Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

Σαράντα χρόνια σύντροφος

Η σχέση των κομμουνιστών –και όσων δηλώνουν τέτοιοι, χωρίς να είναι απαραίτητα- με την εφημερίδα (τους) είναι ιδιαίτερη· σχεδόν ερωτική. Δεν είναι τυχαίο πως στις πιο δύσκολες συνθήκες, όταν το κόμμα έκανε τα πρώτα βήματά του ή όταν έβγαινε στην παρανομία και έπρεπε να τα ξανακάνει από την αρχή, το πρώτο πρακτικό καθήκον που έβαζαν οι σύντροφοι, μόλις μαζευόταν έστω μια μικρή ομάδα, ήταν να εκδώσουν κάποιο φύλλο, για να ανοιχτούν στον κόσμο, να δείξουνε την ύπαρξή τους, να οργανώσουν τη ροή πληροφοριών σε ένα ενιαίο κέντρο, να βοηθήσουν τα μέλη να ενημερώνονται σφαιρικά για όλα όσα γίνονται στην κεντρική πολιτική σκηνή, σε κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής, οπουδήποτε δηλ δρα και παρεμβαίνει το κόμμα.


Εξ ου λοιπόν τα δεκάδες τοπικά εαμίτικα φύλλα κατά τη διάρκεια της κατοχής, τακτικές ή περιστασιακές εκδοτικές προσπάθειες, ερασιτεχνικές και ενίοτε χειρόγραφες, που αποτύπωναν τη ζωτική ανάγκη των αγωνιστών να καταγράφουν τα νέα τους, να υπάρχει ένας «ζωντανός οργανισμός» με συνέχεια, πέρα από τη δική τους αμφίβολη βιολογική συνέχεια, που διακυβευόταν κάθε μέρα στο πεδίο της μάχης. Εξ ου κι οι δεκάδες ηρωικές στιγμές αυτοθυσίας συντρόφων χρεωμένων στα κρυφά τυπογραφεία της οργάνωσης για την παράνομη έκδοση του ριζοσπάστη, που έκλεισε χτες τα σαράντα χρόνια κυκλοφορίας από την επανέκδοσή του και το πρώτο νόμιμο φύλλο της μεταπολίτευσης.

Εξ ου και η επιμονή του βλδίμηρου για τη σημασία ενός κομματικού οργάνου και ο αναντικατάστατος (επιμορφωτικός κι όχι μόνο) ρόλος της ίσκρα στην ενότητα του νεοσύστατου κόμματος (σδεκρ) και τη διαμόρφωση του μπολσεβίκικου ρεύματος. Μόνο που το παράδειγμά του βρήκε μια σειρά κακέκτυπα, που πίστευαν πως το μιμούνται πιστά. Το αριστερό ρεύμα του λαφαζάνη έστησε τη διαδικτυακή ίσκρα, αν και φέρνει μάλλον στον ύστερο πλεχάνοφ και τους συντρόφους του, που αποτελούσαν τη συντακτική επιτροπή της αυθεντικής ίσκρα, μετά από την αποχώρηση του λένιν. Το «πριν», ως μηνιαίο περιοδικό επί ενιαίου συνασπισμού, ήταν ο προάγγελος της συγκρότησης του νέου αριστερού ρεύματος. Ο χώρος της σακε μετεξελίχθηκε σε εφημερίδα («κόντρα»), οπότε μπορεί κανείς να οργανώθηκε ως μέλος σε πολιτική συλλογικότητα, για να βρεθεί μέλος μιας συντακτικής επιτροπής. Παρόμοια πορεία πρέπει να είχε και ο χώρος της κόκκινης ορχήστρας. Γενικά, αν υπήρχε παλιότερα το διαδίκτυο, πολλές διασπαστικές τάσεις θα ξεθύμαιναν εκεί και δε θα έμπαιναν στον κόπο να βαφτίσουν πολιτική κίνηση/κόμμα/οργάνωση την ομάδα/παρέα τους. Στο σύριζα κατάργησαν τις συνιστώσες, αλλά καθεμιά κράτησε την εφημερίδα της (αυγή, εποχή, κτλ) ως χώρο έκφρασης. Ενώ η ανταρσύα, που δεν έχει συνιστώσες (αλλά οργανώσεις), δεν αποτολμά να στήσει μια ενιαία εφημερίδα, γιατί αυτό θα σήμαινε πιθανόν το τέλος της, είτε πολιτικά, με την όξυνση διαφωνιών που θα προέκυπταν, είτε οικονομικά, αν για κάθε θέμα θα πρέπει να αναφέρεται η άποψη όλων των οργανώσεων ξεχωριστά, και βγαίνει κοντά στις εκατό σελίδες το κάθε φύλλο.

