Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2016

Με κομμένη την ανάσα

Χτες η Ευρώπη περίμενε με κομμένη την ανάσα για το μέλλον της αστικής δημοκρατίας και την μπόχα που αποπνέει ενώ αποσυντίθεται, τα αποτελέσματα των αυστριακών εκλογών και του ιταλικού δημοψηφίσματος. Κι η κατάληξη έμοιαζε κάπως σαν αστείο, ή μάλλον ανέκδοτο: έχω ένα καλό και ένα κακό νέο, από ποιο να ξεκινήσω;

Ή εναλλακτικά: ήταν ένας Ιταλός, ένας Αυστριακός κι ένας Κουβανός. Κι οι Ευρωπαίοι θεωρούσαν δικτάτορα τον τελευταίο, που ανέτρεψε τη δικτατορία του Μπατίστα, ακροδεξιό τον Αυστριακό, που μπορεί όμως να έβγαινε πρόεδρος με δημοκρατικές εκλογές -όπως ένας συμπατριώτης του πριν από καμιά 80αριά χρόνια στη Γερμανία- κι αριστερό το Ρέντσι, που σκεφτόταν να παραιτηθεί, για να πάρει εντολή σχηματισμού νέας κυβέρνησης, για χάρη της Ευρωλάνδης-ευρωζώνης και της ενότητάς της...
Κι η Μανιφέστο του αφιερώνει παραφρασμένο, ένα γνωστό αντάρτικο.

Παράγουμε περισσότερα Μπέλα Τσάο απ' όσα μπορούμε
να καταναλώσουμε, που λέει κι ο Ζαραλίκος...
Ανέκδοτο έχουν γίνει ανά τον κόσμο, σε διάφορες χώρες και περιστάσεις, και τα περιβόητα exit-poll, είτε γιατί ο κόσμος τρολάρει τους δημοσκόπους, είτε γιατί αυτοί τρολάρουν τον κόσμο και παίρνουν τις επιθυμίες τους ως πραγματικότητα. Αλλά χτες έκαναν την ανατροπή και προέβλεψαν σωστά το αποτέλεσμα σε Αυστρία και Ιταλία.

Ανέκδοτο είναι η ανακούφιση των Ευρωπαίων, με την εκλογή ενός φιλελεύθερου προέδρου, με μπόλικη εθνικιστική προεκλογική ρητορεία, που παραπέμπει συνειρμικά στην οργανική ανακούφιση του ανθρώπου, με εξίσου βρώμικα κι άχρηστα υλικά-διαδικασίες. Και ξέρω κάποιους σφους που δεν τους κάθεται πολύ καλά, όταν ακούν στις συγκεντρώσεις και τις ομιλίες των δικών μας τα αιτήματα και οι στόχοι πάλης για "την ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων". Η οποία δε βγάζει πουθενά, όσο δεν πετάμε τους υπαίτιους της κατάστασης στο καζανάκι της ιστορίας.

Ανέκδοτο είναι αυτό που θεωρείται απειλή για την καπιταλιστική Ευρωλάνδη, πχ ένας κωμικός σαν τον Μπέπε Γκρίλο (και το "κίνημα" των πέντε αστέρων, που "απειλεί τα εικοσι-τόσα της ΕΕ) ή ένας ακροδεξιός που υπηρετεί πιστά το σύστημα και τα "ανθρωπιστικά ιδανικά" της ΕΕ στο προσφυγικό.

Αυτό που δεν πρόκειται να πουν ποτέ τα αστικά μέσα είναι ποια συμφέροντα και ποιες (ενδοαστικές) αντιθέσεις βρίσκονται πίσω από πολιτικές δυνάμεις και πρόσωπα -πχ στην Ιταλία όπου ο αντίστοιχος ΣΕΒ φαίνεται διαιρεμένος, παρά την τελική απόφασή του να στηρίξει το ΝΑΙ. Βολεύονται με τις ρηχές, προσωποκεντρικές αναλύσεις, με τις οποίες αντιμετωπίζουν ιστορικά πχ και τον "άφρονα" Χίτλερ. Πού να τρέχεις τώρα να εξηγείς α) πόσα μονοπώλια στήριξαν συνειδητά αυτόν τον "άφρονα" και β) ότι είναι ο πατέρας της σύγχρονης "ενωμένης Ευρώπης" και του εργασιακού μοντέλου που οραματίζεται.

