Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

Λόγω της ημέρας

Για να μην περάσει απαρατήρητη η σημερινή επέτειος, λόγω των εκλογών και της ελπίδας που έρχεται, η κε του μπλοκ αντιγράφει μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο του λάσζλο γκιούρκο «ο λένιν τον οκτώβρη», που κυκλοφόρησε πέρυσι από τη σύγχρονη εποχή.



«Η ζωή είναι προικισμένη με μια τέτοια διαβολική επιδεξιότητα, που όσοι είναι ανίκανοι να μισούν είναι ανίκανοι και να αγαπούν αληθινά. Ήδη η βία στην οποία υποτάσσεται και που διχάζει την ψυχή μας παραμορφώνοντας ριζικά τον άνθρωπο και που επιτρέπει ν’ αγαπάμε μόνο μέσα από το μίσος, από μόνη της καταδικάζει σε αφανισμό τις σημερινές συνθήκες ζωής.
Στη Ρωσία, στην χώρα όπου η γενική μέθοδος διάσωσης των ψυχών συνίσταται στον απεριόριστο πόνο, δε συνάντησα κανένα, δε γνωρίζω κανέναν που να μισούσε, να σιχαινόταν και να περιφρονούσε τόσο τη δυστυχία, τον πόνο και τα βάσανα των ανθρώπων όσο ο Λένιν…
Στα μάτια μου ο Λένιν είναι μεγάλος ακριβώς γιατί αμετάκλητα κι αλύγιστα μισούσε τις συμφορές των ανθρώπων, πίστευε με πάθος ότι οι κακουχίες δεν είναι η φυσικά προϋπόθεση της ύπαρξης, αλλά βάσανο που οι άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι και μπορούν να πετάξουν από πάνω τους».

«Καθετί το ασυνήθιστο εμποδίζει τους ανθρώπους να ζήσουν όπως θα ήθελαν. Οι άνθρωποι δεν επιθυμούν καθόλου τη ριζική αλλαγή των συνηθειών τους, αλλά την επέκτασή τους, αν γενικά επιθυμούν κάτι. Ο πόθος και ο αναστεναγμός της πλειοψηφίας είναι: «Μη μας ενοχλείτε στο να ζούμε, όπως έχουμε μάθει.
Ο Λένιν ήταν ένας άνθρωπος που έφερε μια τέτοια αναταραχή στη συνηθισμένη ζωή των ανθρώπων, όση κανένας πριν από αυτόν».

Γκόρκι

-.-.-

Ας μη μείνουμε όμως στα εκ των υστέρων εγκωμιαστικά αποσπάσματα. Ας δούμε κάποιες κρίσεις κι εκτιμήσεις από την περίοδο των θέσεων του απρίλη και την επαναστατική κατάσταση που διαμορφωνόταν στη ρωσία πριν τον οκτώβρη.

Ο Λένιν την ίδια κιόλας νύχτα της επιστροφής του, βραχνιασμένος, εξαντλημένος από την κούραση, εξέθεσε το πρόγραμμά του στους μπολσεβίκους ηγέτες που είχαν μαζευτεί στο παλάτι Κσεσίνσκαγια. Θα ήταν δύσκολο να φανταστείς πιο παράξενη σκηνή. Στην καλυμμένη με λευκό μάρμαρο αίθουσα υποδοχής των εραστών μεγαλοπριγκίπων, ανάμεσα σε φοίνικες κι ένα σιντριβάνι σπηλιάς, ακούστηκαν για πρώτη φορά οι θέσεις με αίτημα τη σοσιαλιστική επανάσταση. Την επόμενη μέρα τις ξαναείπε στους μπολσεβίκους ανιπροσώπους του σοβιέτ, μετά στην κοινή συνεδρίαση των μπολσεβίκων και των μενσεβίκων.

Η εντύπωση ήταν τρομακτική. «Θυμάμαι τον Μπογκντάνοφ, που καθόταν δύο βήματα από το βάθρο», γράφει ένας που ήταν παρών. «Αυτό είναι εφιάλτης», διέκοψε το Λένιν, «ο εφιάλτης ενός τρελού! Είναι ντροπή ακόμα και να συζητάμε για τέτοιες ανοησίες», φώναξε απευθυνόμενος προς το ακροατήριο, κατάχλωμος από το μίσος και την περιφρόνηση. «Ντροπιάζετε τον εαυτό σας! Μαρξιστές!»