Τα 40χρονα του νόμιμου ρίζου συνέπεσαν σχεδόν χρονικά με την κορύφωση των εκδηλώσεων του 40ου φεστιβάλ, όπου κυκλοφόρησε κι η ειδική επετειακή έκδοση του ριζοσπάστη, μια προσεγμένη κι αξιόλογη δουλειά, που θα μπορούσε να ενταχθεί ίσως σε ένα ευρύτερο αφιέρωμα, με το βιντεάκι που θα προβληθεί στην αυριανή εκδήλωση, στην έδρα της κετουκε γι’ αυτήν την επέτειο. Ένα αφιέρωμα, όπου θα είχε θέση κατά τη γνώμη μου, ως προλεγόμενα, ένα σημείο από τον «παράνομο» του κοτζιά για την προδικτατορική αυγή και το διευθυντή της, που του άρεσε να περιγράφει το ειρηνικό πέρασμα με κάτι ακατανόητες χειρονομίες και σχήματα στον αέρα –από τα οποία ούτε το κόμμα ήταν πλήρως απαλλαγμένο, μετά απ’ τη διάσπαση του 68’. Και μετά, εικόνες από τις πρώτες μέρες της μεταπολίτευσης, όπου το κόμμα δρομολογούσε την ντε φάκτο νομιμοποίησή του (και με την επανέκδοση του ρίζου μεταξύ άλλων). Αναφορά στο σατιρικό ρίζο της δευτέρας· και στην πρώτη, που ήταν ο πρώτος κρίκος στην αλυσίδα της εξέλιξης της ελευθεροτυπίας και των σημερινών απογόνων της, ως στιλ εφημερίδας. Στα ειδικά αφιερώματα για το τσέρνομπιλ και την εοκ· τις επεισοδιακές συνεδριάσεις της κοβ ριζοσπάστη, που διέρρεαν στον αστικό τύπο, όταν μαζί με τη φυσιογνωμία του κόμματος αμφισβητούνταν παράλληλα ο ρόλος της εφημερίδας ως κομματικό όργανο. Στις πλημμύρες του 95’ στον περισσό, που δεν ανέστειλαν ούτε για μια μέρα την κυκλοφορία-λειτουργία της εφημερίδας. Το πρωτοσέλιδο του 91’ για την κόκκινη σημαία, αμέσως μετά την υποστολή της απ’ το κρεμλίνο. Και τον πρωτοσέλιδο τίτλο «γρηγορείτε έλληνες» στους βομβαρδισμούς της γιουγκοσλαβίας. Την ανηφόρα της ανασυγκρότησης (του κκε και του ριζοσπάστη), με τη διεύθυνση του μακαρίτη τσίγκα και του τωρινού γγ, του κουτσούμπα. Και μια ομάδα επίλεκτων με τις καλύτερες γραφίδες-πενάκια που έχουν φιλοξενήσει οι στήλες της εφημερίδας αυτά τα χρόνια: καραντηνός, χουρμουζιάδης, ραφαηλίδης –αν δεν κάνω λάθος, για ένα φεγγάρι-, παπαϊωάννου, ο παλιός στάθης, για να μην πιάσουμε και τα χρόνια πριν από τη δικτατορία (βάρναλης, ζαχαριάδης, διδώ σωτηρίου, καραγιώργης, γληνός και πόσοι άλλοι), ως τους νεότερους και αυτούς που θα αναδειχθούν από την καινούρια φουρνιά, μες στα επόμενα χρόνια.

Ο ριζοσπάστης βγήκε τραυματισμένος από την κρίση και την ανάγκη για περικοπές στις σελίδες του και το έμψυχο δυναμικό του. Ενώ παράλληλα ανοίγει μια συζήτηση για το μέλλον των εφημερίδων συνολικά και τον Τύπο που αργοπεθαίνει στην εποχή του διαδικτύου, χωρίς προοπτικές ανόδου της κυκλοφορίας του –ιδίως όταν κάθε φύλλο ανεβαίνει από το πρωί διαδικτυακά και μπορεί να το διαβάσει δωρεάν κάθε χρήστης, χωρίς να το αγοράσει από το περίπτερο. όπως συμβαίνει δηλ με το ριζοσπάστη. Και δεν ξέρω πολλές εφημερίδες, πλην λακεδαιμονίων, που να το κάνουν αυτό.

