Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2016

Τέσσερα (δω)δεκάλεπτα

Πρώτη περίοδος - Αναγνωριστικές κινήσεις

Τραγική ειρωνεία είναι να γίνεσαι και να παραμένεις διάσημος από ένα τραγούδι με τον τίτλο “Last Christmas”, να ζεις όντως τα τελευταία σου Χριστούγεννα και να πεθαίνεις ανήμερα των ηλιούγεννων (και των διάφορων εκδοχών-ονομασιών τους) ανά τον κόσμο.

(Πρέπει λοιπόν να τεθεί το ερώτημα "ποιος ωφελείται αντικειμενικά;" -πχ το λαγουδάκι του Πάσχα- ή αν είναι ένα εμπορικό κόλπο των Χριστουγέννων για να αυξήσουν το μύθο και τη γοητεία τους. Ή τέλος πάντων κόλπο των αστών, για να επισκιάσουν το "ξεκλήρισμα" της χορωδίας του Κόκκινου Στρατού).


Να ξέρεις επίσης πως αντικειμενικά κι ανεξάρτητα από τη θέλησή σου "you 're never gonna dance again". Και να έρχεσαι να προστεθείς σε μια μακάβρια αλυσίδα όσων διάσημων απεβίωσαν μες στο 2016, που δεν έχει τελειώσει ακόμα. Ένα δίσεκτος έτος, στο οποίο συμπληρώθηκαν εξήντα χρόνια από το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (ενώ βγήκαν κι οι Θέσεις για το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ) και από τη γέννηση του Λάρι Μπερντ.


Δεύτερη περίοδος - White men can't jump

Οι λευκοί δεν μπορούν να πηδήξουν. Ενίοτε όμως μπορούν να κάνουν όλα τα άλλα, καλύτερα από τον καθένα, αναπληρώνοντας τα μειονεκτήματά τους με την μπασκετική ευφυΐα και το εγκεφαλικό τους παιχνίδι. Καλή ώρα όπως ο Λάρι Μπερντ.

Ίσως το πιο λαμπρό, σατανικό μυαλό που εμφανίστηκε ποτέ στα παρκέ της άλλης όχθης του Ατλαντικού. Κι αυτό τον κάνει -τουλάχιστον στα δικά μου μάτια και του Sniper- ίσως τον κορυφαίο παίκτη όλων των εποχών στο ΝΒΑ.

Ναι αλλά θα λέγατε τα ίδια αν ο Λάρι Μπερντ δεν ήταν λευκός, σε ένα άθλημα όπου κυριαρχούν οι αφροαμερικανοί και τα φυσικά-αθλητικά τους προσόντα; Μήπως αυτό που γιγάντωσε δυσανάλογα (με την πραγματική του αξία) το όνομα και το μύθο του Bird ήταν το χρώμα της επιδερμίδας του κι ο -πάντα παρών- ρατσισμός στις ΗΠΑ, που 'ναι πάντα πρόθυμος να μειώσει την αξία ή τις πνευματικές ικανότητες των νέγρων (είτε είναι παίκτες, είτε είναι εργάτες, μισθωτοί σκλάβοι ή απλώς "ομιλούντα εργαλεία" χωρίς μισθό);

Ενδεχομένως. Μόνο που στον αθλητισμό και το ΝΒΑ ειδικότερα, πρέπει να σημειώσουμε και την αντίστροφη τάση που συμπυκνώνεται στον τίτλο της ενότητας: οι λευκοί δεν μπορούν να πηδήξουν -αν και ιστορικά έχουν πηδήξει και υποτάξει με τη βία όλες τις άλλες φυλές και τις ηπείρους, για να τις εντάξουν στο "εκπολιτιστικό" τους πρόγραμμα.

Σε κάθε περίπτωση, το ζητούμενο δεν είναι η επιβράβευση των λευκών, αλλά όσων καταφέρνουν να ξεπερνούν τον εαυτό τους και να ξεχωρίσουν, όχι για τα τρομακτικά τους προσόντα (όπως το ασύγκριτο άλμα του Τζόρνταν ή του Λεμπρόν) αλλά για όσα τρομακτικά κάνουν στο γήπεδο. Από αυτήν την άποψη κανείς δεν ήταν πιο... τρομακτικός από το Λάρι Μπερντ (που επιστράτευε μπόλικη αθυροστομία -trash talking- για να επιβιώσει). Και με το ίδιο κριτήριο εκτιμώ προφανώς και μαύρους παίκτες, όπως ο Barkley που είχε (;) το ύψος του Τζόρνταν, αλλά τα έβαζε με θηρία μες στη ρακέτα.


Τρίτη περίοδος (της σχετικής σταθεροποίησης)

Σε ένα από τα βραβευμένα του μυθιστορήματα, ο Φίλιπ Ροθ αναφέρει το χαρακτήρα ενός μιγά πανεπιστημιακού, που έχει νέγρικες ρίζες, αλλά το παρουσιαστικό του μπορεί να σε μπερδέψει αν δεν τον προσέξεις καλά και να τον περάσεις για λευκό. Ομολογώ πως με είχε αφήσει με την απορία της δημιουργικής ασάφειας, πώς θα μπορούσε να είναι εμφανισιακά ένας τέτοιος τύπος. Μέχρι που...

Μέχρι που είδα το δίδυμο των Splash Brothers στους Warriors του Golden State. Τον Στεφ Κάρι και τον Κλέι Τόμπσον, που θα μπορούσαν να λέγονται επίσης "ο άσπρος κι ο ξέξασπρος" από εκείνους τους μαύρους (;) που μπορεί να βάζουν αντηλιακό το καλοκαίρι, για να μην καούν στον ήλιο. Και το ερώτημα επανέρχεται εύλογα.

Μήπως το ΝΒΑ βρήκε κι ανέδειξε πρόθυμα τους νέους απόλυτους πρωταγωνιστές του, ακριβώς λόγω της -όχι και τόσο σκούρας- επιδερμίδας τους; Κάτι σαν "απάντηση" στην καμπάνια "I can't Breathe" (δεν μπορώ να αναπνεύσω) που ξεκίνησαν πέρσι πολλοί ΝΒΑers μετά το πολλοστό κρούσμα άδικης και δολοφονικής αστυνομικής βίας ενάντια σε αφροαμερικάνους πολίτες;

Από την άλλη βέβαια, οι Warriors έχουν από φέτος τον Ντουράν -που είναι πιο... γνήσιος μαύρος, αφροαμερικανός- χάρη στην αύξηση του σάλαρι καπ, που επιτρέπει να χτίζονται υπερομάδες ή έστω συλλογές υπεραστέρων.
Και το βαρύ πυροβολικό των διαφημιστών δεν είναι άλλος από το Λεμπρόν Τζέιμς, που ήταν από τους πρωτεργάτες αυτής της καμπάνιας.
Σε τελική ανάλυση, το χρώμα από μόνο του μπορεί να μη λέει τίποτα. Σκέψου πχ το παράδειγμα του ατσαλάκωτου νέγρου Πελέ, που ήταν το αγαπημένο παιδί των πολυεθνικών, σε αντιπαράθεση με το Μαραντόνα -που δεν πρέπει ούτε αυτός να αγιοποιείται, αλλά σίγουρα διέφερε.


Τέταρτη περίοδος - I can't breathe

Εκ των πραγμάτων το ΝΒΑ, όπου το 80% των πρωταγωνιστών προέρχονται από τα γηπεδάκια των γκέτο και των φτωχών, υποβαθμισμένων συνοικιών, δεν μπορεί να είναι προνομιακός χώρος για την καλλιέργεια του ρατσισμού και των διακρίσεων.
Μπορεί όμως να τα αναπαράγει σε άλλα επίπεδα, πχ ενάντια στους ομοφυλόφιλους που φοβούνται να δηλώσουν ανοιχτά τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις (όπως ο George Michael).
Μπορεί επίσης να δώσει άλλοθι στο σύστημα, ακόμα και μέσα από αξιόλογες πρωτοβουλίες. όπως το "I can't breathe", προβάλλοντας πχ μια εξαίρεση για να επισκιάσει, αντί να αναδείξει τον κανόνα των φυλετικών και ταξικών διακρίσεων, και φτιάχνοντας τη δημοκρατική λεζάντα του οργανισμού του ΝΒΑ και των κοινωνικών του ευαισθησιών.
Ας μην έχουμε αυταπάτες για το αντίθετο. Θα ήταν σαν να πιστεύουμε πως καταργούνται τα ταξικά τείχη, επειδή οι περισσότεροι NBAers έχουν καταγωγή από φτωχές, λαϊκές οικογένειες.

Εξάλλου η προοδευτική στάση είναι κάτι θολό κι αντιφατικό στις ΗΠΑ, που συνήθως σκαλώνει στα θολά νερά των "Δημοκρατικών" (όπως κι ο Φίλιπ Ροθ πιθανότατα), τις "μικρές ανάσες" που οδηγούν βασικά στην ασφυξία. Ο πορτοκαλί κόσμος του ΝΒΑ ήταν σύσσωμος ενάντια στον πρώτο πορτοκαλί πρόεδρο (και τα ρατσιστικά του παραληρήματα), ο Λεμπρόν τάχθηκε δημόσια υπέρ της Κλίντον, ενώ όλοι σχεδόν οι παίκτες ήταν ευχαριστημένοι με τον κουλ πρόεδρο Ομπάμα -που ξέρει και μπάσκετ, ως γνήσιος αφροαμερικανός.

Αυτά ωστόσο δεν αναιρούν τις καλές προθέσεις και διάφορες θετικές πρωτοβουλίες, που παίρνονται κατά καιρούς. Χίλιες φορές να βγαίνεις μπροστά για ένα τέτοιο ζήτημα, παρά να φτιάχνεις λεζάντα με πολυέξοδες φιλανθρωπίες και δωρεές, που δεν κοστίζουν τίποτα βασικά. Χώρια που ένας μεγάλος αριθμός παικτών αρνήθηκε να μπει στο ψευτοδίλημμα, και να ψηφίσει -έστω, με βαριά καρδιά- την Χίλαρι (κάτι που εξηγεί εν μέρει και την εκλογική της ήττα, αποτυπώνοντας μια γενικότερη τάση).


