Προεκλογικός καμβάς

Ουσιαστικά η προεκλογική περίοδος ξεκίνησε αυτό το σαββατοκύριακο, μόλις τρεις εβδομάδες πριν τις 25 γενάρη. Δεν αμφιβάλλω πως σε αυτές τις είκοσι μέρες προλαβαίνουν να γίνουν και να δούμε τα πάντα –συμπεριλαμβανομένου του γκοτζίλα και του σεναρίου του ίντερβιου, με τον κιμ να πατά το κουμπί της καταστροφής. Αλλά ενισχύεται μια γενικότερη αίσθηση πως η νδ (και το πολιτικό σύστημα εν γένει) έχει επιλέξει μια ελεγχόμενη ήττα της, σκεπτόμενη την επόμενη ημέρα (με ντόρα, βορίδη ή όποιον άλλο), χωρίς να οδηγήσει στο αποκορύφωμα την πόλωση. Αυτό θα γίνει κυρίως σε μια πιθανή δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, στο καπάκι, που θα μπορούσε να έχει ως κοινό κεντρικό σύνθημα: «θα σας εξαφανίσωμεν», άσχετα αν δε θα το καταφέρουν τελικά. Παράλληλα όμως βλέπω ολοένα περισσότερους να πιστεύουν για διάφορους λόγους πως η ιστορία θα λήξει από την πρώτη κυριακή και θα σχηματιστεί πάση θυσία κυβέρνηση, είτε με το σύριζα αυτοδύναμο, είτε χωρίς –που είναι και το πιθανότερο σενάριο, κατά τη γνώμη μου, αυτή τη στιγμή.

Στη δεξιά –όπως μπαίνουμε- πλευρά του αστικού πολιτικού φάσματος, τα κουκιά είναι μετρημένα κι οι ανακατατάξεις λιγοστές. Οι ανελ χαροπαλεύουν γύρω –και βασικά κάτω- από το όριο του 3%. Η νδ έχει συγκεκριμένο ταβάνι, που δεν είναι ιδιαίτερα υψηλό. Και τα χρυσαύγουλα εμφανίζονται με ψαλιδισμένη δυναμική, αν και ποτέ δεν ξέρεις με τον υπέροχο μέσο ψηφοφόρο. Υπό άλλες συνθήκες, θα μπορούσε να κάνει την έκπληξη ο δούρειος ίππος, που είναι σύμπραξη τζήμερου, χατζημαρκάκη, πειρατών και λοιπών αντιδραστικών δυνάμεων (μόνο ο μάνος που πήγε στο ποτάμι τους ξέφυγε), και κινείται στον ευρύτερο φιλελφασιστικό χώρο. Και θα κολλούσε να λέγεται και «δούρειος γύψος» αλλά ούτως ή άλλως φαίνεται να έχει χάσει μάλλον το τρένο.

Τα πιο ωραία γίνονται όμως στο υπόλοιπο κομμάτι του φάσματος, από κεντροαριστερά και δώθε. Καταρχάς στον χώρο των ποικιλώνυμων γενόσημων πασόκ, που εξακολουθούν να αναπαράγονται σαν αμοιβάδες. Τελευταία απόπειρα το κιδησό του γιωργάκη, που οδήγησε πολλούς να μοιραστούν την ίδια σκέψη και να ανασαίνουν τον ίδιο πόθο: να σπάσει δηλ σε δύο ίσα κομμάτια το 5-6% που θα έπαιρνε μόνο του το ενιαίο πασόκ και να μείνουν έξω αμφότερα, με 2,9 και 2,8% αντίστοιχα.

Αν κι ο πρωθυπουργός του μνημονίου, γαπ, εξακολουθεί να είναι πιο συμπαθής από τον υπερφίαλο βενιζέλο και δεν αποκλείεται τελικά να τον ξεπεράσει στις εκλογές, χάρη στη γνήσια ρανταπλανίσια ηλιθιότητα που αποπνέει στα πλήθη, όταν καλείται να μιλήσει εκτός κειμένου. Όπως προχτες δηλ, στην παρουσίαση του νέου πολιτικού προϊόντος, όπου σε κάποια στιγμή κάποιος.. «σύντροφος» -ή μήπως συντρόφισσα;- δεν άντεξε το πάθος που ξεχείλιζε κι έχασε τις αισθήσεις του, με το νταβραντισμένο κοινό να χειροκροτεί την αντίδραση και τα υπέροχα ελληνικά του αρχηγού του: ααα… λιποθύμησε.. αα.. κάποιος βοήθεια...

Κάψε το σενάριο.

Το βασικό ερώτημα είναι βέβαια αν ο γαπ τη φυλούσε απλώς στο βενιζέλο και τώρα τον εκδικείται ή αν καταφέρνει έτσι να ψαλιδίζει τον εκλογικό αέρα του σύριζα και να του κλέβει συμμάχους –σαν τον μπόλαρη και κάποιους πρώην συνδικαλιστές της πασκε. Ενώ ο σύριζα, που έχει κι αυτός τα δικά του εσωτερικά –καθώς βαδίζουν όλοι μαζί μονιασμένοι προς την εξουσία- καταλαβαίνει πολύ καλά πως η πολυσυλλεκτικότητα έχει συγκεκριμένα ανώτερα όρια ωφελιμότητας (χίλιοι καλοί μνημονιακοί χωράνε κι ένας κουβέλης περισσεύει). Κι ότι δεν κερδίζει απαραίτητα μαζεύοντας κάθε χρεοκοπημένο ρετάλι της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας –που ούτως ή άλλως την έχει ξεζουμίσει εκλογικά

Η δημαρ εν τω μεταξύ, λίγο πριν το κύκνειο άσμα της, εξελίσσεται σε εκείνο το είδος της πολιτικής γλίτσας, που κάποτε ήταν η συγκολλητική ουσία για κάθε κυβερνητικό σχήμα, αλλά έχει περάσει η μπογιά της και σήμερα τη βλέπουν όλοι χωρίς χρηστική αξία, ως αυτό που είναι: σκέτη γλίτσα. Και έτσι ο κυρ-φώτης κινδυνεύει να μείνει στο βυθό της θάλασσας, χωρίς να αναδυθεί καν στον αφρό. Κι ή που θα βγει μετεκλογικά πρόεδρος της δημοκρατίας και θα βολευτεί με δόξες και τιμές, ή που θα μείνει ρέστος στα αζήτητα και θα είναι τον κλαίνε οι ρέγκες.