Ακόμα και ανάμεσα στα στελέχη του κόμματός του δε βρέθηκε σχεδόν κανένας να το στηρίξει. Στην Επιτροπή της Πετρούπολης μόλις δύο στήριξαν το πρόγραμμά του. Δεκατρείς ψήφισαν εναντίον του. Όταν επέστρεψε, νόμιζε ότι θα τον συλλάβουν. Τον υποδεχόταν ένα κατενθουσιασμένο πλήθος, το συνόδεψε με μια θριαμβευτική πορεία μέσα στην πρωτεύουσα. Την επόμενη μέρα η μισή πόλη συζητούσε για την πτώση του.

-.-.-

«Όποιος λέει τέτοιες σαχλαμάρες δεν είναι επικίνδυνος. Ευτυχώς που γύρισε, τουλάχιστον αποκάλυψε τον εαυτό του» (Στάνκεβιτς, σοσιαλεπαναστάτης).
«Όταν βγήκαν οι θέσεις του Λένιν, πολλοί σύντροφοι είπαν: ο Λένιν ανήκει στη γραμμή της συνδικαλιστικής παρέκκλισης, δε γνωρίζει πια τη Ρωσία, δεν υπολόγισε τη δοσμένη στιγμή, κλπ» (Τσίχον, μπολσεβίκος).
«Ο Λένιν σήμερα ήρθε να πάρει το θρόνο που για τριάντα χρόνια είναι άδειος στην Ευρώπη –το θρόνο του Μπακούνιν. Οι καινούριες εκφράσεις του Λένιν απλά αντηχούν κάτι παλιό –τις ξεπερασμένες αλήθειες του πρωτόγονου αναρχισμού» (Γκόλντμπεργκ, μενσεβίκος).
«Ας ζει έξω από την επανάσταση, ώσπου εμείς, οι υπόλοιποι, θα πορευτούμε παραπέρα, στο δρόμο της επανάστασης» (Τσχέιντζε, μενσεβίκος, πρόεδρος του Σοβιέτ της Πετρούπολης).

«Ο Λένιν χτες στο σοβιέτ απέτυχε πλήρως. Τις θέσεις του για ειρήνη τις υπερασπίστηκε τόσο ξεδιάντροπα, που έπρεπε να αποχωρήσει μέσα σε κραυγές και βρισιές. Μετά από αυτό το χτύπημα, ποτέ δε θα συνέρθει πια. (Μιλιούκοφ, συνταγματικός δημοκράτης, Υπουργός Εξωτερικών).
«Το πρόγραμμά του το δέχτηκαν περισσότερο ειρωνικά, παρά με αγανάκτηση, το ένιωθαν όλοι τόσο ακαταλαβίστικο κι επινοημένο… Ακόμα και οι δικοί του σύντροφοι, οι μπολσεβίκοι, του γύρισαν ταραγμένοι την πλάτη» (Ζενζίνοφ, επαναστάτης σοσιαλιστικής).
«Αποτυχημένος άνθρωπος, που το κίνημα τον πέταξε στην άκρη» (Σκόμπελιεφ, μενσεβίκος).
«Ο λόγος του Λένιν είναι ένα αφηρημένο κατασκεύασμα που δείχνει ότι δεν κατάλαβε τη ρώσικη επανάσταση. Αν ο Λένιν γνωρίσει την πραγματική κατάσταση στη Ρωσία, ο ίδιος θα απαρνηθεί το κατασκεύασμά του» (Στεκλόφ, μπολσεβίκος).
«Ζει τελείως απομονωμένος, δεν ξέρει τίποτα, όλα τα βλέπει μέσα από το φανατισμό του, δεν υπάρχει γύρω του κανένας που να μπορούσε έστω και λίγο να τον βοηθήσει να προσανατολιστεί στα γεγονότα» (Κερένσκι, σοσιαλιστής επαναστάτης, Υπουργός Δικαιοσύνης).