Παράταση - The winner takes it all

Το ΝΒΑ ακροβατεί μεταξύ της παραπάνω λογικής στα play-off και των ατελείωτων αδιάφορων παιχνιδιών της κανονικής περιόδου, που θεωρητικά προσφέρουν μόνο θέαμα, χωρίς σκοπιμότητα κι έγνοια για το αποτέλεσμα. Αλλά τα Χριστούγεννα είναι μια χρυσή ευκαιρία για να κάνει μπίζνες και να προωθήσει το προϊόν του, με συνεχόμενους αγώνες σε πρωινές ώρες -που συμπίπτουν με τη ζώνη υψηλής τηλεθέασης για το ευρωπαϊκό κοινό.

Οι Cavaliers νίκησαν τους Warriors (που φέτος δεν πάνε τρένο, όπως πέρσι, είτε βάσει σχεδίου -για να μην την πατήσουν στο τέλος- είτε γιατί ψάχνουν ρόλους ακι ισορροπίες) με τον Ίρβινγκ να κάνει πάλι τη διαφορά στα δύσκολα, για να πάρει τη δόξα ο Λεμπρόν, και ένα non-call αλά ελληνικά, στην τελευταία φάση πάνω στο Ντουράν -ενώ ο Κάρι δείχνει πως δυσκολεύεται στη "συγκατοίκησή" του με τόσους σκόρερ.

Κι οι ανανεωμένοι* Spurs πήραν τους Bulls, πιο εύκολα και συνάμα πιο δύσκολα, απ' ό,τι δείχνει το τελικό σκορ.
*Μιλάμε βέβαια για ανανέωση τύπου ποδοσφαιρικής Μίλαν, όπου έφυγε ο 40χρονος Τιμ Ντάνκαν, για να έρθει ο 36χρονος Γκασόλ. Σε μια ομάδα με ούτως ή άλλως ευρωπαϊκό στιλ, στο μπάσκετ του Πόποβιτς, του (γέρου) Πάρκερ, του (ακόμα πιο γέρου) Τζινόμπιλι και του Καβάι Λέναρντ, το οποίο κάποιες φορές μαγεύει κι άλλες μοιάζει υβρίδιο με κρίση ταυτότητας, που δεν παίρνει τα καλά ούτε της αμερικάνικης ούτε της ευρωπαϊκής μπασκετικής σχολής.

Αλλά στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό...


Υστερόγραφο - τιμής ένεκεν

45 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Α. Αντίστροφα τα λες. Τη δόξα τη πήρε ο Ιρβινγκ παρότι ο ΛεΜπρον είχε την ομάδα στις πλάτες του σε όλο το παιχνίδι. Το ενδιαφέρον εδώ είναι οτι σπάει το στερεότυπο-κλισέ οτι ο "ηγέτης" πρέπει να είναι και αυτός που κάνει τη διαφορά στα τελευταία δευτερόλεπτα, σαν η ζωή να είναι ταινία του Χόλιγουντ.

Β. Είναι Kevin Durant. Όχι Duran Duran.

Γ. Δε πιστεύω οτι θα πάρει στα υπ όψιν βέβαια το ΝΒΑ τη ψευτοψηφοφορία που κύρηξε για το All Star, νομίζω το ποιούς θα πάρει στο τέλος το ξέρει ήδη, αλλά για όσους τέλος πάντων θέλουν να στηρίξουν: Giannis Antetokounmpo #NBAVOTE



Σ.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ναι είναι Durant, αλλά όταν το μεταφέρω στα ελληνικά, μου βγαίνει καλύτερα το Ντουράν.

Χωρίς τον Ίρβινγκ γρανάζι δε γυρνά. Έχει μια σημασία ποιος μιλάει στα κρίσιμα σημεία (καθόλου στερεότυπο δεν είναι) και είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Μπερντ θα μπορούσε να λογίζεται ο κορυφαίος όλων.

Ανώνυμος είπε...

Καλύτερος όλων ο Μπέρντ; Μεγαλεπίβολη δήλωση. Δεν έχω ξανακούσει κάποιον να το λέει αυτό. Θέλω κείμενο ανάλυση για το θέμα. Plot twist: Να μη περιέχει σύγκριση με τον Διαμαντίδη.


Σ.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Αρχικά ας πούμε αυτό. Και βασικά το βιντεάκι στο τέλος

http://nba.sport24.gr/article/4431253/kaneis-den-iksere-perissotero-mpasket-ap-auton

Υγ: σύγκριση με το Διαμαντίδη;!;
Αν διάβαζες πιο συχνά το μπλοκ ;) θα ήξερες πως δεν είμαι διαμαντιδικός, τι να κάνουμε;

Ανώνυμος είπε...

@Μπρεζνιεφικό απολίθωμα Το ποιος μιλάει στα δύσκολα είναι λίγο έως πολύ υπερτιμημένο κατά τη γνώμη μου. Τα 2 τελευταία καλάθια μπορεί να τα βαλε ο Irving, αλλά στις 2 πιο πριν φάσεις είχε φάει την τάπα και αν δεν ήταν ο LeBron θα είχε χάσει την ντρίμπλα του και θα είχε γράψει λάθος η στατιστική του. Μάλλον είσαι της σχολής Kobe και Jordan όπου μόνο το τελευταίο σουτ μετράει.
Επίσης, στα τελευταία δύο σουτ του είχε μόνο έναν αμυντικό πάνω του αφού πάντα το double team πάει στον LeBron. Νομίζω πολύ πιο εύκολο να σκοράρεις με έναν μόνο αμυντικό πάνω σου και μάλιστα όταν σε αφήνει να φτάσεις 3 μέτρα από την μπασκέτα.

Ένας Λεμπρονικός

Ανώνυμος είπε...

Αυτό με τον Κάρυ που δήθεν προωθήθηκε (λες και προκειται για κάποιον ατάλαντο) για να σωπάσει η αντιρατσιστική προπαγάνδα, μόνο θεωρία συνωμοσιας μπορεί να χαρακτηριστεί. Το ίδιο και η δεύτερη παράγραφος, που μόνο ως προοίμιο σκουπιδο-συνειρμών με πασπάλισμα λενινιστικής άχνης μπορώ να την εκλάβω. Βλπ και σύγκριση ΣΥΡΙΖΑ-κουραμπιέ από Αλέκα.

Πράγμα που κάνει την ανάρτηση μια από τις καλύτερες τρας αναρτήσεις που έχεις κάνει.

σαπορ τουτουρκι

Ανώνυμος είπε...

"Αν διάβαζες πιο συχνά το μπλοκ ;) θα ήξερες πως δεν είμαι διαμαντιδικός, τι να κάνουμε;"

Χαχαχα μα δε χρειαζεται αγαπητε να διαβαζει καποιος συχνα το blog σου για να ξερει οτι δεν εισαι διαμαντιδικος.Θα ησουν μια χαρα αν επαιζε στον αρη.Εκανε ομως την τεραστια καριερα του στον παναθηναικο και αυτο μετετρεψε το σχημα "αρης-αυτοκρατορας" στο πιο συντομο ανεκδοτο της ελληνικης μπασκετικης ιστοριας.Γι αυτο δεν εισαι διαμαντιδικος συντροφε.

ΔΙΑΜΑΝΤΙδικος

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Αμουσε Κάπταιν, βασικά Χορωδία ήταν (και είναι). Και σαν Χορωδία έγινε διάσημη.
----------------------------------
Φρέσκο Χριστουγεννιάτικο!
Οι δυτικοί (γεωγραφικά) ιμπεριαλιστές παραμένουν πιστοί στις σταυροφοριακές παραδόσεις και στην ακόμη μεγαλύτερη παραδοσιακή υποκρισία τους. (Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι ήταν μάλλον γατάκια μπροστά τους).
Ακου ...."πορεία αλληλεγγύης Βερολίνο-Χαλέπι"!!!!!
"Λαϊκές εξεγέρσεις", "ανοίξεις", "πολύχρωμες" (η με ...λαχανικά) "Επαναστάσεις", τώρα και ...σταυροφορίες(!), πολύ ευρηματικός ο ιμπεριαλισμός, κινητοποιεί τις εφεδρίες του, κι όπως φαίνεται έχει πολλές.
Σίγουρα θα τρέξουν κι από μας εδώ οι "αλληλέγγυοι" της ΚΕΕΡΦΑ και Λ.Δ.Δ. να τους προϋπαντήσουν. Και σίγουρα θα πάει και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ "να επηρεάσει το κίνημα σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση"...
Λέω ν' αρχίσουμε από τώρα το κράξιμο, να μην έχουμε αμαρτία.

Ανώνυμος είπε...

Σκληρό και ιεροσυλία αυτό για τον Αρη...
Και είμαι παναθηναϊκός.

Ο.Χ.Ε.Π.

Θανάσης είπε...

Αυτό με τον Μπερντ είναι αιτία διαγραφής από ένα κομμουνιστικό κόμμα που σέβεται τον εαυτό του (και το μπάσκετ). Τουλάχιστον την ίδια "μπασκετική ευφυϊα" είχαν ο Μάτζικ Τζόνσον ο Καρίμ, ο Τζόρνταν και 4-5 άλλοι. Άσε που δεν μπορούσε να στρίψει και αν όλοι οι παίκτες του μπάσκετ ήταν σαν αυτόν, το άθλημα θα το έβλεπαν λιγότεροι από ότι το χόκεϋ επί πάγου. Και από πότε έχουμε τόσο απόλυτη άποψη για το ΝΒΑ της δεκαετίας του'80; Είναι άλλο να παρακολουθείς το πρωτάθλημα από κοντά (και να έχεις την κατάθλιψή σου για τους Νικς) και άλλο να βλέπεις στιγμιότυπα σε αφιερώματα κάποια χρόνια αργότερα. Άσε δε που οι καλοί Αμερικανοί δημοσιογράφοι όταν γράφουν για θρύλους (ή και λιγότερο θρύλους) του αθλητισμού είναι ανεπανάληπτοι στην υπερβολή τους και στο χτίσιμο ιστοριών που πράγματι δεν σε ενδιαφέρει αν είναι αλήθεια καθώς δεν θέλεις να χαλάσει το ωραίο λογοτέχνημα που έφτιαξαν.