Οι εφημερίδες μπορεί να είναι καταδικασμένες να πεθάνουν, όπως άλλωστε κάθε τι εφήμερο –το λέει και το όνομά τους. Ο ριζοσπάστης όμως είναι ‘καταδικασμένος’ να συνεχίσει να υπάρχει, ακριβώς γιατί ειναι διαχρονικό κι αναντικατάστατο εργαλείο, η εφημερίδα που ξεφεύγει από αυτόν τον εφήμερο χαρακτήρα και μπορείς να ανατρέξεις στο αρχείο της για κάθε θέμα για να βρεις παλιά ή καινούρια άρθρα, ζωντανά, επίκαιρα κι ενδιαφέροντα –ακόμα κι αν λείπει η πιο ζουμερή περίοδος πριν από το 95’. Και θα συνεχίσει να έχει λόγο ύπαρξης, όσο εξακολουθεί να γράφει (για) αυτά, που δεν πρόκειται να βρεις πουθενά αλλού, πχ το εργατικό ρεπορτάζ από τους χώρους δουλειάς (κι όχι απ’ τους διαύλους του υπουργείου εργασίας).

Θα υπάρχει, όσο υπάρχουμε (καζαντζίδης) κι όσο υπάρχουν σύντροφοι.. που βλέπουν σαν ιεροτελεστία το διάβασμά του, τον μυρίζουν καθώς τον ξεφυλλίζουν –αν και για κάποιο διάστημα είχε το καλύτερο, οικολογικό φύλλο, χωρίς έντονες μυρωδιές- πριν τον διπλώσουν ευλαβικά στα τέσσερα, για να χωρέσει κλασικά στην κωλότσεπη του παντελονιού. Και όσο θα υπάρχουν παππούδες σύντροφοι που αναζητούν κάθε πρωί τον καθημερινό τους σύντροφο, τον περιμένουν στην πόρτα σε κάθε εξόρμηση, βάζουν τους άλλους να τους τον διαβάζουν, όταν αδυνατίζει η όρασή τους, και δακρύζουν από χαρά και συγκίνηση, όταν θα τους τον φέρουν μετά από καιρό, πχ στο εξωτερικό.


Εξαρτημένα αντανακλαστικά και θρησκοληψίες, μπορεί να σκεφτεί κάποιος. Θα ήταν τέτοια όμως, αν έβλεπαν απλά τον τίτλο και ένα σφυροδρέπανο, χωρίς να τους νοιάζει το περιεχόμενο, χωρίς να έχουν άποψη για όσα γράφει, όπως οι εγκλωβισμένοι αναγνώστες-ψηφοφόροι, που δεν μπορούν να αλλάξουν συνήθειες/κόμμα/εφημερίδα. Αλλά ο ρίζος δεν είναι συνήθεια, ούτε έχει συνηθισμένους αναγνώστες. Δεν είναι καψούρα, αλλά μια συντροφική σχέση που δοκιμάζεται κι επιβεβαιώνεται κάθε μέρα. Γιατί η σχέση των κομμουνιστών με την εφημερίδα τους είναι ιδιαίτερη· σχεδόν ερωτική..

