλάβων κι όχι στην κατάργηση του θεσμού της σκλαβιάς συνολικά και το γενικότερο κοινωνικό μετασχηματισμό.

Ένα τελευταίο στοιχείο σχετικό με την ιστορία, έχει επισημανθεί και σε μια παλιότερη ανάρτηση της κε του μπλοκ, με τον ίδιο τίτλο, από την οποία αντιγράφω και το σχετικό απόσπασμα.
Οι ρωμαίοι θέλουν να εκχερσώσουν το δάσος και να χτίσουν μια πολιτεία. Κόβουν δέντρα τις νύχτες -προσεχτικά μα το δία- για να μην τους πλακώσουν στις μπούφλες οι γαλάτες. Οι οποίοι πηγαίνουν κάθε πρωί με το δρυίδη στο εργοτάξιο και πετάνε καρπούς βελανιδιάς βουτηγμένους σε μαγικό ζωμό που φυτρώνουν στο δευτερόλεπτο και ξαναγίνονται δέντρα. Όπου ήταν δάσος θα ξαναγίνει δάσος.

Ο αστερίξ παθαίνει την πλάκα του.
-Δεν είναι απίστευτο οβελίξ;
-Ποιο πράγμα;
-Πόσο γρήγορα μεγάλωσαν οι βελανιδιές...
-Ω μα δεν έχω δει βελανιδιά να μεγαλώνει και δεν ξέρω πόσο γρήγορα γίνεται συνήθως.
Σάμπως ξέρουμε εμείς πόσο γρήγορα γίνεται ο κομμουνισμός;

Εν κατακλείδι, ποιο είναι το συμπέρασμα σφοι;

Ότι μυημένοι ή αμύητοι στην κλασική παιδεία του αστερίξ, αξίζει να (πάτε ή να κατεβάσετε για να) δείτε την ταινία. Αρκεί να μη βάλετε υπερβολικά ψηλά τον πήχη κι απογοητευτείτε. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την καινούρια ιστορία στη σειρά των κόμικ, ο αστερίξ στους πίκτους, την πρώτη που δεν συμμετέχει κανείς από τους αρχικούς δημιουργούς της, παρά τα όποια εύκολα κλισέ και τα εμφανώς χειρότερης ποιότητας σκίτσα, που δεν εκπέμπουν την ίδια ζεστασιά με αυτά του ουντερζό. Και το οποίο κατατάσσεται στην κατηγορία, που όπως θα έλεγε και το λαϊκό στρώμα, κυμαίνεται από το «δε με πρόσβαλε» έως το «δεν τρελάθηκα». Κι είναι πολύ σημαντικό να μη σε προσβάλλει κάτι στις μέρες μας.

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Η εφοδος στον ουρανο τον οκτωβρη του 1917 ητανε ενα τεραστιο βημα για το Προλεταριατο που ζουσε αιωνες με τις αλυσιδες του.Η αστικη ταξη εγκαιρα ειδε τον θανασιμο κινδυνο και πηρε τα μετρα της.Δυο φαινομενικα αντιθετα πραγματα που στην ουσια ειναι και τα δυο εργαλεια του καπιταλισμου για την καταστολη ειναι ο Οπορτουνισμος και ο Φασισμος. Τον Δευτερο τον νικησε η ΕΣΣΔ το 1945 αλλα οι απωλειες ητανε τετοιες που εμεινε απο στελεχη και μπορεσε να επικρατησει μεσα στο ΚΚ το πρωτο και ποιο υπουλο οπλο του Καπιταλι σμου με την προβια του φιλου.Ετσι μπορεσανε σε μια πορεια να ανατρε ψουνε τον Σοσιαλισμο. Η Κορεα και η Κουβα ειναι τα δυο παραδειγματα μετα το 1991 που μας δειχνουνε οτι ο Σοσιαλισμος δεν κατερρευσε αλλα ανατραπηκε. Εχουμε την Κουβα τα τελευταια 6 χρονια που εφαρμοζει νομους του καπιταλισμου λογο αντικειμενικων δυσκολιων απο την θεση της στον Χαρτη και απο το οτι ως μελος της ΚΟΜΕΚΟΝ δεν προβλεπο τανε Βαρια Βιομηχανια για το νησι.Ενας αλλος λογος ειναι οτι δεν υπηρξανε αλλα κρατη στην περιοχη με Σοσιαλισμο αν και γινανε προσπαθιες. Στην Χιλη μπορουσανε να ειχανε προχωρησει σε Σοσιαλισμο αλλα το ΚΚ εγκλοβισμε νο σε κυβερνηση Αστικης διαχειρη σεις οδηγησε το προλεταριατο στην καταστροφη.Δευτερη περιπτωση ειναι η Βολιβια. Εκει υπηρχε Ανταρτικο που πηγε να ενισχυσει ο ΤΣΕ αλλα το ΚΚ τους καταγγειλε για τυχοδιω κτες και μεινανε μονοι. Να θυμισω οτι το ιδιο ειχε συμβει και στην επιθεση στην Μονκαδα απο το ΚΚ κουβας Ιουλιος 1953.Κραταμε λοιπον το Συμπερασμα οτι αυτες τις τραγωδιες που ζει σημερα η ανθρω ποτητα ειναι αποτελεσμα του Οπορτουνισμου καθε αποχρωσεις και οτι προκειται για το καλυτερο εργαλειο του και ειναι παντα επικαρα τα λογια του Λενιν οτι το Προλεταριατο για να μπορεσει να φτιαξει την δικη του εξουσια πρεπει να τους συντριψει ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Singularity είπε...