Ανώνυμος είπε...

α) Ναι χορωδία ήταν. Πριν κάποια χρόνια-σίγουρα πριν το 2002-είχε κυκλοφορήσει και ένα CD με τη χορωδία αυτή. Αν θυμάμαι καλά-και μάλλον θυμάμαι-την επιμέλεια (ή μήπως και την παραγωγή;) την είχε ο "πολύς" κύριος Ψαριανός...
β)Έχω χάσει κάθε επαφή με αυτό το πολύ δεύτερο άθλημα εδώ και χρόνια και καθόλου δε στενοχωριέμαι. Δεν έχω ακούσει πάντως κανέναν να αφήνει εκτός της κορυφαίας πεντάδας τον Μπέρντ, άρα το κορυφαίος όλων δεν είναι και ΄τόσο μεγαλεπίβολη δήλωση.
γ) Μη λέμε κι ότι θέλουμε, αυτό που έκανε ο ¨Αρης τη δεκαετία του '80, απλά δε συγκρίνεται με τίποτα στο ελληνικό μπάσκετ.
δ) Ίσως σχετική με το θέμα του Ροθ (που έχει γίνει ταινία) είναι και μια ταινία "Επικίνδυνες ερωτήσεις, θανάσιμες απαντήσεις" με Χάτον, Νόλτε, Ασαντε. Εκεί ο πρωταγωνιστής (Χάτον) χάνει την κοπελιά του εξαιτίας της έκπληξής στο βλέμμα του όταν αντικρύζει τον "πολύ μαύρο" πατέρα της. Και υπάρχει νομίζω και η φράση που ο διεφθαρμένος και ρατσιστής αστυνομικός Νόλτε λέει σε μαύρο συναδελφό του "the whitest black" (ή κάπως έτσι) η οποία νομίζω κολλάει γάντι στον Ομπάμα.
ε) Ένας ήταν ο Νέγρος Αρχηγός (που πάντως είχε και ελληνικό αίμα από την άλλη) και έπαιζε και στο σωστό άθλημα και στη σωστή εθνική ομάδα
Ως υστερόγραφο
Αφού οι κουλάκοι της τηλεθέασης ασχολείστε με τα θεάματα που προσφέρει η συνδρομητική, ως πληβείος της ελεύθερης να δηλώσω ευθαρσώς, ως σημείωση του τριήμερου που προηγήθηκε, ότι το βράδυ του Σαββάτου, παραμονή Χριστουγέννων, η Πάολα ταπείνωσε-για να εκφραστώ κόσμια- κόσμο και κοσμάκη. Τα έκανε σκόνη τα τείχη της Ιεριχούς της σοβαροφάνειας. Απεριόριστος σεβασμός και στη συγκλονιστική Πίτσα Παπαδοπούλου

:)

ρα

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Σκόρπιες βιαστικές απαντήσεις (δυστυχώς όχι σε όλους, ίσως χρειαστεί δεύτερο μέρος).

Δεν ξέρω αν είναι υπερτιμημένοι οι κλατς-players (το γράφω ελληνικά κι ας μη βγαίνει από το χλατς, που κάνει η μπάλα όταν μπαίνει στο καλάθι) αλλά και μόνο που υπάρχει ειδική κατηγορία, κάτι σημαίνει.
Δεν είναι σχολή Τζόρνταν ή Κόμπε (δε μου είναι ιδιαίτερα συμπαθείς), αλλά Λάρι Μπερντ, που έχει τα λιγότερα άστοχα κρίσιμα σουτ, σε αντίθεση με τον κανόνα των σταρ, που παίρνουν πάνω τους πολλές τελευταίες φάσεις, για να έχουν μερικές εύστοχες να θυμούνται -που σημαδεύουν την καριέρα τους.
Το τελευταίο καλάθι που βάζει ο Ίρβινγκ προχτές είναι πάνω σε τέλεια, ασφυκτική άμυνα από τον Κλέι Τόμπσον. Πέρσι στον έβδομο τελικό, ήταν ο ηγέτης της αντεπίθεσης στο β' ημίχρονο κι έβαλε το νικητήριο καλάθι στο τέλος, όταν η μπάλα ζύγιζε μερικούς τόνους και κανείς άλλος δεν μπορούσε να σκοράρει (ούτε από τα αστέρια των Γουόριορς).
Τον Λεμπρόν τον θεωρώ αρκετά ολοκληρωμένο παίκτη, αλλά δεν εκτιμώ το επιθετικό του παιχνίδι. Πέφτει με τα μούτρα, υπολογίζοντας στη δύναμη και το άλμα του, δεν έχει πλαστικές κινήσεις και μεγάλο ρεπερτόριο.
Δεν μπορώ να τον βάλω στη συζήτηση για τον κορυφαίο παίκτη όλων των εποχών. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την αχλή που καλύπτει τους μύθους των παιδικών μας χρόνων.

Αν ο Διαμαντίδης έπαιζε στον Άρη, δε θα ήταν καν στην καλύτερη πεντάδα όλων των εποχών. Οι θέσεις των γκαρντ είναι πιασμένες, πώς να το κάνουμε.
Το Σπανούλη πχ -που ούτε αυτός έπαιξε ποτέ στον Άρη- τον έχω σε μεγαλύτερη εκτίμηση, και δε θεωρώ ότι μπαίνει σε σύγκριση με το Διαμαντίδη (και σίγουρα όχι εκτός Ελλάδας).
Παρόλα αυτά, αν ήθελα να έχει παίξει κάποιος στον Άρη, θα ήταν ή ο Ζήσης ή ο Παπαλουκάς.

Ναι, χορωδία ήταν. Διορθώθηκε.

Ανώνυμος είπε...

Καποτε ολοι αρης ημασταν-ισχυει και προφανως οταν μιλαμε για αρη οι θεσεις των γκαρντ ειναι πιασμενες.Απ την αλλη τι να σου πω μας εκανες τη μουρη κρεας που μας λες οτι εχεις σε μεγαλυτερη εκτιμηση τον σπανακοπιτουλη απο τον διαμαντιδη...και δε μπαινουν καν σε συγκριση! τι μας λες;Tεσπα θα λεγα το γνωστο περι ορεξεως...αλλα η εμπαθεια και η προκαταληψη βγαζουν ματι.

Καλη αγωνιστικη χρονια σε ολους. Εννοειται οτι ατειευομαι μη τα περνετε ολα τοις μετρητοις.

ΔΙΑΜΑΝΤΙδικος



Ανώνυμος είπε...

Δεν ημουν φαν του Διαμαντιδη μεχρι που γερασε. Η εξυπναδα του και η δυνατοτητα να διαβαζει τις κινησεις των συμπαιχτων του νομιζω ασυγκριτη. Πετουσε την μπαλα την σωστη στιγμη χωρις φανφαρες. Αν προσθεσεις το ποσο καλος ηταν αμυντικα, μαλλον δικαια θεωρειται ο κορυφαιος της γενιας του. Φιλοπαναθηναϊκος αλλα το κινητο σκρην του Μπαπτιστ δεν το αγαπησα ποτε και πειτε οσες γνωμες ειδικων θελετε. Το κινητο σκρην δεν αναιρει τις ικανοτητες του Διαμαντιδη.

Τον Σπανουλη τον θεωρω εντλεως αλλοπροσαλλο αλλα με μεγαλα πνευματικα αποθεματα. Ο καλυτερος υπο πιεση. Αλλα αυτα τα ακυρα μπασιματα που εκανε μικρος πετωντας την μπαλα οπου τυχει, δεν θα τα συμπαθησω ποτε. Κι αυτος οσο γερναει γινεται πιο σεβαστος.

Ζησης λατρεια. Αδικημενος στην εθνικη και ακομα πιο αδικημενος απο τους τραυματισμους. Μαθε μπασιμο Βασιλακη.

Παπαλουκας ο πιο τρελουτσικος. Και αυτος πολυ καλο μυαλο. Το σουτ και η αμυνα του μετριου επιπεδου.

Στηβ Νας, Μαικλ Τζορνταν, Τιμ Ντανκαν, Χακιμ δε Ντρημ και τα μυαλα στο μπλεντερ κατα τ αλλα.

σαπορ τουτουρκι

Ανώνυμος είπε...

Μπρεζνιεφικέ δεν είπα ότι είναι υπερτιμημένοι οι κλατς-παίχτες αλλά το ποιοι είναι τελικά. Μένεις στο τελευταίο σουτ του Ίρβινγκ και απαξιώνεις τον ΛεΜπρόν χωρίς να βλέπεις πως το ότι το έβαλε το χρωστάει σε μεγάλο βαθμό στον τελευταίο. Στις 2 προηγούμενες φάσεις ο Ίρβινγκ χάλασε μόνος του 2 επιθέσεις με το βιαστικό μπάσιμο που έφαγε τάπα και μετά με την ντρίμπλα που του φυγε και είχε αποτέλεσμα ένα τελειωμένο σουτ του Τζέφερσον.
Όσο αναφορά την άμυνα του Τόμπσον έπαιξε αμυνάρα στο σουτ, αλλά η διάταξη της άμυνας ήταν ανοιχτή επειδή δεν έδωσαν όση σημασία έπρεπε. Ο Ίρβινγκ έφτασε στα 3 μέτρα από το καλάθι χωρίς ψηλό από πίσω. Δεν έχω δει τελευταία φάση με την μπάλα στο ΛεΜπρόν όπου δεν είναι η άμυνα στημένη σωστά με τον ψηλό κάτω από την μπασκέτα.
Και για το 7ο παιχνίδι πέρσι μάλλον δε βλέπαμε το ίδιο παιχνίδι γιατί στο 4ο δωδεκάλεπτο ο Ίρβινγκ είχε 5 πόντους και ουσιαστικά πριν το σουτ ήταν εξαφανισμένος. Αντίθετα, ο ΛεΜπρόν είχε 11 πόντους και σήκωνε μόνος του την επίθεση αφού σε κάποια φάση είχε βάλει 8 συνεχόμενους σε ένα σημείο που οι Καβς φαίνονταν παγωμένοι επιθετικά.


