Η απογοήτευση έρχεται

Πρώτη φορά αριστερά… Πονάει πάντα η πρώτη φορά. Αν και δεν είναι ακριβώς η πρώτη, μόνο τα ονόματα αλλάζουν. Σαν ένα είδος παρθενορραφής που έκανε η τσούλα η ιστορία, όπως εξηγεί ο τριπολίτης στο ανεμολόγιο: την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα.

Μόνο τα ονόματα αλλάζουν. Κι ο μανολιός τα ρούχα του. Γιατί οι ονομαστικές αλλαγές θα είναι σαρωτικές και ριζοσπαστικές.

Καταρχάς ο ενφια αναβαπτίζεται σε φόρο μεγάλης ακίνητης παρουσίας (φμαπ), με τον ίδιο τρόπο που άλλαξε πριν όνομα το χαράτσι.

Ο διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους, ένα υπερώριμο αίτημα αστικού εκσυγχρονισμού που δεν απαιτεί θεωρητικά κάποια σοσιαλιστική επανάσταση για να υλοποιηθεί, μεταλλάσσεται σε ανάγκη… εξορθολογισμού της μεταξύ τους σχέσης.

Τα ματ μετεξελίσσονται σε όργανα κοινωνικής ειρήνης (που μπορούν να σχηματίσουν το αρκτικόλεξο «οκέι»), ενώ ο περιβόητος αφοπλισμός τους περιορίζεται μάλλον στην… τροχαία. Το κρέας βαφτίζεται ψάρι και τα γκλομπ τους λουλούδια.

Το πρόγραμμα των πρώτων εκατό ημερών (με τα πρώτα διατάγματα του κοινωνικού μετασχηματισμού) απλώνεται τελικά σε ορίζοντα τετραετίας. Κι αυτό μόνο εφόσον εξασφαλιστεί η πολυπόθητη αυτοδυναμία για το σύριζα.

Η καταγγελία του μνημονίου, το σκίσιμό του, η κατάργησή του με ένα άρθρο, κτλ, έγινε ξαφνικά παράτασή του για μερικούς μήνες. Και η κωλοτούμπα μπορεί να ολοκληρωθεί με τη μετονομασία του σε ΠΚΣ, που δεν είναι η γνώριμή μας πανσπουδαστική στα πανεπιστήμια, αλλά το πρόγραμμα κοινωνικής σωτηρίας της αριστερής κυβέρνησης.

Μπορεί αντιστοίχως να καταρτιστεί κι ένα πρόγραμμα εθνικού οικονομικού σχεδιασμού, (ΠΕΟΣ), που θα είναι ο βασικός τρόπος αντιμετώπισης για το χρέος, με το οποίο ριμάρουν κιόλας.

Το λατινοαμερικάνικο venceremos αντικαθίσταται με το vinceró. Και η εργοδοτική αυθαιρεσία στο σκλαβοπάζαρο του ιδιωτικού τομέα, με το φόβο (που αλλάζει πλευρό) των εκμεταλλευτών και με το τραγούδι των νέων άνεργων, που με ένα μαγικό τρόπο θα νικήσουν, τώρα με την κυβέρνηση της αριστεράς.

Ενώ η επιβίωση γίνεται ελπίδα (που έρχεται). Και το ΕΠΙΖΩ… ΕνΠΙΖΩ, μαζί με το γνωστό σήμα της νίκης, που κυβερνητική α(η)δεία, διαβάζεται ως λάμδα. Μπροστά στις ΚΑνΠΕΣ, όλα γίνονται.

Η αυταπάτη πεθαίνει πάντα τελευταία

Με την κυβέρνηση σύριζα να κλειδώνει (είτε ως αυτοδύναμη, είτε με κορμό αυτόν), το βλέμμα όλων στρέφεται στην επόμενη μέρα. Που μπορεί και να τη δει κανείς με την αβάσταχτη ελαφρότητα που αρμόζει στο αστικό πολιτικό, όπως πχ κάποιοι τουιτεράδες που καταπιάστηκαν με το θέμα «τουί του μέλλοντος».

Η ανταρσυα γίνεται αξιωματική αντιπολίτευση και κατεβαίνει στις εκλογές με σύνθημα ‘πρώτη φορά αριστερά’.