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

@ Σφυροδρέπανο

Εκφράζεις μια ρομαντική παρελθοντολογική άποψη.
Εδώ και πάνω από 100 χρόνια από την Ίσκρα των Μπολσεβίκων και 70 χρόνια από το τέλος του Β' Π.Π. έχουν γίνει ένα σωρό τεχνικές εφευρέσεις που έχουν κατά πολύ ξεπεράσει τον έντυπο τύπο.
Τηλέφωνο με διάδοση σε όλα τα σπίτια,
Ραδιόφωνο, επίσης,
Τηλεόραση με σχεδόν ίδια διάδοση με το τηλέφωνο,
Ίντερνετ με μικρή ακόμα διάδοση στην Ελλάδα,
Κινητό τηλέφωνο με τεράστια διάδοση.
Επίσης CD, DVD και BlueRay.
Ενδεικτικά αναφέρω πως η Encyclopedia Britannica σταμάτησε από το 1999 να εκδίδει τους 36 ετήσια τόμους της και από τότε εκδίδεται μόνον σε DVD.
Μου είναι ακατανόητη η εμμονή στην έκδοση μιας πολυσέλιδης καθημερινής εφημερίδας που σχεδόν κανείς δεν την διαβάζει.
Άλλωστε για να την διαβάσεις ουσιαστικά, πρέπει να αναλώσεις αρκετές ώρες ημερησίως, πράγμα που δύναται να κάνει μόνον χομπίστας ευκατάστατος και προφανώς όχι πληβείος εργαζόμενος ή άνεργος στους οποίους απευθύνεται ο Ριζοσπάστης.
Η σπατάλη ύλης και ενέργειας από το Κόμμα για την έκδοση αυτή είναι τρομακτική, με αποτέλεσμα κοντά στο μηδέν.
Χωρίς να φαντασιώνομαι πως κάνουμε (στο μπλόγκ) κάτι, εγώ θα έβλεπα θετικά μια καθημερινή εφημερίδα τετρασέλιδη, δηλαδή κάτι που ένας εργαζόμενος ή γενικότερα φτωχός θα μπορεί να διαβάσει στο σύνολο πίνοντας τον καφέ του σε ένα break της δουλειάς π.χ.
Με αρκετές φωτογραφίες, ζωντανά ρεπορτάζ και συνεντεύξεις με καθημερινούς συνανθρώπους μας - όχι απαραίτητα φιλοκομματικούς - και το Σάββατο μπορεί να μπαίνουν και ένθετα με θεωρητικά θέματα για όποιον ενδιαφέρεται για παραπάνω.

TALIBAN

Νίκος Σαραντάκος είπε...

Καθίστε ρε παιδιά, την εφημερίδα δεν τη διαβάζουμε από την αρχή μέχρι το τέλος, εκτός αν είμαστε στο τρένο ή σε αίθουσα αναμονής. Δεν νομίζω ότι χρειάζονται "αρκετές ώρες" για τον σημερινό Ριζοσπάστη, που δεν είναι και πολυσέλιδος, ή εδώ που τα λέμε για οποιαδήποτε άλλη εφημερίδα. Μισή ωρίτσα αρκεί να ξεκοκαλίσεις μια εφημερίδα, και πολύ βάζω. Εκτός κι αν ο κόσμος έχει ξεχάσει να διαβάζει, οπότε πάσο.

Dreaming Neon Red είπε...

https://www.youtube.com/watch?v=hZNbIRh06z0&feature=youtu.be

Απολίθωμα μήπως ξέρεις πως λέγονται τα κομμάτια που ακούγονται στο αφιέρωμα και ποιοι τα χουν μελοποιήσει;

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Δεν ειμαι φαν του Ριζοσπαστη,οσο και αν τον σεβομαι,ειναι κουραστικο να τον διαβαζεις και δε σου προσφερει πολλα.Τις λιγες φορες που τον ειχα παρει,επικεντρωνοταν πολυ σε δρασεις του κομματος σε διαφορους κλαδους.Δεν ειναι κακο αυτο,αλλα προτιμω να ενημερωθω επιγραμματικα για αυτα απο ενα μπλογκ παρα να διαβασω ολοκληρη εφημεριδα.Αλλωστε,να θυμαμαι τοσους κλαδους και τοσα αιτηματα 10 λεπτα μετα την αναγνωση,ειναι αδυνατο.

Πολυ ωραια ειναι τα αρθρα που εχει για τη διεθνη πολιτικη και αρκετα που περιγραφουν τρεχοντα μετρα στην εσωτερικη πολιτικη.

Συμφωνω με Ταλιμπαν,οτι ο Ρ πρεπει να αναδιαρθωθει προς ενα πιο λιτο σχημα.Εκεινο δε που θεωρω μεγαλη σπαταλη ενεργειας,χρονου και κομματικου δυναμικου ειναι οι εξορμησεις για πωληση του Ρ.Δεν υπαρχει πετρα και δασος στην Ελλαδα που να μην ξερει τι εστι Ρ,αν καποιος θελει να τον αγορασει,θα το κανει απο μονος του.Δεν ειναι αναγκη να στηνεται ο ΚΝιτης μεσα στο κρυο και τις βροχες για να τον διαφημισει σε ενα κοσμο που ειναι συνηθως καχυποπτος και εχθρικος απεναντι σε αυτον και την εφημεριδα.