Αντίστοιχο χαρακτήρα έχουν, κατά τη γνώμη μου, οι αναλύσεις περί αριστερής εξόδου της Ιταλίας από την ευρωζώνη, που βασίζονται στην ταξική ανάλυση της ψήφου, το διαχωρισμό μεταξύ Βορρά-Νότου, κτλ. Η ιστορία μπορεί να επαναλαμβάνεται εσαεί ως φάρσα και τραγωδία μαζί, αλλά κάποιοι δε διδάσκονται τίποτα (από την κατάληξη του BRexit, ή το ελληνικό "προδομένο' δημοψήφισμα) και επιμένουν να φαντασιώνονται παντού λαϊκές νίκες. Το ζήτημα δεν είναι προφανώς αν εκφράζεται μια υπολανθάνουσα κι ενστικτώδης συνείδηση εναντίωσης στο διευθυντήριο της ΕΕ, αλλά αν αυτή η συνείδηση μπορεί να αναπτυχθεί και να ανθήσει -αντιφατικά έστω- στα θολά νερά και τα δίχτυα του ευρωσκεπτικισμού.

* * *

Κατά τα άλλα, η αστική δημοκρατία γιόρτασε χτες τον ενταφιασμό της στάχτης του Φιντέλ, ελπίζοντας πως θα ενταφιάσει οριστικά μαζί του και την επανάσταση. Κι ας μην της έδωσε αυτός πάτημα για να δέσει την -προειλημμένη- ετυμηγορία της περί "δικτάτορα", εκφράζοντας τη θέληση να μη δοθεί το όνομά του σε κανένα ίδρυμα, οργανισμό, πόλη, κτλ (βλέπε και πρόσφατη ανάρτηση περί προσωπολατρίας).

Αυτό που δεν μπορούν να θάψουν οι θιασώτες της ΕΕ είναι τα χιλιάδες παιδιά που βαφτίζονται με το όνομα του Φιντέλ, προς τιμήν του. Και προπαντός τους Κουβανούς που βγαίνουν στους δρόμους με αυτοσχέδια πλακάτ και το σύνθημα: είμαι Φιντέλ, για να διατρανώσουν πως θα συνεχίσουν το έργο του. Κι αυτό δεν είναι απλώς μια περήφανη, πατριωτική στάση, πατρίδα ή θάνατος (patria o muerte). Αλλά και σε τι πατρίδα βρήκε ο θάνατος το Φιντέλ, τι συνείδηση και ποια αισθήματα εμπνέει στους Κουβανούς αυτή η (σοσιαλιστική) πατρίδα κι η πορεία της.


Στον επίλογο, μια αναφορά στη (δεξιά εφημερίδα) Δημοκρατία που κυκλοφορούσε χτες με ένα βιβλίο των εκδόσεων Πελασγός (εγγύηση για το περιεχόμενο) για τα Δεκεμβριανά -κάτι παρόμοιο είχε και η Εστία. Με άλλα λόγια, γιορτάζουν τη νίκη της "δημοκρατίας" τους (αυτή που κινδυνεύει από τον ακροδεξιό υποψήφιο) κι είναι τουλάχιστον πιο ειλικρινείς από τους αριστερούς υπηρέτες της ίδιας δημοκρατίας και των ίδιων ταξικών συμφερόντων.

Κι όσο για τις εορτάζουσες της χτεσινής επετείου (έναρξη των Δεκεμβριανών), οι Βαρβάρες γιορτάζουν μια φορά το χρόνο, ενώ οι λοιποί βάρβαροι κι η (καπιταλιστική) βαρβαρότητα κάθε μέρα που -την αφήνουμε να- διαιωνίζει την κυριαρχία της.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μια διόρθωση: οι εκλογές στην Αυστρία ήταν προεδρικές. Ο καγκελάριος βγαίνει στις βουλευτικές.

GN

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Έχεις δίκιο, ευχαριστώ για τη διόρθωση

Ανώνυμος είπε...

Ο Ρέντσι δεν θεωρείται αριστερός στην Ιταλία , ούτε στην Ελλάδα , είναι κεντρώος κεντροαριστερό τον λες με τα χίλια ζόρια εκτός αν παίρνεις υπόψη σου σχόλια του Άδωνι και του Βορίδη που λένε αριστερούς και κομμουνιστές όποιους βρίσκονται αριστερότερα της αφεντιάς τους.Η ήττα Χόφερ στην άδικη επανάληψη της διαδικασίας των Προεδρικών εκλογών ήταν μία μικρή ήττα της ανόρθωση του φασισμού στην Ευρώπη. Η ήττα Ρέντσι δεν σηματοδοτεί τίποτα πέρα από το τέλος εποχής για την αφεντιά του.