ΛεΜπρονικός

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Το Σπανούλη δεν τον αναφέρω για να κάνω κρέας τη μούρη κάποιου. Αλλά ως παράδειγμα για το ότι δε χρειάζεται να παίζει κάποιος στην ομάδα μου, για να αναγνωρίσω την αξία του. Το ότι με λες εμπαθή, ενώ τον αναφέρεις ως Σπανακοπιτούλη, κι ενώ γράφω και για άλλους παίκτες, δείχνει μάλλον πόσο τοις μετρητοίς μπορεί να πάρει κανείς, όσα γράφεις -τουλάχιστον ως προς την νηφαλιότητα-αντικειμενικότητά τους.

Ο Διαμαντίδης θα μου ήταν σχετικά συμπαθής ως παίκτης (αλλά δε θα τον έβαζα ποτέ στην κορυφή) αν δεν είχε τέτοια δημοσιογραφική προστασία κι αποθέωση, ακόμα και στις πιο κακές βραδιές του (όλοι την έχουν, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό, για πολλούς και διάφορους λόγους) πρώτα και κύρια από τον (καθόλα συμπαθή σε εμένα) Συρίγο, που την ίδια στιγμή πχ θεωρούσε (αντικειμενικά πάντα ε;) μπασκετικό σίχαμα το Ναβάρο και μπάσκετ για χιμπατζήδες και τσίρκα το ΝΒΑ (το δεύτερο, μες στην υπερβολή του, το συμμερίζομαι περισσότερο).

Ειδικά τα τελευταία χρόνια του πχ ο Διαμαντίδης δεν ήταν απλά μακριά από τις χρονιές που έβγαινε καλύτερος αμυντικός της Ευρωλίγκα, αλλά αδύναμος κρίκος στην άμυνα της ομάδας του (βλέπε πχ τη φάση με το τρίποντο που τελειώνει την καριέρα του). Δεν έχω την απαίτηση από ένα 36χρονο να παίζει όπως στην πρώτη νιότη του, αλλά δεν μπορώ να ακούω διθυράμβους, που αποσιωπούν το αυτονόητο -γιατί όποιος αποσύρεται, δεδικαίωται- ούτε οπαδικές συγκρίσεις με τον Γκάλη, που μετά τα 30 του, έκανε όσα κάνουν άλλοι κορυφαίοι σε όλη την καριέρα τους (υπενθυμίζω πως στην ίδια ηλικία ο Διαμαντίδης παρατούσε την Εθνική).

Σωστά και σεβαστά τα περί ορέξεως του καθενός, αλλά να έχουν και μια βάση όσα λέμε.

Ανώνυμος είπε...

Για το τοπ-5 ή 10 αυτό είναι πλήρως υποκειμενικό, αλλά να τονίσω κάποιες πλευρές στις οποίες είσαι υπερβολικός.
Ο ΛεΜπρόν ίσως είναι ο πιο ολοκληρωμένος παίχτης γενικά κι αυτό φάνηκε από πέρσι που έγινε ο πρώτος παίχτης σε σειρά τελικών (δε θυμάμαι αν ήταν και γενικά) που ήταν πρώτος σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες και από τις 2 ομάδες.
Αυτό που νομίζω ότι αδικείς τελείως είναι το επιθετικό του παιχνίδι. Δε γίνεται να έχεις 27 πόντους μ.ο. για την καριέρα σου στην εποχή που ζούμε και να έχεις κακό επιθετικό παιχνίδι. Άλλο πλαστικές κινήσεις και άλλο επιθετικό παιχνίδι, νομίζω ότι τα συγχέεις. Οι κινήσεις του δεν είναι πλαστικές γιατί είναι ένα τέρας 10 κιλά πιο χοντρός από το ύψος του. Κανείς παίχτης με τέτοιο σουλούπι δεν είχε πλαστικές κινήσεις. Πάρε παράδειγμα τον Σακ και τον Μαλόουν που είχαν παιχνίδι με την πλάτη, αλλά δεν το λες και πανέμορφο, όπως του Τζόρνταν π.χ. Ο μόνος που μου ρχεται σαν εξαίρεση είναι ο Γουέιντ και αυτός όμως ούτε το ύψος του ΛεΜπρόν έχει ούτε τη διαφορά κιλών-ύψους.
Από το ρεπερτόριο τίποτα δεν του λείπει εκτός από τις βολές και λίγο πιο συνεπές σουτάκι (αν και φέτος γαμεί). Με την πλάτη δεν μπορεί κάποιος να τον μαρκάρει και λόγω σώματος, αλλά και επειδή το turnaround fadeaway του είναι άπιαστο. Στο 1-με-1 πάλι δεν μπορείς να τον μαρκάρεις χωρίς βοήθεια και η πάσα του συγκρίνεται και με θρυλικούς άσσους. Αν έπαιζε στην εποχή του Μπερντ θα έιχε 40 π μ.ο.
Πάντως το ESPN στη λίστα του πέρσι τον είχε νο. 3.

ΛεΜπρονικός

Ανώνυμος είπε...

μπρεζνιεφικε για λευκο nbaer με κλειστα τα ματια πητ "πιστολ" μαραβιτς.απο αλλο πλανητη πραγματικα και ας πιανει 70's

σαρτζεντ εκο

Ανώνυμος είπε...

Ανάθεμά σας ρε που βάζετε ανθρωπους να googlάρουν βραδυάτικα για το παλιομπασκετάκι σας.
Γνώμη μου: Αν ψάχνετε για τον κορυφαίο όλων δεν πρέπει να ψάχνετε για χαρακτηριστικά όπως ευστοχία, καλάθια τελευταίας στιγμής, άμυνα, επίθεση, αλτικότητα, δύναμη, πλαστικότητα κινήσεων, ασσίστ κτλ. Ο κορυφαίος θα πρέπει να αναζητηθεί βάσει μιας ιδιότητας που είναι δύσκολο να μετρηθεί. Βάσει της επίδρασής του πάνω στους συμπαίκτες του, επίδρασης πάνω στους αντιπάλους του, και βάσει του πόσο διατεθειμένος είναι να μασήσει σίδερα για να νικήσει. Από το λίγο που κοίταξα, τείνω να συμφωνήσω με τον σφυροδρέπανο, μάλλον όμως από λίγο διαφορετική διαδρομή, στο ότι ο Bird ήταν ο καλύτερος (διευκρινίζω ότι αναφέρομαι γι' αυτούς της δεκαετίας του '80 και μέχρι και την εποχή του Jordan-τους επόμενους δεν τους ξέρω ούτε φατσικά, τους προηγούμενους πχ Τσάμπερλαιν, δεν τους έχω δει να παίζουν ούτε και λίγο). Δε βρήκα λόγου χάρη άλλο παίκτη να του λένε οι γιατροί ότι αν συνεχίσει να βουτάει για χαμένες μπαλιές θα σακατέψει την ήδη επιβαρυμένη πλάτη του (και επομένως συντομότερη καριέρα και λιγότερα μαζεμένα χρήματα) κι αυτός να γράφει τις συμβουλές τους στα παλιά του τα παπούτσια για να νικάει η ομάδα, ούτε κάποιον άλλο που το βράδυ να είναι στο νοσοκομείο με πόνους στην πλάτη και την επόμενη μέρα να αγωνίζεται λυσσασμένα. (εννοείται βέβαια πως αυτό το σκεπτικό αν εφαρμοστεί στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο κάνει το δίλημμα μεταξύ της φανέλλας με το 5 και της φανελλίτσας με τo 14 να στερείται νοήματος :) )
Ένα ωραίο είναι πως αν χτυπήσεις Λάρι Μπερντ στο google, στα δεξιά που βγαίνει σύνδεσμος για βικιπαίδεια, εμφανίζεται ως πιο ευμεγέθης εικόνα, η φάτσα του Γκάλη.

ρα

Unknown είπε...

@Μπρεζνιεφικό απολίθωμα
Συγκρίνεις την αντιμετώπιση που είχε ο Διαμαντίδης από το Συρίγο, με αυτή που είχε ο Ναβάρο, λες και δεν ξέρεις τον εθνοκεντρικό χαρακτήρα της ελληνικής μπασκετικής δημοσιογραφίας.
Κατά τα άλλα 6 φορές καλύτερος αμυντικός παίκτης της Ευρωλίγκας, πρώτος όλων των εποχών στην Ευρωλίγκα σε Rating, Ασίστ, Κλεψίματα και κάνουμε στα σοβαρά συζήτηση για το αν ήταν ο καλύτερος μετά το Γκάλη; Και 39 λεπτά συμμετοχή στη δεύτερη μεγαλύτερη νίκη της εθνικής ομάδας μπάσκετ στην ιστορία της, το 101-95 επί των ΗΠΑ, που δείχνει πόσο αναντικατάστατος ήταν.
Για να μη θυμηθώ και το πως είχες υιοθετήσει άκριτα το δημοσίευμα της οπαδικής εφημερίδας της δεξιάς, των χρεοκοπημένων οικονομικά και δημοσιογραφικά Νέων ότι δήθεν θα πολιτευτεί με τη ΝΔ. Που φυσικά διαψεύστηκε αμέσως σε λίγες ώρες. Σαν να γράψει ο Γαύρος ότι θα πάρει μεταγραφή ο Ολυμπιακός το Λεμπρόν και να το πάρουμε τοις μετρητοίς.
Νομίζω ότι ασυνείδητα ή ενσυνείδητα ως Αρειανός έχεις θέμα με το Διαμαντίδη, επειδή είναι ο μοναδικός που μπορεί να προσεγγίσει το Γκάλη.