Ανώνυμος είπε...

@ Νίκος Σαραντάκος

Μη κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια.
Εκτός του ότι μεγάλη πλειοψηφία πάσχουν από λειτουργικό αναλφαβητισμό, σχεδόν η παμψηφία δεν έχουν την ικανότητα της συγκέντρωσης του νού σε ένα στόχο, π.χ. το διάβασμα εφημερίδας σαν τον Ριζοσπάστη που διαφέρει έτη φωτός από τις πορνοφυλλάδες που έχουν γεμίσει τον κόσμο.
Αυτές οι παράμετροι (και άλλες πολλές) είναι απαραίτητο να ληφθούν υπ' όψη από την ηγετική ομάδα και να αναπροσαρμοσθούν οι τρόποι προσέγγισης των κοινωνικών ομάδων στόχου.
Θα αναφέρω κάτι άλλο, άσχετο με την εφημερίδα.
Το portal 902.gr είναι απαραίτητο να έχει δυνατότητα σχολιασμού από τους αναγνώστες, ας είναι και αρνητικού, για τα σημαντικά τουλάχιστον θέματα.
Βέβαια αυτό απαιτεί μόνιμο monitor από ομάδα μόνιμα ταγμένη σε αυτό το καθήκον.

@ Παπουτσωμενος Γατος

Νομίζω πως η εφημερίδα ακόμη χρειάζεται σαν διάμεσο για επαφή με ανθρώπους, αλλά όχι με την άνευ αποτελεσματικότητας μεθόδευση που γίνεται σήμερα.
Άν ερωτηθώ μπορώ να παραθέσω αναλυτικά από την δικιά μου εμπειρία τρόπους-τεχνικές με σημαντικά αποτελέσματα.

TALIBAN

Ανώνυμος είπε...

Πραγματικά εντυπωσιακή δουλειά Άναυδε. Χρειάζεται πολλές φορές διάβασμα και καλύτερα οι αναγνώστες να το κάνουμε από το χαρτί και όχι από την οθόνη. Στέκομαι λίγο σε ένα σημείο. Μου φαίνεται ότι η "βοήθεια" που έλαβε η Γιουγκοσλαβία από τη Δύση δεν ήταν καθόλου μικρή και το ξένο κεφάλαιο πήρε υπό τον έλεγχό του τη βιομηχανία ενώ το ιδιωτικό κεφάλαιο είχε υπό τον έλεγχό του τον αγροτικό τομέα. Τι θα γίνονταν αν η ΕΣΣΔ μπορούσε να δώσει μεγαλύτερη (ή πολύ μεγαλύτερη) οικονομική βοήθεια-πραγματική όχι μέσα σε αστερίσκους-στη Γιουγκοσλαβία; Αν οι σοβιετικές πιστώσεις στη βιομηχανία της Γιουγκοσλαβίας ήταν πολύ μεγαλύτερες και οδηγούσαν αυτές σε μια έκρηξη της παραγωγικότητας σε αυτόν τον κλάδο (σε σύγκριση με τη γεωργία που υπήρχε η κατακερματισμένη παραγωγή) μήπως αυτό θα οδηγούσε σε διαφορετικές εξελίξεις; Βέβαια η ΕΣΣΔ πρέπει να έστειλε ότι ήταν δυνατό και μάλλον και παραπάνω. Μήπως λοιπόν υποτιμήθηκε από την ΕΣΣΔ το κόστος τόσο της δικιάς της ανασυγκρότησης όσο και το κόστος της ανασυγκρότησης της Ανατολικής Ευρώπης; Μιας ανατολικής ευρώπης που ήταν πιο καθυστερημένη οικονομικά και πολιτικά από τη προπολεμική περίοδο, με ισχυρά αντιδραστικά ρεύματα σε αρκετές περιπτώσεις, και που είχε υποστεί και συγκριτικά περισσότερες καταστροφές από τον Β ΠΠ σε σχέση με τη Δ. Ευρώπη; Αν αντί να αναλάβει το βάρος της ανασυγκρότησης όλης της Αν. Ευρώπης, η ΕΣΣΔ χρησιμοποιούσε κάποιες επιλεγμένες χώρες ως μορφή παραδείγματος και διοχέτευε στοχευμένα βοήθεια σε αυτές (μικρότερη μεν από τη συνολική βοήθεια που έστειλε στην Ανατολική βοήθεια αλλά πολύ μεγαλύτερη ως προς τη συγκεκριμένη χώρα) μήπως θα ήταν προτιμότερα τα πράγματα; Μήπως για παράδειγμα οι πιστώσεις του σχεδίου Μάρσαλ θα διαμοιράζονταν σε πολύ μικρότερα τμήματα αφού θα διαμοιράζονταν σε περισσότερες χώρες αφαιρώντας από τις ΗΠΑ ένα μεγάλο όπλο χειραγώγησης; Για να θέσω αυτόν τον προβληματισμό μου (πιθανά λανθασμένο) στα ακρότατατα όρια, μήπως αν όλη η βοήθεια που πήγε στην Αν. Ευρώπη πήγαινε στην Κίνα, προσθετικά σε αυτήν που πήγε ούτως ή άλλως εκεί, μήπως η εργατική τάξη της Κίνας θα είχε βοηθηθεί τόσο πολύ ώστε να αποτρέψει κατοπινές εξελίξεις;