«Τον Λένιν τον αγνοούν τόσο, που στην παρούσα φάση είναι τελείως ακίνδυνος» (Σουχάνοφ, μενσεβίκος).
«Τη μέρα εκείνη ο σύντροφος Λένιν δε βρήκε ούτε ανάμεσά μας κάποιον που να τον στηρίξει ανοιχτά» (Ζαλέζσκι, μπολσεβίκος).
«Ανάμεσα στους νεοαφιχθέντες αναρχικούς, ο Λένιν ταξίδεψε με σφραγισμένο βαγόνι από τη Γερμανία. Για πρώτη φορά εμφανίστηκε σε μια συγκέντρωση του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στο κοινό και απέτυχε». (Μπιουκάναν, Βρετανός πρέσβης στην Πετρούπολη).
«Στο χτεσινό φύλλο της Πράβντα ο σύντροφος Λένιν δημοσίευσε τις «θέσεις» του. Αυτές αντανακλούν τις προσωπικές απόψεις του… Η πολιτική της Πράβντα έχει διατυπωθεί με σαφήνεια… στις προτάσεις που υποβλήθηκαν για την Προσωρινή Κυβέρνηση και τον πόλεμο, που τις επεξεργάστηκε το Γραφείο της ΚΕ και οι σύνεδροι μπολσεβίκοι τις αποδέχτηκαν. Ωσότου η ΚΕ και η Πανρωσική Ολομέλεια ενδεχομένως αλλάξει απόφαση, αυτές οι αποφάσεις αποτελούν το πρόγραμμά μας, που θα υπερασπιστούμε τόσο εναντίον του επαναστατικού οπορτουνισμού όσο και της κριτικής του συντρόφου Λένιν» (Κάμενεφ, μπολσεβίκος, συντάκτης της Πράβντα).

-.-.-

Ο Τσερνόφ έγραφε για τον Λένιν, τον Απρίλη του 1917:

«Ο Λένιν με βάση τις ικανότητές του είναι ένας μεγάλος άνθρωπος, όμως οι αφύσικες συνθήκες της παράνομης δουλειάς τον κατέστρεψαν και τον σακάτεψαν. Και ο ίδιος μπορεί να πει για τον εαυτό του τη γνωστή φράση: ‘Δεν ξέρω προς τα πού πάω τόσο βιαστικά, αλλά πηγαίνω αποφασιστικά’. Ο Λένιν είναι αναμφίβολα πιστός στο σοσιαλισμό, αλλά αυτή η πίστη ενσαρκώνεται στην προσωπικότητά του («το κράτος είμαι εγώ»), γι’ αυτόν δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ της προσωπικής πολιτικής και των συμφερόντων του Κόμματος, του σοσιαλισμού. Έχει ασυνήθιστες ικανότητες, αλλά η θέλησή του είναι τόσο μονόπλευρη, που καταπνίγει το ηθικό αίσθημά του. Ο σοσιαλισμός του Λένιν είναι ένας άξεστος σοσιαλισμός. Ο Λένιν χρησιμοποιεί ένα τσεκούρι, όταν χρειάζεται χειρουργικό νυστέρι.

Επιμύθιο
Κανείς μας δε στέκεται στο ύψος του λένιν και των μπολσεβίκων. Πολλοί είναι αυτοί όμως που ζήλεψαν και αντιγράφουν τους μενσεβίκους της εποχής του. Κάθε συνειρμός με τη σημερινή εποχή, από όσα διαβάσατε παραπάνω, επιτρέπεται και επιβάλλεται.

36 σχόλια:

Neophyte_commie είπε...

Ποιος Λένιν, εδώ έχουμε τον Κριτία τον Κασιδιάρη και τον Περδίκη… θα κάνουμε ένα ααδμ με πρόγραμμα μετάβασης από τον μονοπωλιακό καπιταλισμό στον μονοπωλιακό καπιταλισμό, που θα ενώνει από την κομμουνιστική αριστερά ώς την χρυσαυγίτικη αριστερά, και θα γεμίζουμε κατεβατά με μποξ και Πουλιόπουλους για να σπάμε τα αρχίδια όσων φουκαράδων πουν να διαβάσουν ένα ενδιαφέρον σχόλιο. Και όταν πάρουμε 0,2 στις προσεχείς εκλογές θα λέμε «κοίτα, πιάνει το ααδμ μας, όχι σαν τα γατάκια τους πουλιόπουλους που με τον σεχταρισμό τους είναι στο 6 πάλι (αφού εμάς μας νοιάζουν τα νούμερα δηλαδή, όχι τίποτε)».