Ωραία ταινία είναι επίσης και το "Ιστορίες για αγρίους". Στο τέλος της 4ης ιστορίας έπεσε χειροκρότημα μέσα στην αίθουσα.

λουκουλιους είπε...

δε πα να γραφεις για κομικ, για τεχνη, για λογοτεχνια, για ταινιες, ο παναγιωτης με κεφαλαια, παντα θα βρει τροπο να κολλησει το κειμενο-κασσετα του. μετα απο αρκετα προβλεψιμα σχολια για μανιαδακηδες, αντι-εαμ, οπορτουνισμους και 'για ολα φταιει το 20ο' ζηταω απελπισμενα να αλλαξει τουλαχιστον η κασσετα. Το να κανεις σημαντικα θεματα να ακουγονται γραφικα και μονοδιαστατα δεν βοηθαει σε τιποτα την κουβεντα και τον σχολιασμο πιστευω. ταπεινη αποψη και φιλικα ολα αυτα.
καλη χρονια, καλο αγωνα να εχουμε.

Ανώνυμος είπε...

Στο κομικ, ο νουμιδης ως ανεπισημος ηγετης των σκλαβων, πηγαινει επισκεψη στο χωριο και ζηταει απο τους γαλατες να σταματησουν να ξαναφυτευουν τα δεντρα που ξεριζωνουν, γιατι οι ρωμαιοι εχουν υποσχεθει στους σκλαβους την ελευθερια τους οταν τελειωσει το πρωτο κτιριο. Οταν οι γαλατες του λενε οτι με την εργασια τους τρομαζουν τα αγριογουρουνα, τα πουλια και ολα τα ζωα και στενοχωρουν τον ιντεφιξ, ο νουμιδης τους απανταει οτι τα ζωα αυτα ειναι ελευθερα, σε αντιθεση με τους σκλαβους.

sniper

Ανώνυμος είπε...

12.16 Μπορεις να συνεχισεις να αλλα ζεις ονοματα για να φαινεται οτι εισαστε πολυ εχει μεγαλη πλακα.Αν νομιζεις παντως οτι με την μεθοδο της απαξιωσεις θα με λογοκρινεις να μην γραφω αυτο που θελω εισαι μακρια νυχτωμενος ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Εναλλακτικος τιτλος αναρτησης
Απο τον Αστεριξ στο 20 συνεδριο του ΚΚΣΕ......
Ο Αστεριξ στους Πικτους με χαροποιησε πολυ οταν εμαθα οτι θθα βγει νεο Αστεριξ οστωσο οι διαλογοι ηταν μαλλον χλιαροι δεν ειχαν την ατακα του Gosciny. Τα σκιτσα τα βρηκα ομορφα με πολυ ζωηρα τα χρωματα. Γενικα φαινοντουσαν πιο new age σκιτσα με επεξεργασια απο υπολογιστη και οχι μονο με το χερι. Σε καμια περιπτωση δεν παραπονιεμαι παντως καλυτερα μετρια τευχη απο καθολου σιγα σιγα μπορει και να βελτιωθουν κιολας.
Αριστονικος

Neophyte_commie είπε...

Ιστορική παρατήρηση για την «κασέτα»: Αυτό το λέγαμε (οι τότε νεοδημοκράτες) για τον Ανδρέα, γιατί έλεγε διαρκώς «θα κάνω αυτό», «θα κάνω εκείνο» και δεν έκανε τίποτε. Αναφέρεται στην αθέτηση υποσχέσεων δηλαδή, που για να 'μαστε δίκαιοι δεν θα έχει εφαργογή στον Σύριζα σήμερα, αφού αυτός δεν υπόσχεται πια τίποτε. Ή μάλλον, αν υπόσχεται κάτι, αυτό είναι ότι θα φέρει «με έναν νόμο και ένα άρθρο» το επόμενο μνημόνιο…

Τον Παναγιώτη να τον αφήσετε ήσυχο.