Τις επόμενες μέρες, αυτό που θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον θα είναι το παζάρι με τους υποψήφιους για τη συμπλήρωση των ψηφοδελτίων του σύριζα. Μου παίρνεις ραχήλ, μου δίνεις υπουργείο. Σου δίνω λαπαβίτσα και τον ανταλλάσσω με την τζάκρη. Σου κόβω τον κουβέλη, αλλά περνάς βουδούρη. Και πάει λέγοντας και παζαρεύοντας. Κι έτσι όλοι μένουν ευχαριστημένοι, ενώ η βάση βαυκαλίζεται πως μετράει ο λόγος της, αφού κόπηκαν τουλάχιστον οι πιο κραυγαλέες δεξιές υποψηφιότητες. Αν και, όπως φαίνεται τελικά, δεν καταπίνουν όλοι αμάσητο το κουτόχορτο που τους ταΐζει η ηγεσία τους.

Πέρα από όλα τα άλλα, το διαρκές συνέδριο του σύριζα είχε στο φόντο το εύγλωττο σύνθημα: το μέλλον ξεκίνησε. Που όπως έχουμε πει είναι αυτούσιο σύνθημα του σημιτικού πασόκ. Μπορεί οι λέξεις να φθείρονται από την ανούσια κι υπερβολική προεκλογική χρήση τους, όμως εδώ είναι πολύ προσεκτικά (και καθόλου τυχαία) επιλεγμένες, με ασυναγώνιστες σημειολογικές προεκτάσεις. Εκτός κι αν το σύνθημα επιλέχτηκε απλά για να πάρει κόσμο από το ποτάμι του δηλωμένο σημιτάνθρωπου σταύρου θεοδωράκη.

Από τον τοίχο του Ρήγα Μπαστούνι στο FB

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν κι οι διεργασίες στο εξωκοινοβούλιο, που προσπαθώντας να αποκρούσει τον εκλογικό οδοστρωτήρα του σύριζα, μοιάζει με τη σκηνή όπου το κογιότ βάζει μια ομπρελίτσα παγωτού, για να προφυλαχτεί από τους βράχους που έρχονται κατά πάνω του. Η πλειοψηφία όμως κατά βάθος ξέρει τι κάνει, έχοντας κι αυτή το νου της στην επόμενη μέρα και τις διασπάσεις της δυσαρεστημένης βάσης του σύριζα.

Είναι πολύ γλαφυρά όσα σημειώνει αυτοκριτικά στη στήλη διαλόγου, σε μια προσωπική του δήλωση, ένα μέλος της ανταρσυα, που διαφωνεί με την επιχειρούμενη εκλογική συμπόρευση:

Προκαλεί ερωτηματικά η επιλογή της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να προχωρήσει κατ΄ αρχάς σε σιωπηρή αποδοχή μιας απαράδεκτης τακτικής εκ μέρους των ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ που πατούσαν επί μήνες σε δυο βάρκες και συνομιλούσαν με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως ΠΑΜΕΣ και συζητούσαν και συνδιαμόρφωναν την πολιτική γραμμή του Μετώπου στην ΚΣΕ ως συνιστώσες της. Μιλάμε για πολιτική σχιζοφρένεια που θα πρέπει να είναι αντικείμενο έρευνας ιατρικής ειδικότητας.

Κι ύστερα ξεφυλλίζεις το πριν και βλέπεις να κριτικάρει για δεύτερη σερί κυριακή το συνέδριο της κνε, αναμασώντας τις γνωστές αιχμές για το κόμμα-φρούριο και την οργάνωση που χάνει την αυτοτέλειά της και γίνεται παράρτημα του κόμματος. Αυτό το τελευταίο περί αυτοτέλειας έχει μείνει φετίχ από το 89’ (και την περιβόητη «ανταρσία της κνε»), μόνο που η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα κι ελάχιστοι δείχνουν αντίστοιχα αντανακλαστικά μπροστά στο «κοινό πόρισμα» (τηρουμένων των αναλογιών) με τον αλαβάνο σε ρόλο εαρ και της εκλογικής άνοιξης που έρχεται.

Όσο για το κόμμα-φρούριο, υποθέτω πως έρχεται σε αντίθεση με το ρεύμα-ξέφραγο αμπέλι. Το οποίο ωστόσο θυμάται το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό του κνίτικου παρελθόντος του (πάντα στις δεξιές στροφές του) και υπερψηφίζει ενιαία παντού, στις τοπικές της ανταρσυα, την εκλογική συμπόρευση με τον αλέκο, που θα επικυρωθεί και τυπικά, παρά την αντι-εισήγηση που κατεβάζουν το σεκ και η οκδε σπάρτακος. (Κοίτα να δεις οι τροτσκιστές…)

Αλλά για αυτά θα μιλήσουμε πιθανότατα και αύριο..