Στον πραγματικό κόσμο τώρα, οι εξορμήσεις επιστρέφουν ενδιαφέρον φίντμπακ. Κάποιοι καταλαβαίνουν τι τους λες, κάποιοι είναι έτοιμοι να κάνουν το βήμα. Κάποιοι έχουν ανάγκη να φάνε και τον Τσίπρα στη μάπα, αλλά ξέρουν ήδη πώς θα πάει. Η επόμενη μέρα θα είναι ενδιαφέρουσα.

zoot horn rollo είπε...

Κοίτα, μην ορκίζεσαι για 0,2 γιατί βλέπω κάποιους με το τρόπο τους να ποτίζουν το "λουλούδι" αυτό για να μεγαλώσει και να "ανθίσει" γρήγορα, μη το υποτιμάμε λοιπόν, ούτε και το 0,2 όμως να υποτιμάμε. Η ζημιά που κάνουν δε μετριέται με ποσοστά.

Κατά τ'άλλα είπαμε: Μετά τους κλασικούς οι "true".

O πραγματικός κόσμος σίγουρα έχει πολυ μεγαλύτερο ενδιαφέρον και πολύ έντονες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις. Θα δείξει.

Ανώνυμος είπε...

Νεοφυτος. Δυναμη αισιοδοξια μεσα σε αυτες τις Αντεπαναστατικες συνθηκες Βασταμε την φλογα αναμενη και παλευουμε τα καθημερινα προβληματα του λαου.Ο Τσυριζα ειναι ηδη αστικο κομμα η αστικη ταξη ποτε δεν μενει απο αναχωματα και αυτον τον ρολο θα παιξει η ανταρσυα.Εμεις ειμαστε σε πολυ καλο δρομο για αυτο και Σκουζουνε με απογνωση.Η δικη μου προβλεψη ειναι για 5% χωρις να εχω ποτε κοινοβουλευτικες αυταπατες Συντροφικα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Θυμαμαι γλεντια οταν ο Χαγιος (αν θυμαμαι καλα) ειχε παρει 0,3% στο δημο της Αθηνας,και ο Αλαβανος 0,2%...Τιτανομαχιες.

Ανώνυμος είπε...

Το βιβλίο αυτό είναι διαμάντι. Ίσως σε αυτούς που γνωρίσζουν καλά την περίοδο και τα γεγονότα να μη φανεί ιδιαίτερα πρωτότυπο ως περιεχόμενο. Όμως είναι καλογραμένο, η αφήγηση ευχάριστη, η κρίση βαθιά και ουσιαστική. Παράξενο πώς γράφτηκε σε εκείνη την εποχή των αυταπατών…
Πολύ καλή ιδέα για την επέτειο!
ΚΚΘ

Ανώνυμος είπε...

Λαθος θυμασαι γατε,τοσες ωρες αραζεις στο ιντερνετ,γκουγκλαρε και λιγο να σου φρεσκαρει τη μνημη,ουτε τα ποσοστα πετυχες ουτε την περιφερεια...

Ανώνυμος είπε...

Μόνο σε εμένα έκανε εντύπωση πως κάθε στέλεχος των Μπολσεβίκων μπορούσε να διατυπώσει ανοιχτά μια διαφορετική εκδοχή/προοπτική/τακτική για την Σοσιαλιστική οικοδόμηση και να κριθεί από τους εργαζόμενους ή τα μέλη του Κόμματος γι' αυτή την θέση του; Μήπως κάπου έχει χαθεί η μπάλα με τον Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό και την ερμηνεία του; και μήπως θέλει επανεξέταση η θέση περι μονοπώλησης της κυβερνητικής εξουσίας στον Σοσιαλισμό από ένα μόνο κόμμα; Ξέρω εκ των προτέρων πως μοιάζουν εκ του πονηρού οι ερωτήσεις, θα διαβεβαιώσω πως δεν είναι αλλά διαδίκτυο είναι αυτό, ούτε να αποδείξω αυτό που λέω μπορω ούτε και κανείς υποχρεωμένος να το αποδεχτεί. καλή δύναμη

Λέων (όχι Τρότσκι)

Ανώνυμος είπε...