Στην Αυστρία το Κομμουνιστικό Κόμμα έχει μία επιρροή της τάξης του 1% που μπορεί να την αυξήσει κάπως, στην δε Ιταλία είναι ανέκδοτο η κατάντια των κομμουνιστών.

Ανώνυμος περαστικός

Ανώνυμος είπε...

@Ανώνυμος περαστικός

Στην Ιταλία το νέο ΚΚ που δεν έχει σχέσει με τη σοσιαλδημοκρατία και τον οπορτουνισμό, έχει κάνει πολλά βήματα, και μάλιστα στις τελευταίες εκλογές στους δήμους, κατάφερε να κατεβάσει και υποψήφιους στις μεγάλες πόλεις (Ρώμη, Τορίνο και Νάπολη), πράγμα που είναι σημαντικό αν σκεφτείς ότι μπόρεσε να βρει τις υπογραφές που χρειάζονται εκεί για να γίνει αυτό.
Επίσης έχει και επιρροή στους μαθητές, αφού η νεολαία του εκλέγει προέδρους και παίρνει μεγάλα ποσοστά στης αντίστοιχες εκλογές, ακόμα και σε επίπεδο περιφέρειας.
Αρκετά πράγματα αν αναλογιστεί κανένας σε πόσο λίγο χρόνο έχουν γίνει, όπως και το γεγονός ότι ξεκίνησαν σχεδόν από το 0...

Όσο ο πολιτικός χρόνος συμπηκνόνετε, τόσο οι κομμουνιστές θα μπορούν να δρούν στο στοιχείο τους.
Μην ξεχνάμε ότι τα τεράστια ΚΚ των δεκαετιών μετά τον Β'ΠΠ, γηγαντόθηκαν σχεδόν μέσα σε λιγότερο από μια δεκαετία.

Ιβάν Τζόνι

Ανώνυμος είπε...

Ιβαν δεν ξερω που αναφερεσαι αλλα η ιταλικη αριστερα (που λεει ο λογος δηλαδη γιατι ελαχιστα αριστερα ειναι) κανει τον τσιπρα να μοιαζει κομμουνιστης. Το PD ειναι κεντρωο. Η SI και η αλλη ευρωπη ειναι η κλασικη ευρωαριστερα παρομοια του τωρινου συριζα. Κατι σκορπια τροτσκια που κωλοτριβονται με τους προηγουμενους. Ενα μλ που εχει να ανεβασει στο σαιτ κατι απο το 2013, αλλα και παλι οσα ειδα μαλλον για "τρου" της φακης μου κανουν. Το κομμα που βρισκεται στην πρωτοβουλια του κκε απειροελαχιστο, καθε δυο χρονια αλλαζει ονομα και δεν φαινεται να εχει ξεκαθαρισει αρκετα πραγματα ειναι κυριολεκτικα οτι καλυτερο υπαρχει. Το τελευταιο ομως απο τα ελαχιστα ιταλικα που ξερω μαλλον στηριξε οχι στην συγκεκριμενη. Δεν το λεω για να απογοητευομαστε αλλα ο οπορτουνισμος στην χωρα του μπερλινγκουερ εχει κανει μεγαλη ζημια για να δουμε χειροπιαστα αποτελεσματα.

Ο.Χ.Ε.Π.

Ανώνυμος είπε...

ο τελευταίος Ιταλός Κομμουνιστής κάπου στην Σικελία:

http://www.youtube.com/watch?v=Q_E7KRSfMgY&feature=youtu.be

ΑΧΠ

Ανώνυμος είπε...

@ΟΧΕΠ

Δεν ξέρω τι έκανε στο δημοψήφισμα, αλλά ξέρω ότι παρόλο που είναι μικρό, έχει κάνει μεγάλα βήματα. Έχουν δείξει ότι έχουν μια ξεκάθαρη γραμμή αντιρεφορμιστηκή. Το τι εσωτερικά προβλήματα αντιμετωπίζουν είναι και αυτό ένα θέμα, αλλά πάντα μιλάμε για το τι έχει καταφέρει και σε τι συνθήκες.
Μην ξεχνάμε ότι και το ΚΚΕ μόνο συγκριτικά με τα άλλα ΚΚ είναι σε καλή θέση, αφού κανένα ΚΚ δεν έχει ιδιαίτερα ουσιαστική επιρροή στις αστικές χώρες, εκτός αν είναι οπορτουνιστικό.
Οπότε αν δεν προτιμάει κάποιος να μην υπάρχει καθόλου ΚΚ, νομίζω έχει αξία να λέμε για τις τίμιες προσπάθειες που γίνονται, ειδικά όταν έχουν αποτέλεσμα.

Ιβάν Τζόνι