2089: Το ναρ αποχωρεί από την ανταρσύα, που κάνει κυβέρνηση συνεργασίας με το σύριζα.

Και πάει λέγοντας…

Η κουβέντα για την επόμενη μέρα δε σημαίνει ότι προεξοφλούμε ηττοπαθώς κάπόιο αρνητικό αποτέλεσμα ή τις εξελίξεις. Σημαίνει όμως πως πρέπει να μας βρει κατάλληλα προετοιμασμένους να αντιμετωπίσουμε την «ελπίδα που έρχεται» και τις ιδιαίτερες συνθήκες της αριστερής διακυβέρνησης, για να μην υπάρξει ούτε μια μέρα ανοχής κι αναμονής στη.. φιλολαϊκή astikñh διακυβέρνηση, που χάνει ήδη (πριν καν γίνει εξουσία) τη φόρα της και τα προοδευτικά της φτιασίδια. Και επειδή ακόμα και αυτή η κουτσουρεμένη ελπίδα πολύ γρήγορα θα διαψευστεί, το μείζον ζητούμενο είναι η διαχείρισή της, να μη μεταφραστεί σε (περαιτέρω) απογοήτευση κι ιδιώτευση, να μη βρει διέξοδο σε ανοιχτά αντιδραστικές, φασιστικές οδούς.

Ο μεγαλύτερος σκόπελος σε αυτή την κατεύθυνση είναι το λεγόμενο σύνδρομο του «σαςταλεγάκια». Που εκτός από την όποια αρνητική χροιά όμως, έχει και μια πολύ στέρεα και λογική βάση. Σε μια πρόσφατη τηλεοπτική συζήτηση πχ η συντονίστρια-δημοσιογράφος αναρωτιόταν ρητορικά: ποιος περίμενε άραγε πριν μερικά χρόνια πως θα είχαμε κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού μεταξύ πασόκ και νέας δημοκρατίας; Και δε θυμάμαι αν είπε τίποτα ο δικός μας εκπρόσωπος, αλλά εγώ στη θέση του, θα σήκωνα το χέρι και θα το έβαζα επιδεικτικά μπροστά στη μούρη της παρουσιάστριας:

«Κυρία-κυρία-κυρία…. Κυρία να πω; Κυρία να πω;»

Ο κόσμος είναι όμως κι αυτός με τη σειρά του σα μικρό παιδάκι, που δε θέλει να του χτυπάς τα λάθη του και προτιμά να επιμένει πεισματικά σε αυτά, παρά να παραδεχτεί πως δεν είχε (και βασικά δεν ήθελε να) δει, κάτι που του είχες υποδείξει. Κι απαιτεί γερό στομάχι και μεγάλη τέχνη να παραμερίσεις τα όποια νεύρα από την ένταση του προεκλογικού τρεξίματος και τυχόν παλινωδίες του συνομιλητή σου. Να βάλεις τα δυνατά σου, για να μη φανείς σαν κακιασμένη «σας τα ‘λεγα» κασσάνδρα, που περιμένει τη δικαίωσή της από την αποτυχία των άλλων, και να μη θίξεις παιδικά πείσματα κι εγωισμού. Αλλά να πάρεις τον κοψοχέρη με το μέρος σου και να του δείξεις πως οι συνεχείς επιβεβαιώσεις των προβλέψεών σου από την ίδια τη ζωή δεν οφείλονται σε κάποιο κληρονομικό χάρισμα, παρά στη σκοπιά και τα εργαλεία της πολιτικής σου ανάλυσης. Να του δείξουμε δηλ ότι η ελπίδα δε θα έρθει σα σλόγκαν διαφημιστικού (η μέρα φεύγει, το τζόνι γουόκερ έρχεται) ούτε είναι κάλπηκη.Υπάρχει, αλλά σε άλλο δρόμο, πολύ πιο δύσβατο, αλλά με προοπτική.

Αυτή θα είναι η βασική πρόκληση της επόμενης ημέρας. Ιδού η ρόδος, ιδού το πήδημα, ιδού και αυτοί που περίμεναν να γυρίσει ο τροχός του πηδήματος για να έρθει η σειρά τους, αλλά θα το απολαύσουν τελικά από διαφορετική θέση απ’ αυτήν που νόμιζαν.