Ανώνυμος είπε...

ρα νομίζω πως πρέπει να τα παίρνεις όλα αυτά υπόψιν μαζί και το "μάσημα σιδέρων" αν και λίγο πολύ όλοι οι μεγάλοι το έχουν αποδείξει. Ο Τζόρνταν είχε το flu game, ο Κόμπε έπαιζε με σπασμένα δάχτυλα στα πλειόφ, ο ΛεΜπρόν έπαιζε στους 40 βαθμούς (λέμε τώρα) με κράμπες μέχρι που κατέρρευσε και άλλα πολλά...
Αλλά πώς να συγκριθούν αθλητές με τον Μπερντ αφού δεν είχαν τα ανάλογα προβλήματα υγείας για να γίνει η σύγκριση; Ντε και καλά να τους σακατέψουμε για να μπορούν να έχουν και αυτοί να πουν ότι ξεπέρασαν τα όρια; Αυτή η σύγκριση δεν έχει νόημα για το ποιος είναι καλύτερος αλλά ποιος έχει το καλύτερο μπακστόρι.
Το ποιον έχει ο καθένας για κορυφαίο είναι υποκειμενικότατο, αλλά κάποια πράγματα καλύπτονται από την αχλή του μύθου και αποκτούν μεταφυσικά χαρακτηριστικά. Παράδειγμα είναι το ιδεολόγημα ότι πρέπει να ξεπεραστούν τα 6 δαχτυλίδια του Τζόρνταν για να είναι κάποιος καλύτερος από αυτόν που είναι κυρίαρχη ιδεολογία στην Αμερική.
Άσε που είναι δύσκολο να είναι ο Μπερντ ο καλύτερος, ενώ την ίδια εποχή υπήρχε κάποιος "μάγος" ή "μαγικός" που ήταν μπαμπάς του στους Τελικούς!

ΛεΜπρονικός

Ανώνυμος είπε...

Εντάξει, όχι απλά δεν προσεγγίζει τον Γκάλη ο Διαμαντίδης αλλα σαφώς είναι πιο κάτω και από το Γιαννάκη που έπαιζε άμυνα όταν για την άμυνα προορίζονταν οι συμπαθέστατοι Λυπηρίδηδες. Και μόνο που έπαιζε τόσα χρόνια σε κορυφαίο συλλογικό και εθνικό επίπεδο ένας τύπος χωρίς χιαστούς, κάνει την κατάταξη των δυο τους ξεκάθαρη. Και αυτό δεν το γράφω επειδή αντιπαθώ το Διαμαντίδη και συμπαθώ τον κλάψε-κλάψε.

ρα

Ροκυ είπε...

H τελευταία φάση στην καριέρα του Διαμαντίδη δεν κρίθηκε από τη δική του αμυντική αδυναμία αλλά από το τεράστιο ταλέντο του Σπανούλη(ίδιο σουτ είχε βάλει πριν λίγες μέρες απέναντι στον πολύ νεώτερο και ικανότατο αμυντικό Καλάθη).Τα τελευταία χρόνια δεν είχε τα πόδια για να μαρκάρει τα γρήγορα αντίπαλα γκαρντ αλλά εξακολουθούσε να διδάσκει άμυνα:ο τρόπος που ξεγλυστρούσε από τα πικ των αντιπάλων,το πώς μάρκαρε μακριά από τη μπάλα,ήταν για σεμινάριο.Πιο εκνευριστική από την ασυλία που είχε από τους δημοσιογράφους ήταν εκείνη που απολάμβανε από τους διαιτητές.

Ο Παπαλουκάς στις καλές του χρονιές ήταν σπουδαίος όμως αυτές ήταν πολύ λιγότερες από εκείνες των Διαμαντίδη-Σπανούλη.Καλός παίχτης ο Ζήσης αλλά τουλάχιστον δύο επίπεδα πιο κάτω

Ανώνυμος είπε...

ΛεΜπρονικέ το ότι ο Μπερντ ήταν αντικειμενικά αυτός που σωματικά υστερούσε περισσότερο όλων, είναι νομίζω αντικειμενικό. Το ότι χώρια που υστερούσε σωματικά είχε επιπλέον κι αυτά τα προβλήματα, και παρόλα αυτά μπαίνει-από τους περισσότερους- στο top-5, μάλλον είναι αντικειμενικό επίσης. Η κατάταξη σαφώς έχει, συμφωνώ, και υποκειμενικό χαρακτήρα υπάρχει όμως γερή βάση ώστε να τον θεωρήσει κανείς κορυφαίο. Και το "μάσημα σίδερων" το έβαλα μαζί και με την επίδρασή του επί των συμπαικτών και επί των αντιπάλων του. Υποκειμενικά για παράδειγμα θα έλεγα ότι o Μπερντ είχε λιγότερο καλούς συμπαίκτες από ότι ο Μάτζικ και αντιμετώπισε καλύτερους αντιπάλους από ότι ο Jordan.

ρα

Ανώνυμος είπε...

Σφυροδρεπανε γραφεις για την αβαντα που ειχε ο Διαμαντιδης απο τους δημοσιογραφους ειδικοτερα τα τελευταια χρονια της καριερας του που ειχε πεσει η αποδοση του.
Μπορει να μη ξερεις ομως τι δηλωνε ο ιδιος ο Διαμαντιδης το διαστημα μετα την ανακοινωση της αποχωρησης του οταν ο κοσμος φωναζε "μη σταματησεις αρχηγε".
"Δε μπορω να καταλαβω, δε βλεπουν οτι δε μπορω να κανω πλεον τα ιδια πραγματα οπως καποτε".
Οι δημοσιογραφοι εκτος απο συμπαθειες εχουν και...αντιπαθειες για ρωτα τον ''δικο μας" Νικο Παππα να σου πει για δαυτους.
Παντως ο Διαμαντιδης δεν προκαλουσε ποτε σε αντιθεση με τον Σπανουλη που πχ εδειχνε τα αυτια του και στην αντιπαλη εξεδρα αλλα και σ αυτην της ομαδας του.
Δε θεωρω οτι τον αγιοποιω αν πω οτι ο Διαμαντιδης με τη σταση του ολα αυτα τα χρονια ηταν ενα ωραιο παραδειγμα αθλητη για τα νεα παιδια στο βαθμο που μπορει αυτο να γινει στον εμπορευματοποιημενο επαγγελματικο αθλητισμο.
Και κατι τελευταιο προσωπικο.Εγω δε ειπα οτι δεν ειμαι εμπαθης.Εγω ειπα οτι εισαι και συ, αλλο αν δυσκολευεσαι να το παραδεχθεις γιατι δεν ειναι ξερω γω και τοσο politically correct .Αυτο ηταν το νοημα του αρχικου μου σχολιου.Οταν εισαι εστω και λιγο οπαδος εισαι και εμπαθης με τον αντιπαλο και κυριως μ αυτον που σου χει κανει τη μεγαλυτερη ζημια.
Και τη μεγαλυτερη ζημια σαν Αρης στην εχει κανει ο ΠΑΟ του Διαμαντιδη και του Ομπραντοβιτς.
Η μπασκετικη αυτοκτατορια του Αρη ειτε σ αρεσει ειτε οχι ειναι πλεον μια ρετρο ιστορια.Οπως ρετρο ιστοριες ειναι αντιστοιχα και οι ευρωπαικες πορειες του ποδοσφαιρικου παναθηναικου.
Τελευταιο σχολιο και ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις.

ΔΙΑΜΑΝΤΙδικος

Ανώνυμος είπε...

Ο Διαναντίδης δεν προκαλούσε ;Σε ποιο σύμπαν ζεις ; Μόνιμα διαμαρτυρόμενος σε καθαρές φάσεις, ο παίχτης που έφτυνε κοκ.Καλόπαιδο πρώτης τάξης

Κόκκινος

Ανώνυμος είπε...

Ντοκιμαντεράκι για τη σχεση του Ματζικ με τον Λάρι.
https://www.youtube.com/watch?v=axbIoHqFaa8


Σ.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Ο Γκαλης ηταν μονος του μια ομαδα.

Ο Διαμαντιδης,ο Σπανουλης,ο Παπαλουκας κλπ,επαιζαν σε μια εποχη που το επιπεδο ειχε ανεβει,και η Εθνικη ηταν πολυ πιο ισορροπημενη,και οχι one man show ενος πολυ καλου παικτη.

Για αυτο κανεις τους δεν μπορει να συγκριθει με τον Γκαλη,χωρια που τοτε το Ευρωμπασκετ ειχε ενωμενους Γιουγκοσλαβους μεσα και ΕΣΣΔ.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Λεμπρονικέ, το επιθετικό ταλέντο του ειδώλου σου δεν το κρίνω από την αποτελεσματικότητά του -προφανώς έχει καλό μέσο όρο, ως τέρας της φύσης. Ακόμα κι ο Σχορτσανίτης όμως έχει μεγαλύτερη πλαστικότητα στις κινήσεις του -ή είχε τέλος πάντων- χωρίς να είναι απλά ένας οδοστρωτήρας και τίποτα άλλο. Ο Λεμπρόν όταν έχει μπροστά του αντίπαλο, το βασικό που μπορεί να κάνει είναι να πέσει μπροστά και να υπολογίζει στο εκτόπισμά του. Όχι fade away σουτ, όχι αλλαγή κατεύθυνσης στον αέρα, ούτε καν να ρολάρει στον αντίπαλο. Πολύ πολύ φτωχό ρεπερτόριο, που δεν αλλάζει στο παραμικρό από το μέσο όρο του.

UR, ο Διαμαντίδης είναι αριστερός και πίνει πρωινό, πολιτικό καφέ με τον Καίσαρη, συζητώντας για τα προβλήματα της επαναστατικής στρατηγικής. Αυτό μάλιστα μου φαίνεται πολύ πιο σοβαρό από μια συζήτηση που περιλαμβάνει το Διαμαντίδη στους κορυφαίους όλων των εποχών, που μονάχα ως τρολάρισμα μπορεί να εκληφθεί και για αυτό δε θα το συνεχίσω.

