Προσωπικά

Σε αυτές τις εκλογές –και όχι μόνο- το κουκουέ φαίνεται να είναι το κόμμα με το λιγότερο πατατάκι, χωρίς συγκινήσεις, ίντριγκες, μεταγραφικά πάθη και συντροφικά μαλλιοτραβήγματα στη βάση αρχών πάντοτε. Με δυο λόγια είναι τελείως αδιάφορο για το μέσο «φιλοθεάμον» κοινό που διψάει για αίμα, σπέρμα και λίγη πολιτική σαπουνόπερα.

Χτες παρουσιάστηκαν τα ψηφοδέλτια του κόμματος ανά την επικράτεια, χωρίς ιδιαίτερα ταρατατζούμ κι εκπλήξεις. Υπάρχει μια σχετική ανανέωση στις λίστες, σε συνδυασμό με την απαραίτητη πείρα κάποιων παλιότερων στελεχών, όπως πχ η αλέκα. Που δεν αποστρατεύεται τελικά, όπως είχα λανθασμένα υποθέσει βλέποντας ζωγραφισμένη τη θανάσιμη ανία στο πρόσωπό της κατά την τελευταία ψηφοφορία-πανηγυράκι, πριν τη διάλυση της βουλής. Αλλά παραμένει μάχιμη και αξιοποιείται και σε αυτό το πόστο, πέρα από τις άλλες θέσεις από τις οποίες μπορεί να κληθεί να προσφέρει.

Κανείς δε θα μπορέσει να βρει σταριλίκι, προσωπικές φιλοδοξίες και καριερίστες μεταξύ των υποψήφιων του κουκουέ. Ελάχιστοι είναι οι συνεργαζόμενοι που τυπώνουν δικά τους προεκλογικά φυλλάδια και κάνουν προσωπική καμπάνια. Αλλά κανείς δε βάζει τη δική του εκλογή πάνω από την ψήφο στο κόμμα και τη στήριξη της πολιτικής του. Όσοι θέλουν αξιώματα κι οφίτσια, όσοι επιδιώκουν να εξαργυρώσουν το όνομά τους και τη δημοφιλία τους, έχουν φροντίσει να βρουν θέση σε άλλα κόμματα, που λειτουργούν σαν (προ)εκλογικοί μηχανισμοί κι όχι ως πολιτικοί οργανισμοί αρχών.

Είναι χαρακτηριστική η σεμνή στάση όσων διάσημων (καλλιτεχνών ή άλλων γνωστών, καταξιωμένων στον χώρο τους προσωπικοτήτων) στηρίζουν το κόμμα και συμμετέχουν στα ψηφοδέλτιά του. Η γερασιμίδου έγινε άθελά της θέμα, γιατί αρνείται τα βουλευτικά της προνόμια και χρησιμοποιεί σαν.. κοινή θνητή τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Η κανέλλη έκανε την πιο δύσκολη επιλογή, για την οποία δεν κερδίζει τίποτα άλλο πέρα από την χλεύη της αστικής κοινωνίας στην οποία μεγάλωσε κι ανατράφηκε. Η καφαντάρη «όργωσε» τα προηγούμενα χρόνια το αιγαίο, είτε ως υποψήφια βουλευτής είτε ως υποψήφια περιφερειάρχης, και τώρα μπαίνει στην α’ αθήνας, χωρίς ιδιαίτερες πιθανότητες να εκλεγεί, πίσω από την κανέλλη, που παίρνει πάντα με διαφορά την πρώτη θέση.

Ο κώστας πετρόπουλος μπαίνει σε μια μη εκλόγιμη θέση στο επικρατείας και χτες στην παρουσίαση είπε ότι έχει συνηθίσει τους δύσκολους αγώνες κι έχει μάθει να παλεύει με μικρομεσαίες ομάδες –αν και κατά βάθος η δική μας είναι η μεγαλύτερη και έχει την πιο βαριά φανέλα. Ο λεάνης μπαίνει για δεύτερη συνεχή φορά σε δικό μας ψηφοδέλτιο (μετά τον περασμένο μάη) και μας προσφέρει αφιλοκερδώς απρόσμενη προβολή από τη συχνότητα του σπορ φμ –και όχι μόνο στην προεκλογική περίοδο, όπως θα θυμούνται ίσως όσοι έτυχε να ακούνε το σταθμό το σεπτέμβρη, την περίοδο του φεστιβάλ. Ο μαργαρίτης μπαίνει υποψήφιος και τρέχει αδιαμαρτύρητα όπου του ζητηθεί (εθνικές εκλογές, ευρωεκλογές, πρυτανικές, εκδηλώσεις, κτλ) χωρίς να έχει εκλεγεί ποτέ κάπου. Ο ορκόπουλος ανέβηκε στο βήμα κάπως συγκινημένος και φαινόταν η αμηχανία του, γιατί συνήθως επί σκηνής έχει απέναντί του σκοτάδι, ενώ χτες έβλεπε γύρω του πρόσωπα φωτεινά και ταξικά. Κρίσιμη λεπτομέρεια: ούτε αυτός τοποθετήθηκε σε εκλόγιμη θέση.

Καθένας βάζει το δικό του λιθαράκι σε κάθε μάχη και το δικό του όνομα πλάι στα υπόλοιπα, σεμνή υπογραφή του λαού μας στις λεωφόρους του μέλλοντος, όπως λέει ο ποιητής. Κι αυτή είναι μια πρόχειρη, ενδεικτική λίστα με πρόσωπα, που τα αναφέρω απλώς γιατί δεν είχαν ανάγκη το κόμμα για να κερδίσουν προβολή και δεν περιμένουν κάποια προσωπική ανταμοιβή. Σεμνές υπογραφές πλάι σε άλλες, που δεν είναι διάσημες με τηλεοπτικούς όρους, αλλά είναι γνωστοί στον κλάδο τους, στους συναδέλφους τους, αναδεικνύονται στους χώρους δουλειάς, από το εργατικό κίνημα. Καμία σχέση δηλ με όσα γίνονται στα υπόλοιπα κόμματα και τα πολιτικάντικα προεκλογικά παζάρια για την κατάρτιση των ψηφοδελτίων τους. Τόσα δίνω πόσα θες, στα λαδάδικα πουλάνε αυτό που θες.

Μία απλή σύγκριση με τα δεδομένα που επικρατούν σε άλλους χώρους, σε όλο το (μικρο)αστικό πολιτικό φάσμα, είναι καταλυτική.

Η στανίση πηγαίνει στην τελεία για να χτίσουν το κόμμα των ενωμένων celebrities. Ο παντελίδης ακούγεται πως μπορεί να βρει χώρο έκφρασης για τις πολιτικές του ανησυχίες στη νδ. Η γκερέκου απέκτησε πιο ελαστικές αρχές, για να καταλήξει κι αυτή στη νδ, σκεπτόμενη με ποιο κόμμα θα έχει καλύτερες προοπτικές επανεκλογής για να συνεχίσει να προσφέρει στον τόπο. Η ανταρσυα διαψεύδει το ενδεχόμενο συνεργασίας με τη ρέιτσελ (που είναι σταρ για τα δικά της δεδομένα) και επικαλείται την τακτική της, που απορρίπτει –λέει- τις πολιτικάντικες, εκλογικίστικες συμμαχίες. Προφανώς ο αλέκος ήρθε για να μείνει, γι’ αυτό και δεν περιλαμβάνεται σε αυτή την κατηγορία –σε αντίθεση με ό,τι μπορεί να σκέφτεται πικρόχολα κάποιος σφος αναγνώστης ή η κε του μπλοκ.

Κι ο σύριζα μπορεί να απέτυχε να ψήσει το λαζόπουλο στις περσινές ευρωεκλογές, αλλά βρήκε στήριγμα για την α’ θεσσαλονίκης στον χάρρυ κλυνν. Που κατέβαινε τα προηγούμενα χρόνια υποψήφιος δήμαρχος καλαμαριάς, με στήριξη νδ σε ένα κατά βάση αντι-πασόκ ψηφοδέλτιο, αλλά τώρα υποκύπτει στην πολιτική γοητεία του σύγχρονου πασόκ της νέας εποχής.

Όλα μάλλον ξεκίνησαν από εκείνη τη θρυλική σκηνή του τραμπάκουλα με τον ινστρούκτορα, που απαιτούσε να μάθει αν ο συνομιλητής του είναι αναθεωρητής. Ο τραμπάκουλας δεν καταλάβαινε γρι και κατέληξε στην τύχη: όχι παιδάκι μου, έναν είχαμε, τον πήρανε χτες. Αλλά με τον καιρό παίζει να κατάλαβε τι εστί: Α-ΝΑ-ΘΕ-Ω-ΡΗ-ΤΗΣ. Είστε ή δεν είστε; Κι αποφάσισε ότι είναι.
Οπότε αναμένουμε οσονούπω να βγει κάτι αντίστοιχο με εκείνο το ειρωνικό τραγουδάκι για τις βάσεις που μένουν που φεύγουν. Κολλάμε το μνημόνιο που σκίζεται, και το καταγγέλλουμε. Και κάτω η τρόικα που μένει που φεύγει..

Μήπως όμως όλα αυτά συμβαίνουν γιατί οι κομμουνιστές ρέπουν προς.. ολοκληρωτικές λογικές που καταπιέζουν την ατομικότητα και διατυμπανίζουν ανοιχτά σε όλους τους τόνους ότι τα πρόσωπα δεν έχουν σημασία (κι ας μας κατηγορούσαν για προσωπολατρία); Κι ότι η ιστορία βρίσκει κάθε φορά εκείνο το πρόσωπο που θα εκφράσει τις ανάγκες της «σιδερένιας κι απρόσωπης» κοινωνικής νομοτέλειας;

Ή μήπως στην πραγματικότητα συμβαίνει το ακριβώς αντίστροφο; Ότι δηλ κάποια αστικά ρετάλια βάζουν πάνω απ’ όλα το τομάρι τους –εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάρτης- και περιμένουν να βρουν κάθε φορά, με τακτική κι ιδεολογική ευελιξία μύξας, το κόμμα-ψηφοδέλτιο, που θα κληθεί να εκφράσει την... κοινωνική αναγκαιότητα της εκλογής τους, για να μην χάσουν τη μαρμίτα με το μέλι.