ρα

Ανώνυμος είπε...

Για μια μακρά περίοδο μου χτύπαγε λίγο περίεργα στο μάτι η εικόνα κάποιων να κρατούν το Ριζοσπάστη ή να τον έχουν στη πίσω τσέπη με τρόπο που το λογότυπο να φαίνεται. Ανήκω και σε σόι που τα μέλη του είχαν μαγαζιά από αυτά στα οποία έμπαινε πολύς ίδιος κόσμος, πολλές φορές την εβδομάδα. Επομένως η επικρατούσα γραμμή στο σόι ήταν "το πελάτη δεν το στενοχωρούμε ποτέ με τις πολιτικές μας απόψεις". Αυτό από ότι θυμάμαι οδηγούσε σε κάποια αοριστολογία η οποία μερικές φορές μπορούσε να φέρει τα αντίθετα από τα επιδιωκώμενα αποτελέσματα. Ο-παπαδοπουλικός κατά τις πολιτικές συζητήσεις στα γιορτινά τραπάζεια- θείος Αλέκος είχε το πιο εμπορικό μυαλό από τους υπόλοιπους. Είχε καταφέρει να ξεπεράσει αυτόν το σκόπελο με τη πολύ απλή απάντηση στο "εσύ μπαρμπα Αλέκο με ποιον είσαι τελικά;": "εγώ είμαι με τον Κύρκο".
Μητσοτάκη ήξερα, Παπανδρέου ήξερα, Φλωράκη ήξερα. Τον Κύρκο ως παιδί δεν τον ήξερα και μου έκανε εντύπωση που κανείς μπλε ή πράσινος δε φαινόταν να ξινίζει μούτρα όταν άκουγε αυτή την απάντηση.

Το πήγα λίγο Λαμία μέσω Αλεξανδρούπολης αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι στο σόι υπήρχαν διάφορες πολιτικές απόψεις αλλά με την εξαίρεση με του παππού που ήταν με το Φλωράκη οι υπόλοιποι ήταν low profile στις συζητήσεις προς τα έξω.

Κάποια μέρα-καθημερινή ήταν-αμέσως μετά τις δεύτερες εκλογές του 2012 είχα αδεια και είχα βγάλει βόλτα τα μικρά με το καρότσι. Δεν ήταν πάρα πολύ καιρός που είχα αρχίσει να λέω στον εαυτό μου ότι αυτουνού του κόμματος έπρεπε να ήμουν φίλος και αυτό το φίλος να έχει έστω και κάποιο ελάχιστο πρακτικό νόημα. Κάτι θα μου είχε κινήσει τη περιέργεια στο εξώφυλλο και είχα πάρει το Ριζοσπάστη. Τον πέταξα στη θήκη κάτω από το καρότσι αλλά φαίνεται ότι όπως έπεσε εκεί στάθηκε με το λογότυπο να είναι ορατό. Καθώς έστριβα να μπω στο κάστρο, να βρω καναν ίσκιο για να μπουσουλήσουν τα παιδιά στο χορτάρι με σταμάτησε το χέρι του στη πλάτη μου. Πρέπει να είχα περάσει δίπλα του χωρίς να τον προσέξω. Γύρισα να δω ποιός ήταν. Ήταν πολύ γέρος και ούτε που τον είχα ξαναδεί. Μου έσφιξε-εντάξει τρόπος του λέγειν το έσφιξε-τους ώμους με τα δυο του χέρια και μου είπε "μπράβο σου παιδί μου. Εγώ ότι μπορούσα να το δώσω το έδωσα. Εσείς οι νέοι να συνεχίσετε". Αμέσως μετά με άφησε είπε "να είσαι καλά" και πέρασε κουτσά κουτσά απέναντι. Εγώ το μόνο που πρέπει να είπα ήταν "ευχαριστώ". Πήρα τη στροφή για το κάστρο. Πέρασαν κανα δυο λεπτά και αφού έτυχε και έπεσε το μάτι μου στην εφημερίδα στη θήκη κάτω από το καρότσι τότε μόνο κατάλαβα ο φοβερός ατσίδας τι σήμαιναν τα προηγούμενα. Σε ποιον κόπανο είχε βρει ο παππούς να πει αυτά τα λόγια. Κατάλαβα όμως ότι ο Ριζοσπάστης δεν είναι μια οποιαδήποτε εφημερίδα.

Δεν είναι τυχαία εφημερίδα, ούτε για να τη διαβάζεις ούτε για να την κρατάς. Δε πρέπει να πάψει να υπάρχει σε έντυπη μορφή παρόλη την ύπαρξη των ηλεκτρονικών μέσων.

Θα ήμουν όμως υπέρ μιας προσπάθειας να φτάσει σε όσο το δυνατό περισσότερους. Δυστυχώς 1.5 ευρώ καθημερινώς και 2.5 ευρώ την Κυριακή (δηλαδή τουλάχιστον 40 ευρώ το μήνα) είναι δύσκολο να τα δίνει κανείς. Θα έλεγα να εξεταστεί το ενδεχόμενο να μπορούσε να γίνει free press. Να έχει λιγότερες σελίδες (6-8 τις καθημερινές), 10-12 τις Κυριακές) και να διανέμεται δωρεάν. Δεν είναι ανάγκη να έχει πολυτέλειες (έγχρωμες φωτογραφίες, καλής ποιότητας χαρτί κτλ).

ρα

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δεν ξέρω αν η ανθρώπινη επαφή είναι ρομαντική παρελθοντολογική άποψη ταλιμπάν, εγώ πάντως θεωρώ αναντικατάστατη την εξόρμηση με το ριζοσπάστη, που σου δίνει τη δυνατότητα (όταν γίνει σωστά) να πιάσεις κουβέντα με αυτόν που θα αγοράσει την εφημερίδα. (Οι κοινοποιήσεις στο διαδίκτυο είναι ένα καλό μεν υποκατάστατο δε).
Το βασικό που οφείλει να μας προβληματίσει είναι η σχέση ενός κόσμου με το διάβασμα. Σε κάποιες νεότερες γενιές παρουσιάζεται το φαινόμενο να μην μπορεί κάποιος να διαβάσει κάτι που δεν είναι σε ηλεκτρονική μορφή ή ακόμα χειρότερα να μην μπορεί να συγκεντρωθεί σε μεγάλα κείμενα ή βιβλία που ξεπερνάνε τη συνήθη έκταση των ιντερνετικών κειμένων.
Αν δούμε αυτό και καλλιεργήσουμε τη δική μας σχέση με το διάβασμα, μπορούμε να δούμε τι άλλο μπορεί να γίνει συμπληρωματικά προς το ριζοσπάστη κι όχι για να τον αντικαταστήσει κατά τη γνώμη μου, να αξιοποιούμε πολλές μορφές που να καλύπτουν και να απευθύνονται σε όλη την γκάμα του κοινού. Το σύντομο τετρασέλιδο-ενημέρωσης που λες δεν χρειάζεται να μπαίνει αντιπαραθετικά προς την κανονική μορφή της εφημερίδας κατά τη δική μου αντίληψη τουλάχιστον.

DNR, η απάντηση έρχεται με μεγάλη καθυστέρηση, οπότε νομίζω πως θα έχεις βρει από αλλού την πληροφορία που ζητούσες

http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=8127679

Νίκος Οικονομίδης, που υπέγραφε τον έμμετρο ρίζο με το ψευδώνυμο ο παλιός

Ρα, με αφορμή την ιστορία με το καρότσι και το σφο να πω εδώ πως έχεις μεγάλη ρέντα στα σχόλια τον τελευταίο καιρό.