Ρόκι, έχεις δίκιο, αλλά αφενός το τρίποντο στον Καλάθη ήταν και λίγο βήματα, αφετέρου το βασικό είναι πως δεν ήταν εκεί ο Γκιστ για να τον μαρκάρει, σε καμία από τις δύο φάσεις που έκριναν τον τίτλο.
Ο Παπαλουκάς έχει μια γεμάτη δεκαετία σε κορυφαίο επίπεδο, αλλά δε μας φαίνεται, γιατί τον χαντακώνει το διπλό του πέρασμα από τον Ολυμπιακό.

Διαμαντιδικέ, δεν έχω υπόψη μου τη δήλωση του ειδώλου σου, αλλά δέχομαι πως την έκανε. Αυτό δεν αλλάζει την ουσία για την προστασία που είχε σε κάθε επίπεδο. Εκεί δίνω το βάρος, και λέω πως αν δεν υπήρχε, θα μου ήταν συμπαθής, αν και όχι ανάμεσα στους κορυφαίους -κατά τη γνώμη μου.

Η αυτοκρατορία του Άρη μπορεί να είναι ρετρό, αλλά παραμένει αξεπέραστη. Και δεν εννοώ τα ρεκόρ και τους τίτλους, αλλά την επίδρασή της στο άθλημα και στο κοινό της χώρας -όταν τα θέατρα δεν έβαζαν παραστάσεις τις Πέμπτες που ο Άρης είχε αγώνα στο Πρωταθλητριών. Ο ΠΑΟ, είτε μας αρέσει είτε όχι, συνδύασε τη δική του κυριαρχία, με την παρακμή του μπάσκετ και την ανυποληψία του, πριν την ανάκαμψη των τελευταίων χρόνων. Το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό τίτλο της ιστορίας του, τον πρόβαλε τηλεοπτικά το ΤV Magic του Ολυμπιακού -ευτυχώς με το Φιλέρη στη μετάδοση, που είναι από τους πιο συμπαθείς και μη εμπαθείς γάβρους. Ενώ τον αμέσως προηγούμενο τελικό (ήττα από Μακάμπι) της Σουπρολίγκα, τον έδειχνε το Tempo, απόγονος του New αν θυμάμαι καλά.

Ο Παο της δεκαετίας του 00' μου είναι αντιπαθής, όπως μου είναι κι ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός εκείνης της εποχής, για παρόμοιους λόγους. Αν εσύ αυτό το αποδίδεις σε δική μου οπαδική εμπάθεια, υποθέτω πως θα έχεις τα ίδια κριτήρια πχ για το ποδόσφαιρο. Αν όχι, τότε είναι επειδή ο Ολυμπιακός του Μπάγεβιτς και του Τζόρτζεβιτς σου έκανε τη μεγαλύτερη ζημιά, όχι για άλλους, εξωαγωνιστικούς λόγους. Είναι θέμα κόμπλεξ, όχι κατεστημένου, έτσι;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δεύτερο μέρος, γιατί δε με έπαιρνε σε έκταση.

Για το αν ήταν προκλητικός και γκρινιάρης ο Διαμαντίδης, με καλύπτει το σχόλιο του Κόκκινου. Κρατάω κάβα μερικά πιο συγκεκριμένα παραδείγματα (για τον αγωνιστικό του χαρακτήρα, όχι για το ποιόν του γενικά, αν και κάποιες φορές το ένα αντανακλά το άλλο, κρατώντας ωστόσο μια σχετική αυτονομία) αν κι εφόσον επανέλθεις.

Επιστρέφοντας στο θέμα της εμπάθειας, προσθέτω τα εξής. Ο ΠΑΟ της προηγούμενης δεκαετίας δε μου ήταν συμπαθής για μια σειρά λόγους (από τη διαιτησία σε κρίσιμα ματς μέχρι την τακτική να γίνεται νεκροταφείο ταλέντων, απλά για να μην τα αφήσει στους αντιπάλους του). Αυτό το οπαδικό συναίσθημα" περιλαμβάνει αναπόφευκτα και κάποια μεγάλα τοτέμ σας: Μποντίρογκα (για παικτικούς λόγους), Διαμαντίδη, Ομπράντοβιτς. Αλλά... θεωρώ το Γιασικεβίτσιους τον καλύτερο παίκτη των τελευταίων είκοσι χρόνων και το μεγαλύτερο μπασκετικό μυαλό -που το δείχνει και τώρα ως προπονητής- ενώω τρέφω απεριόριστη συμπάθεια για παίκτες όπως ο Φώτσης -που είναι υποτιμημένος κατά τη γνώμη μου- ο Πέκοβιτς, ο Σισκάουσκας ή ο Κοχ κι ο Βράνκοβιτς από παλιότερους, ο Τζέιμς κι ο Παππάς από τους σύγχρονους. Ούτε ο Αλβέρτης μου είναι αντιπαθής. Προσπαθώ να μη φορά αντιπράσινα γυαλιά -κι ας είναι ο σύλλογος που έκοψε το μπάσκετ στον Γκάλη. Και μπορώ να σου πω πως τον υποστήριζα γενικά στους τελικούς της δεκαετίας του 90' με τον Ολυμπιακό -κι όχι επειδή ήταν ο χαμένος ή το αουτσάιντερ. Γενικά τα κριτήριά μου για να συμπαθήσω ή να αντιπαθήσω κάποιον, είναι λίγο πιο σύνθετα από αυτό που πιστεύεις ή από αυτό που φαίνεται σε μερικά ελαφριά κείμενα. Αυτά...

Σαπόρ, στα μπασκετικά σου σχόλια θα έπρεπε να υπογράφεις ως Σαπόρ-τα Τουτούρκι. Λέω εγώ τώρα...

Ανώνυμος είπε...

Μπρεζνιεφικε απο την απαντηση σου ή εμπαθη μπορω να σε χαρακτηρισω για καποιο λογο ή ασχετο με το αθλημα. Δε νομιζω φυσιολογικο ανθρωπο να βαλεις να μελετησει τους 2 και να εβγαζε πιο "τεχνιτη" το Σκορτσιανιτη. Μαλλον είσαι προκατειλημμενος και αυτο ειναι κακο για τετοιες συζητησεις. Τωρα αν μπορεις να πεις αυτο το παιχνιδι ατσουμπαλο και μια μονο κινηση δεν μπορω να σε πεισω για κατι αλλο:https://youtu.be/DinqVE0yp4M

ΛεΜπρονικος

Ροκυ είπε...

Kαι Γκιστ έχουμε...

https://www.youtube.com/watch?v=XqQfy-UysZs

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Λεμπρονικέ, είδα τις πρώτες φάσεις από το βίντεο που έβαλες (δεν έχω χρόνο να το δω όλο γιατί είναι 9,5 λεπτά) και είναι όλες, μα όλες, αυτό ακριβώς που προσπαθώ να περιγράψω με τόση εμπάθεια κι ασχετοσύνη. Ο Λεμπρόν ποντάρει στη δύναμή του για να τους πάρει όλους παραμάζωμα. Ακόμα κι όταν κάνει ριβέρς, βάζει εκτόπισμα για να ξεμαρκαριστεί ή να πασάρει. Αυτός ακριβώς είναι κι ο τίτλος του βίντεο: η δύναμη του ποσταρίσμαστός του. Ούτε εγώ μπορώ να σε πείσω, αν δεν το βλέπεις, και δεν έχει και νόημα να το προσπαθήσω, αφού αντιμετωπίζεις έτσι τη γνώμη μου.

Κατά τα άλλα, στους περσινούς τελικούς ήμουν μάλλον με το Κλίβελαντ -μες στην εμπάθεια και την ασχετοσύνη μου. Έγραψα και παραπάνω ότι ο Λεμπρόν είναι γενικά ολοκληρωμένος παίκτης, αλλά τυγχάνει να θεωρώ ότι ο Ίρβινγκ ήταν πιο καθοριστικός στα κρίσιμα παιχνίδια -όχι μόνο στα τελευταία λεπτά- κι ήταν αυτός που έλειπε από τους τελικούς πρόπερσι.

Ανώνυμος είπε...

Ψυχραιμία βρε μπασκετικοί. Δεν είστε και πολλοί -ευτυχώς- για να παθιάζεστε τόσο αναμεταξυ σας.

ρα

Unknown είπε...

@Μπρεζνιεφικό απολίθωμα
Mε ένα πρόχειρο γκουγκλάρισμα βρήκα δύο polls για τον καλύτερο Έλληνα μπασκετμπολίστα (oneman, sport24) και ένα για τον καλύτερο του 2000-2015 (psifiseto.gr). Στα δύο πρώτα είναι πάνω ή μαζί με το Γκάλη, και στο τρίτο μακράν πρώτος. Τώρα εσύ λες ότι θεωρείς τρολάρισμα ότι συμπεριλαμβάνεται στους κορυφαίους όλων των εποχών, δηλαδή αν έκανες εσύ τέτοιο poll δεν θα τον έβαζες καν στην λίστα. Αυτό είναι το πραγματικό τρολάρισμα.
Το δημοσίευμα των Νέων το ανέφερα απλώς γιατί δείχνει το πόσο προκατειλημμένος είσαι εναντίον του και είσαι έτοιμος να πιστέψεις το οτιδήποτε. Και τα συγκεκριμένα επιτεύγματά του που ανέφερα στην Ευρωλίγκα, τα προσπερνάς.
Τέλος πάντων οπαδός σημαίνει να είσαι εμπαθής, αλλιώς θα δηλώναμε φίλοι του αθλήματος και όχι συγκεκριμένων ομάδων. Καλή χρονιά σε όλους.

Ανώνυμος είπε...

Πάντως για φαν του Μπερντ, το να μιλας για πλαστικοτητα στις κινησεις ειναι λιγο αντιφαση καπταιν. Μεγάλο μυαλό ο Λαρι, αλλά απο κινησιολογια ηταν ακριβως αυτο που ηταν και στη ζωη: ενας λιτος και απεριτος επαρχιωτης που δε τον ενοιαζαν τα φρουφρου και τα αρωματα, αλλα η ουσια του στοχου. Δεν τον καταδικάζω για αυτό, το να το βλεπεις αυτο σε μια λιγκα που ολοι οι μεγαλοι δινουν εμφαση και στο θεαμα, δηλαδη στο πως φαινεται αυτο που κανουν περα απο την ουσια, έχει μια ομορφιά απο μόνο του. Κατανοείς την αντίθεση με τους υπόλοιπους καλύτερα. Αλλά θα σου θυμίσω, ο ορισμός του Χουρμουζιάδη για την τέχνη ήταν ""Εκεί που τελειώνει η χρήση αρχίζει η τέχνη. Και ό,τι εξυπηρετεί τη χρήση δεν μπορεί να είναι τέχνη".



Σ.

Ανώνυμος είπε...

Αλλο το να λες οτι βασιζεται στο εκτοπισμα του και αλλο οτι δεν εχει κινησεις απολιθωμα. Ειναι χαζο να περιμενεις ενας παιχτης που εχει τη δυνατοτητα να εκμεταλλευτει το σωμα του να μην το κανει. Και ο Σακ ηταν ενας οδοστρωτηρας αλλα αν προσπαθησει καποιος να το βγαλει σαν κρεας επιθετικα θα φανει ασχετος. Κριμα ομως να ευνουχιζεις το μυαλο σου μπασκετικα με τετοια απλοικα σχηματα (τεχνιτης-οδοστρωτηρας) ειδικα οταν δηλωνεις φαν ενας παιχτη που δεν ειναι "πλαστικος" ουτε κατα διανοια και βασιζοταν στο υψος του για να σουταρει πανω απο τα κεφαλια των αμυντικων του.
Και ,ετσι για την ιστορια, στο βιντεο δεν ειναι ενδεικτικος ο τιτλος, ο δημιουργος τον χρησιμοποιει γενικα: https://youtu.be/CnzGkTS1qb8. Τωρα αν βγαλεις και τον Καρμελο κρεας..
Καλη χρονια να χουμε, εχει δικιο ο ρα. Παιρνω πισω το ασχετος κραταω το προκατειλημμενος!

ΛεΜπρονικος

Ανώνυμος είπε...

Ο Γκάλης έβαλε την Ελλάδα στον χάρτη του ομαδικού αθλητισμού και τους Έλληνες αθλητές στον χάρτη του επαγγελματισμού.

Αν κάποιος μπορεί να πει την φράση "μόνος μου και όλοι σας" χωρίς να γίνεται περίγελως, αυτός είναι ο Γκάλης.

Κάθε καλοκαίρι, στο καμπ που κάνει ο Γκάλης, μπαίνει στο γηπεδάκι, ανακοινώνει "μια φορά θα το δείτε", παίρνει την μπάλα, την πετάει ψηλά, τόσο ώστε να μην μπορείς να την δεις, και πριν προσγειωθεί, αυτή καταλήγει ασουλούπωτη στην απέναντι μπασκέτα, αφήνοντας τους λιλιπουτειους μπασκετικους φιλους με το στομα ανοιχτο.
Ανεκδοτη ιστορια Χατζηνικολαου σε συνεντευξη με τον Γκαλη, που ο οδιος δεν διεψευσε.

Ο Γκαλης προπονουνταν 25 ωρες το 24ωρο.

Καποιος ειδε τον Νικο Γκαλη να τρωει ταπα. Νοσηλευεται ακομα στο ΔΑΦΝΗ.

Ο Νικος ο Γκαλης δεν πηδαει για σουτ, σπρωχνει την γη με τα ποδια του.

Επινα γαλα επειδη επινε ο Γκαλης.

σαπορ τουτουρκι

Ανώνυμος είπε...

Η επιδραση που ειχε στο αθλημα ο Γκαλης και γενικα στον ομαδικο αθλητισμο, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Σαν τον ΠΑΟΚ, που ομαδα ΠΑΟΚ δεν υπαρχει, ετσι και "κλειστο γυμναστηριο στην Ελλαδα πριν τον Γκαλη, δεν υπαρχει" οπως και "ομαδικα αθληματα εσωτερικου χωρου πριν τον Γκαλη δεν υπαρχουν".

Η επιδραση του Σιγαλα και του Αλβερτη ηταν δηθεν πανω στον Νοβιτζκι, θα πει καποιος. Ε, παιχτης Σιγαλας και Αλβερτης χωρις Γκαλη, δεν υπαρχουν.

σαπορ τουτουρκι

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

UR, είναι φορές που με διαλύουν τα ακλόνητα επιχειρήματά σου. Πχ αυτό της δημοσκόπησης, που έχει καθαρά οπαδικά κριτήρια. Όλοι οι Παναθηναϊκοί ψηφίζουν "αντικειμενικά" Διαμαντίδη, γιατί αυτό (τους) έμαθαν, ενώ κάποιοι εξ αυτών δεν έχουν προλάβει καν τον Γκάλη.
Δεν ξεπερνώ κανένα επίτευγμα, βάζω απλώς επιπλέον πτυχές. Ο Διαμαντίδης κάποτε ήταν πολύ καλός αμυντικός, αλλά την τελευταία τριετία ήταν αδύναμος κρίκος, λόγω ηλικίας. Δεν είναι κακό αυτό, κακό είναι να μην το λέει κανείς δημοσιογράφος, για να προστατέψει το μύθο του. Στη λίστα της δημοσκόπησης μπορεί να ήταν. Στις δικές μου επιλογές δε θα έμπαινε (ούτε καν στην πρώτη πεντάδα). Και αντικειμενικά μιλώντας, δεν μπορεί να μπαίνει στο κορυφαίο ράφι ένας παίκτης με τόσο χαμηλό μέσο όρο πόντων (ιδίως στην Ευρωλίγκα δεν πρέπει να είναι καν διψήφιος, αν δεν απατώμαι).
Στις ασίστ τώρα, ο Διαμαντίδης είναι πρώτος κι η πρώτη τριάδα της κατηγορίας είναι ελληνική. Αυτό θα αλλάξει, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, πολύ σύντομα, αφού ο Τεόντοσιτς θα φτάσει το ρεκόρ σε απλησίαστα ύψη. Ας καθίσουμε να αναλογιστούμε ποια είναι η άποψη του μέσου (δε λέω βάζελου, αλλά) μπασκετικού δημοσιογράφου για τον Τεόντοσιτς, κι ας πούμε μετά τι σημαίνει εμπάθεια κι αντικειμενικότητα.

Σ, πλαστικές κινήσεις δε σημαίνει φυσικά προσόντα κι άλμα στο θεό. Πιάνοντας ακριβώς αυτό που λέει ο Χουρμουζιάδης, ο Μπερντ δεν ήταν απλά αποτελεσματικός, πρόσφερε όμορφο μπάσκετ, γεμάτο τέχνη κι ας μην ήταν το show-time των Λέικερς. Οι ασίστ που έβγαζε ήταν παρανοϊκές, το πώς έκανε χαζούς τους προσωπικούς του αντιπάλους, από άλλον πλανήτη.

Οι βασικές κινήσεις με τις οποίες έχω συνδέσει την πλαστικότητα είναι πχ το σπάσιμο της μέσης, το ρολάρισμα στον αντίπαλο, το fade away σουτ. Αν εσύ πιστεύεις ότι ο Λεμπρόν έχει αυτά τα στοιχεία στο επιθετικό του παιχνίδι, ότι τον χαρακτηρίζει ποικιλία και φαντασία, ή έστω ότι τα καρφώματά του σε εντυπωσιάζουν για την πλαστικότητά τους, πχ όπως αυτά του dr J, για τον ανεμόμυλο που κάνει (όπως ο Ντομινίκ) κι όχι επειδή απλώς πηδάει στο θεό, τι να πω ρε φίλε; Βλέπουμε άλλο άθλημα. Ας είμαι εγώ ο προκατειλημμένος και ας μην είμαι hater ή αντι-Λεμπρονικός. Δεν έχω πρόβλημα να κάνω τον εμπαθή της υπόθεσης. Κι ας μη μίλησα καν για τις αντιδράσεις του στο παιχνίδι, την ποζεριά κι άλλα τέτοια μικρά, που συμβάλλουν όμως στη γνώμη που σχηματίζουμε για έναν παίκτη.

Και κάτι ακόμα.
Γενικά ο αγαπημένος μου παίκτης ήταν ο Μπάρκλεϊ. Βασιζόταν στο εκτόπισμα και τη δύναμή του; Σαφώς. Αλλά έκανε πολλά άλλα πράγματα, πέρα από αυτό, γιατί υστερούσε από τους αντιπάλους του σε ύψος, και έπρεπε να βρει τρόπους για να καλύψει τα μειονεκτήματά του, να επιβιώσει και να αναδειχτεί.

Ανώνυμος είπε...

Δεν μιλησα για φυσικα προσοντα και δυναμη στο αλμα. Μιλησα για πλαστικότητα στη κίνηση, όπως μπορείς να δεις έναν ηθοποιό ή μια μπαλαρίνα να εχουν στην σωματική τους κίνηση. Τέτοια,με το δικό τους τρόπο, έχουν και οι μπασκετμπολίστες. Οπως ο Μάτζικ. Οπως ο Τζόρνταν. Όπως ο Κόμπε. Οπως ο Πέννι Χαρνταγουεη. Αυτοί είναι αθλητές που πέρα απο καθαρά απόδοση και στατιστικά, θα σε ευχαριστήσουν στο μάτι. Ο Μπέρντ, δε το χε, κατ εμέ τουλάχιστον. Θα μείνω μαλάκας στο οτι κατάφερε και έπιασε το σουτ υπο πίεση, ή οτι έλεγε στους αντιπαλους του απο πριν απο που θα σκοράρει κτλ. Αλλά μέχρι εκεί. Εχει ενδιαφέρον οτι στο ντοκιμαντερακι που ποσταρα παραπάνω, έχει ένα σκηνικό που ο Μπερντ στην Βαρκελώνη κάνει μια πάσα στον αιφνιδιασμό πίσω απο τη πλάτη και οι σχολιαστές είναι σε φάση "ωπ, κάνει και ο Μπερντ τέτοια;!".

Τέλος, δε μίλησα για τον ΛεΜπρον εγώ. Δεν έκανα τη σύγκριση αυτή, μίλησα μόνο για τον Μπερντ. Αυτή είναι συζήτηση που έχεις με άλλους. Αλλά μιας και με βάζεις και σε αυτήν, θα σου πω οτι σε θεωρώ τουλάχιστον υπερβολικό. Παρότι δεν είναι ούτε στους δικούς μου αγαπημένους(ουτε ανάμεσα στους ενεργούς μάλλον), δε μπορώ να συμφωνήσω σε αυτό που λες.
https://www.youtube.com/watch?v=pZ2gNuQLBW4
Ο άνθρωπος είναι πολυμηχάνημα. Δεν είναι ίσως και τόσο μπασκετικό μυαλό(για αυτό και προτιμώ και στηρίζω τον Καρι), αλλά σωματικά κάνει ότι θέλει. Και ντρίπλα έχει, και μπακσοτ έχει, και συλλογή απο σπασμένους αστράγαλους έχει. Και το κάνει να φαίνεται και όμορφο.



Σ.

Unknown είπε...

Πάνω από όλα ο Διαμαντίδης είναι ο πρώτος παίκτης στην ιστορία της Ευρωλίγκας στο index rating, δηλαδή στο στατιστικό που αποτυπώνει τη συνολική προσφορά ενός παίκτη στο παιχνίδι. Με βάση τα νούμερα δηλαδή είναι ο κορυφαίος σε προσφορά. Πολύ πιο αντιπροσωπευτικό από ένα μεμονωμένο στατιστικό όπως οι πόντοι.

Τώρα αν θέλουμε και τη γνώμη των δημοσιογράφων πάλι με τα πρώτα αποτελέσματα του google για «κορυφαίος έλληνας μπασκετμπολίστας» βγαίνει ένα πολύ ωραίο βίντεο του Gazzetta για τους 20 κορυφαίους Ευρωπαίους μπασκετμπολίστες. #1 είναι ο Νοβίτσκι, #6 ο Γκάλης και #13 ο Διαμαντίδης, πρώτος Έλληνας μετά το Γκάλη. Είναι 6 δημοσιογράφοι, οι Σκουντής, Παπαδογιάννης, Καλκαβούρας, Λαούδης, Μελάγιες, Παπανδρέου.

Οπότε δύο είναι τα τινά. Το πρώτο ότι η γνώμη του κόσμου είναι αναξιόπιστη γιατί είναι κατά πλειοψηφία Παναθηναϊκοί, η γνώμη των δημοσιογράφων αναξιόπιστη γιατί αβαντάρουν το Διαμαντίδη, τα νούμερα του index rating αναξιόπιστα γιατί έχουν φτιαχτεί έτσι ώστε να μετράνε περισσότερο οι κατηγορίες που είναι καλός ο Διαμαντίδης. Και η αλήθεια είναι ότι δεν ανήκει καν στους κορυφαίους. Το άλλο ενδεχόμενο είναι όλοι αυτοί (κόσμος, δημοσιογράφοι, νούμερα) να έχουν κάποιο δίκιο και ο Διαμαντίδης να είναι ο καλύτερος μετά το Γκάλη.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Σ. η επόμενη παράγραφος απευθυνόταν στο Λεμπρονικό, όχι σε εσένα, αλλά ξέχασα να το σημειώσω.

UR, καταλαβαίνω πως το google κάνει την απαλεψιά αήττητη και την οπλίζει με "επιχειρήματα", αλλά δεν μπορεί να πετάς έτσι τόσες κοτρόνες, χωρίς να σε προβληματίζει. Καταλαβαίνεις πχ πως αναφέρεσαι στο tendex, που είναι σύστημα αξιολόγησης, πολύ χρήσιμο για μέσους όρους, αλλά εντελώς ακατάλληλο για απευθείας συγκρίσεις, ιδίως σε απόλυτες μονάδες, γιατί τότε πχ ο Μπουρούσης βγαίνει στην καλύτερη 8άδα όλων των εποχών, ο Γιανκούνας στην 8άδα, ο Λάκοβιτς καλύτερος από τον Γιασικεβίτσιους κι ο Ζεβροσένκο από το Μαριάνοβιτς -που έχει τον ψηλότερο μέσο όρο από όλους, συνεπώς ούτε αυτό είναι ασφαλές κριτήριο για να βγάλουμε τον καλύτερο;
Αντιλαμβάνεσαι τη διαφορά συνόλου και μέσου όρου; Πώς δε μου πέταξες και ότι ο Διαμαντίδης είναι στη δεκάδα των πρώτων σκόρερ της Ευρωλίγκα, άρα μια από τις μεγαλύτερες καλαθομηχανές στο ευρωπαϊκό μπάσκετ;

http://www.euroleague.net/main/statistics?mode=Leaders&entity=Players&seasonmode=All&cat=Valuation&agg=Accumulated&page=4

Με το συμπάθιο, αλλά εμένα τέτοιες χοντράδες, με αποθαρρύνουν από οποιαδήποτε συζήτηση μαζί σου και για τα υπόλοιπα, δεν τη θεωρώ καθόλου γόνιμη και χρήσιμη.
Δεν ξέρω, μπορεί εκεί έξω να κάνεις φοβερούς διαλόγους και να υπάρχει κόσμος με τον οποίο μπορείς να μιλήσεις και να συνεννοείστε. Εγώ δεν ανήκω σε αυτούς, τουλάχιστον όχι από το διαδίκτυο, όσες φορές κι αν το επιχείρησα μαζί σου. Μπορεί να φταίω εγώ, όπως και να έχει πάντως, δε χάνει η Βενετιά βελόνι. Η κουβέντα μπορεί να συνεχίσει με τους υπόλοιπους.

Unknown είπε...

MA το rating δεν το ανέφερα ως το απόλυτο επιχείρημα που τελειώνει τη συζήτηση, αλλά ως μία ένδειξη. Δεν θεωρω δηλαδή ότι κοιτάζουμε το rating και αυτομάτως βγαίνει ο καλύτερος παίκτης. Αλλά είναι ένας δείκτης, όπως είναι και η γνώμη του κόσμου και των δημοσιογράφων. Και όταν και οι τρεις αυτοί δείκτες συγκλίνουν σε κάτι, έχει κάποια σημασία. Εσύ τα αγνοείς όλα αυτά επειδή το rating δεν είναι χρήσιμο για απευθείας συγκρίσεις, τα γκάλοπ δεν μετράνε γιατί η πλειοψηφία του κόσμου είναι Παναθηναϊκοί (!), οι δημοσιογράφοι δεν μετράνε γιατί αβαντάρουν το Διαμαντίδη λες και είναι δημοσιοσχετίστας ο αθλητής που έχει δώσει ελάχιστες συνεντεύξεις και μόλις πάρει μικρόφωνο κοκκινίζει και κατεβάζει το βλέμμα.

Και ναι χρησιμοποιώ το google χωρίς να έχω τύψεις, και ψάχνοντας με τις λέξεις που σου έγραψα, μου βγάζει στην πρώτη σελίδα τρεις δημοσκοπήσεις με τα γνωστά αποτελέσματα, το βίντεο του gazzetta με τα γνωστά αποτελέσματα και το blog μπασκετικός που έχει #1 Γκάλης, #2 Γκούμας, #3 Διαμαντίδης. Όλοι αυτοί για εσένα τρολάρουν όπως είπες. Αντιθέτως δεν πα να ψάξω τις πρώτες είκοσι σελίδες του google αμφιβάλλω αν θα βρω κάποια αξιολόγηση, δημοσκόπηση που να έχει το Διαμαντίδη εκτός των κορυφαίων όπως λες εσύ. Φαντάζομαι ακόμα και η εφημερίδα «Γαύρος» να έβγαζε αντίστοιχη λίστα δεν θα τολμούσε να βγάλει το Διαμαντίδη εκτός των κορυφαίων.

Και όσο για απάλευτα επιχειρήματα, με συγχωρείς αλλά το ότι συνέκρινες την αντιμετώπιση του Ναβάρο από το Συρίγο με αυτή του Διαμαντίδη ως απόδειξη της δημοσιογραφικής εύνοιας του τελευταίου, είναι το πλεόν απάλευτο. Γιατί όλοι ξέρουμε το πόσο εθνοκεντρικοί είναι οι έλληνες μπασκετικοί δημοσιογράφοι.

Τέλος παντώς αυτά και καλή χρονιά, δεν νομίζω ότι έχει νόημα να συνεχίσουμε άλλο αυτή την κουβέντα. Ελπίζω απλώς όσα έγραψα να σε προβλημάτισαν λίγο και αν όχι δεν πειράζει, ίσως να έπεισαν μερικούς από τους δεκάδες χιλιάδες :) αναγνώστες του μπλοκ σου όπως λες κι εσύ.

Ανώνυμος είπε...

Παιδες μην μαλωνετε.Ειμαι και γω στη μεριδα που θα τοποθετουσαν το ΔΔ πισω απο Γκαλη αλλα σιγουρα στους 3 επομενους,παρ' ολα αυτα κατανοω οτι υπαρχουν ανθρωποι που το βλεπουν διαφορετικα.
Ομως επειδη ψαχνουμε ενα γενικως αποδεκτο μετρο συγκρισης και αυτο δεν ειναι το pir,προτεινω-κι απευθυνομαι σε σενα Απολιθωμα-να αναρτηθει ενα ωραιοτατο poll που θα περιεχει 10 ονοματα και να αφησουμε τον κοσμο που διαβαζει να επιλεξει.
Πιστευω πως το δειγμα θα ειναι αρκουντως αντιπροσωπευτικο και θα μας ξεμπλεξει μια και καλη!

Scottish Volanis