ΥΓ. Ωχ, είναι από αυτά τα animation που μοιάζουν με πλαστελίνες… http://www.youtube.com/watch?v=U6y63JW_qv0

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Παναγιώτη, δε νομίζω πως ο συγκεκριμένος προσπαθούσε να σε φιμώσει. Ομολογώ πως τη σύνδεση του αστερίξ με όλα αυτά τα θέματα που βάζεις στο πρώτο σου σχόλιο, ούτε εγώ την είχα δει να έρχεται.

Αυτές οι πλαστελίνες νεόφοιτε μπορεί να φαίνονται καλύτερα με 3d γυαλιά κι άλλα τέτοια μαραφέτια. Αλλά δεν πρόκειται ποτέ να κερδίσουν τη συμπάθεια ενός γεροπαράξενου σαν εμένα.
Να πω παρεμπιπτόντως πως αν ποτέ μεταφερόταν η ιστορία σε κανονική ταινία με ηθοποιούς, για το ρόλο του αρχιτέκτονα ορθογώνιους, στο μυαλό μου ο ιδανικός θα ήταν για κάποιο λόγο ο χρόνης εξαρχάκος. Κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του. Αλλά τώρα είναι αργά..

Ανώνυμος είπε...

Απολιθωμα.Αν εχω πεσει εξω καμμια αντιρρηση να ζητησω συγνωμη απο τον συγκεκριμενο ανθρωπο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Οταν λετε πλαστελινες εννοειτε κακης ποιοτητας γραφικα?

Εγω παντως αν και ειμαι των βιντεοπαιχνιδιων,ποτε δεν μου κατσαν καλα τα 3D γραφικα σε καρτουν στην τηλεοραση και το σινεμα.

Ειναι πολυ αχαρο και απο καλλιτεχνικη αποψη δεν μου λεει τιποτα.

Οσο για τις κασετες,τον τελευταιο καιρο μου ρχονται στο μυαλο κατι κλισε τελειωματα αρθρων στην ΚΟΜΕΠ του στυλ ''Να εντεινουμε την δουλεια στους χωρους εργασιας.Να ενισχυσουμε τη Λαικη Συμμαχια.Να ετσι.Να γιουβετσι κλπ''.Τα διαβαζω διαγωνια παντα.

Τον Παναγιωτη τον λατρευω αλλα πρεπει να γραφει πιο συγκροτημενα.

Ανώνυμος είπε...

Η Επανασταση στην Κουβα προσωπικα ειναι μεσα στην ψυχη μου απο μικρο παιδι με ονοματα Ηρωων οπως ο Φιντελ Ραουλ ΤΣΕ Καμιλο και τοσοι αλλοι συντροφοι που θυσιαστηκανε και στην Κουβα και στις αλλες διεθνιστικες αποστολες για ενα καλυτερο αυριο. Σημερα ο καπιταλισμος αλλαζοντας Στρατηγικη μετα απο 56 χρονια καταστροφικου εμπαργκο εκμεταλευεται τις καταστροφικες συνεπειες των γεγονοτων του 1991 και οτι δεν μπορε σανε να γινουνε αλλες επαναστασεις στην Αμερικη και ξερει οτι μεσο των Μεταρυθμισεων θα υπαρξει ανατροπη. Ολο αυτο το εγκλημα για εμενα εχει ενα ονομα. Λεγεται οπορτουνισμος οπως και να εμφανιζεται. Και δεν θα σταματησω να το λεω ποτε. Σε ευχαριστω Σφυροδρεπανε για την φιλοξενια ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Neophyte_commie είπε...

Περίπου. Εννοώ σαν να παίρνεις πλαστελίνη και να κάνεις κουκλάκια με το χέρι. Άθλια, κακότεχνα, κακομούτσουνα. Θα θυμούνται οι παλαιότεροι ένα παμπάλαιο σοβιετικό (;) ή ανατολικοευρωπαϊκό καρτούν που έπαιζε η ΕΡΤ κατά τη δεκαετία 1980 με κάτι πλαστελίνες που έβγαιναν από το κουτί τους (μόνες τους!) και σχημάτιζαν διάφορα κουκλάκια που έδειχναν μια ιστορία κλπ. Αυτό όμως ήταν τριάντα χρόνια πριν, με την τεχνολογία της εποχής, όχι σήμερα… 3D λόγου χάριν ήταν και τα Στρουμφάκια στις πρόσφατες ταινίες, αλλά κλάσεις ανώτερα σχεδιαστικά.

Μπρεζίνσκι είπε...

Μην υποτιμάς την "πλαστελίνη". Τετοια ήταν και ο Χριστουγεννιάτικος εφιαλτης, και η νεκρή νύφη και αν θυμαμαι καλα το Coraline και πολλα άλλα...και αισθητικά ήταν καταπληκτικα

ΠΑΜΜΕΓΓΙΣΤΟΣ ΕΡΜΗΣ, ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΤΕΧΝΗΣ