Ειδική σχέση

Διασπώμαι-διασπάσαι-διασπάται

Φραξιονίζουμε-σεχταρίζετε-ενώνονται...

Το σημερινό κείμενο θα μπορούσε πχ να καταπιαστεί με τις συγκλονιστικές διαφορές των μνημονιακών εταίρων του σύγχρονου διπολισμού, που εκτός από τον πολιτικό τους λόγο, αποτυπώνονται πλέον και στα συνθήματά τους: «μόνο μπροστά –προς τον γκρεμό, γιατί πίσω είναι το (αριστερό) ρε(υ)μα», «Ελλάδα μπροστά», κτλ. Κι εδώ μπορεί να παρέμβει ο Νάσος Ηλιόπουλος, που βάφτισε το εναλλακτικό μνημονιακό πρόγραμμα «αντίσταση στη συμφωνία» (μα πού είναι ένα «ουάου», όταν το χρειάζεσαι...) και να τραγουδήσει: Εμπρός αδέλφια εμπρός κι είναι μαζί μας κι ο λαός... Ή να ξαναγράψει το «ένα βήμα εμπρός, δύο βήματα πίσω, ιδωμένο από τη σκοπιά της εποχής μας.

Θα μπορούσε επίσης να ασχοληθεί με τα πολυαναμενόμενα εγκαίνια της προσωπικής συνιστώσας της Ζωής και τα βαφτίσια της πολιτικής της κίνησης (που τελικά δεν έγιναν, αλλά το κείμενο είχε αρχίσει να γράφεται νωρίτερα, και δεν κρίνω σκόπιμο να το αλλάξω, ως προς την ουσία του), για να μπει με ειδική σχέση (και τιμές αρχηγού κράτους) στη ΛαΕ: Ζωή χαρισάμενη, ή «Ζωή και κότα», αν είχε και το Μητρόπουλο μαζί της. Που είναι ζήτημα σε τι ακριβώς διαφέρει με κινήσεις τύπου «πράττω» (Κοτζιάς), «Νέα Ελλάδα» (Μόσιαλος) –κι ένα σωρό άλλες, που κανείς δε θυμάται πια- εκτός ίσως από την αναγνωρισιμότητά της και βασικά τις φιλοδοξίες της.

Βασικά όχι στα ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ, σκληρά και μαλακά.

Ζωή ολόκληρη, όχι με (εκατό, σαν του νομοσχεδίου) δόσεις.

Θα μπορούσε τέλος να πιάσει την πολυφορεμένη ΛαΕ και τον παλμό του μέσου γάβρου οπαδού, που αγωνιά βλέποντας την ομάδα του να ζορίζεται απέναντι στο Λεβαδειακό του Κομπότη, για να καταλήξει στη διαλεκτική τους σύνθεση και το (διαλεκτικό) σύνθημα: Εεε-ωωω, αλλιώς ονειρευόμαστε τον καπιταλισμό (που είναι δηλ κι η βασική αγωνία της ΛαΕ).

Αντ’ αυτού όμως θα σταθεί στο τέλος της Ανταρσυας (τουλάχιστον με τη μορφή που) γνωρίσαμε και την απόσχιση Αραν-Αρας, που είναι κάτι σαν τις –κατά παράδοση λιγότερο κομμουνιστικές- Βαλτικές δημοκρατίες και πιθανόν προάγγελος γενικότερων εξελίξεων. Ενώ κάποιες άλλες φήμες έλεγαν πως Αραν κι Αρας μπορεί να είναι στα ψηφοδέλτια της ΛαΕ, αλλά να παραμείνουν με ειδική σχέση στο μέτωπο της Ανταρσυα –πώς λέμε (δηλ όχι εμείς, η ΛαΕ) εκτός ευρωζώνης, αλλά εντός ΕΕ; Κάπως έτσι.

Η Αρις (Αρσυ, ή όπως αλλιώς είναι το αρκτικόλεξο της διάσπασης της Αρας) παρέμεινε, πιθανότατα για να υπάρχει κάποιος τρόπος να την ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους κι οι μη μυημένοι. Ενώ είναι ζήτημα τι μέλλει γενέσθαι στα/στην Εαακ, που ήταν και ο βασικός κορμός του όλου εγχειρήματος. Το Ναρ/Μερα φορτώθηκε το 09’ την Εναντια και το Σεκ, κυρίως για να σμίξει με τους Εαακίτες συμμάχους του (Αρανίτες κι Αρασίτες), για να μείνει τώρα παρέα με το Σεκ, που φαντάζει σα βράχος συνέπειας και σοβαρότητας, «χωρίς αυταπάτες»συγκριτικά με τους Αλτουσεριανούς. Έχουν εξάλλου κι αυτοί το δικό τους χάσμα να κλείσουν, με το σχίσμα της Β’ Πανελλαδικής από το Ρήγα Φεραίο –πέρα δηλ από τις διασπάσεις του ΚΚΕ, 89’ και 91’, με το αριστερό και το νεοαριστερό ρεύμα.

Κι έτσι παίρνει σάρκα κι οστά το Αντάριζα, έστω χωρίς πλήρη σύνθεση (σε αυτή τη φάση). Κι αυτό είναι το γαμώτο (που θα ‘λεγε κι ο Αλέξης) από μια άποψη, γιατί δεν καίγονται μια και καλή ως εφεδρείες, αλλά κρατάνε κάβα, φροντίζοντας για τη διάδοχή τους κατάσταση. Οπότε το ιδανικό σενάριο μένει απραγματοποίητο, σαν απωθημένο –αν και ποτέ μη λες ποτέ.

Όπως σχολίασε βέβαια κάποιος εξωκοινοβουλευτικός παράγοντας (από τους ενωτικούς, αγαπησιάρηδες), η απόφαση αυτή ήταν καρπός μιας απόπειρας συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης. Τι λε βρε παιδί μου; Ώστε χρειαζόταν εφαρμογή του διαλεκτικού υλισμού στις σημερινές συνθήκες, για να κλείσει η συμφωνία με το Λαφαζάνη; Γιατί εμείς νομίζαμε πως ήσασταν απλά οπορτουνιστές. Αλλά αν είναι έτσι εντάξει. Αν έχεις κάνει δηλ και ανάλυση της κυρίαρχης αντίθεσης μες στο συνολικό πλέγμα των κοινωνικών αντιθέσεων, τότε είσαι λενινισταράς, λενινισταράν κι ό,τι άλλο θέλεις...

Κάποιοι στάθηκαν με μια δόση «συντροφικού κουτσομπολιού» στη διάσταση απόψεων (κι όχι κάτι άλλο) μεταξύ της Κουτσούμπα, που παραμένει μαζί με κάποια άλλα άτομα στην Ανταρσυα, και του συζύγου της, Π. Σωτήρη, ηγετικής φυσιογνωμίας της Αραν. Αλίμονο όμως αν γινόταν αυτό κεντρικό θέμα συζήτησης ή αν διαλύονταν τόσο εύκολα τα ανδρόγυνα-ζευγάρια-ερωτικές σχέσεις (κάθε μορφής) κι ειδικά στον πολυδαίδαλο, εξωκοινοβουλευτικό χώρο, που είναι μαθημένος από χιόνια και πολιτικές αντιθέσεις (που επιταχύνουν διαλεκτικά το κοινωνικοπολιτικό προτσές...)

Αν αναφέρω λοιπόν την παραπάνω παράμετρο, δεν είναι παρά για να σχολιάσω τον άκρατο συναισθηματισμό με τον οποίο αντιμετωπίζεται από αρκετούς Ανταρσυους αυτή η διάσπαση, σαν κανονικός χωρισμός ανδρόγυνου, με κλαυθμούς, παράπονα, προσωπική νοσταλγία κι εξιδανίκευση των περασμένων (της παρέας, του σχήματος, του συγχρωτισμού στα διάφορα Φεστιβάλ, στα τσίπουρα, κτλ), με ξεσπάσματα, προσωπικές καταθέσεις ψυχής και ρομαντικές εκκλήσεις για ενότητα: πάμε όλοι μαζί κι ας είναι και στο βούρκο... Όπως έγραψε κι ένας δημοσιογράφος (εργαζόμενος στο Ροσινάντε, αλλά μέλος στο μαγαζί του Σύριζα... –ή μήπως αντίστροφα;)

Νομίζω ότι έχουμε ικανό δείγμα για να συμπεράνουμε ότι στις διασπάσεις στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο μπρουτάλ και σκατόψυχοι, ενώ στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ πιο drama-queen και ψυχούλες.

Κι είναι εντυπωσιακό πως ακόμα και το κομμάτι του «αριστερού Ναρ» αντιμετωπίζει κάπως μουδιασμένα τις εξελίξεις κι όχι ως θετικό βήμα για να διαχωριστεί η παναριστερή ήρα από το στάρι. Εξάλλου η Ανταρσυα ήταν και παραμένει ένα εκλογικό κατά βάση μέτωπο, που δεν έχει ούτε τώρα (με τη μειωμένη «σφιχτή» σύνθεση) ενιαία κινηματική έκφραση, ούτε καν στην πορεία της ΔΕΘ (όπου κάθε οργάνωση θα κάνει του κεφαλιού της). Κι εφόσον το ζήτημα είναι καθαρά εκλογικό, δεν υπάρχει βασικά τίποτα σοβαρό να καταλογίσει κανείς στους Αλτουσεριανούς, που έκαναν απλώς μια καλύτερη επιλογή, με περισσότερες πιθανότητες για κάποια έδρα. Και τότε μπορούν να βάλουν σε εφαρμογή και τις θεωρίες του Πουλαντζά για το κράτος-σχέση και τη μάχη χαρακωμάτων.