Λεων
Καθε μελος και στελεχος και σημερα λεει τη γνωμη του και κρινεται απο το κομμα και καθε 4 χρονια που υπαρχει τακτικο συνεδριο(γιατι υπαρχει και το εκτατο συνεδριο που σε συγκεκριμενες περιπτωσεις προβλεπεται απο το καταστατικο του κομματος) και απο το λαο συνολικοτερα αφου ο προσυνεδριακος ειναι ανοιχτος για ολους.

Οσο για το ζητημα τηε υπαρξης κομματων περα απο το κομμουνιστικο στο σοσιαλισμο ειναι θεμα προς συζητηση και νομιζω στο προγραμμα του κομματος αναφερεται μεσες ακρες οτι η σταση οργανωσεων και κομματων απεναντι στη λαικη εξουσια θα κρινει και την σταση της δευτερης απεναντι τους. (Δεν ξερω αν το μετεφερα σωστα αν καποιος αλλος το χει ας με διορθωσει)
Παντως σε καθε περιπτωση δεν μιλαμε για 2ο εργατικο ή Κομμουνιστικο κομμα. Η εργατικη ταξη ειναι μια και εχει ενιαια συμφεροντα αρα ενα ειναι και το κομμα της.
Ωστοσο στην ανωριμη βαθμιδα του κομμουνισμου(σοσιαλισμος) εχουμε τους συναιτερισμενους παραγωγους που αποτελουν αλλο κοινωνικο στρωμα και ισως να εκφραζονται και μεσα απο καποιο κομμα ή οργανωση που ομως στον ενα ή στον αλλο βαθμο θα συμφωνει με την Λαικη Εξουσια ,οπως και στη ΛΣ εξαλλου (ασχετα αν τετοιο δεν υπαρχει σημερα). Σε καθε περιπτωση οσο οι κομμουνιστικες σχεσεις θα βαθαινουν και το κρατος θα απονεκρωνεται οι διαστρωματωσεις θα εξαλειφονται αρα και οι αλλες οργανωσεις που δεν θα ειναι εργατικες/κομμουνιστικες αν υπαρχουν. Εντελει στοχος ειναι και η ιδια η εργατικη ταξη να καταργησει τον εαυτο της ως ταξη και ως εκτουτου και το κομμα της το ΚΚ να εκπληρωσει την ιστορικη αποστολη του και να κλεισει τον ιστορικο κυκλο του.

ratm

Υγ. Ξερω το πηγα μακρια αλλα ειπα να ξεφυγω λιγο απο τους θλιβερους εχθρους "μεταβατικους" ή μη της υποθεσης της εργατικης ταξης που προεκλογικα μας εχουν ζαλισει μην καταλαβαινωντας οτι η ιστορια τους εχει καρφωσει κιολας στον πασαλο της ατιμωσης απ'οπου δεν μπορουν να τους γλιτωσουν μητε ολες οι "αριστερες" κυβερνησεις τους.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ο χάγιος είχε πάρει δύο κόμμα κάτι στην περιφέρεια αττικής, περνώντας τον αλαβάνο που έλεγε προεκλογικά πως θα περάσει στο δεύτερο γύρο. Αυτά από μνήμης, χωρίς γκουγλάρισμα.

Για αυτά που ρωτάει ο λέων, καλύπτομαι από το σχόλιο του ρατμ.

Παραθέτω παρεμπιπτόντως εδώ και το εξής ενδιαφέρον κείμενο του γγ στα νέα
http://www.enikos.gr/data/photos/192fe7a3188cdbc2666a4b65b33ad275.jpeg

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@Ανωνυμος,Απολιθωμα

Μεα κουλπα,μου χε μεινει παντως οτι ειχαν βγει τελευταιος και προτελευταιος αντιστοιχα.

Σχετικα με αυτο που συζητανε Λεων και Ρατμ

Το να εχουν τα μελη ενος ΚΚ διαφορετικες αποψεις πανω σε θεμα,δεν ειναι κατι που ξεφευγει απο τα πλαισια του ΔΣ,ισα ισα το αντιθετο.Αυτο που ειναι αντιθετο με τον ΔΣ,ειναι να δημιουργουνται φραξιες,συνιστωσεις,τασεις κλπ μεσα στους κολπους του ΚΚ.Οπως και να μην υπαρχει ενιαια εφαρμογη της γραμμης αλλα ο καθενας να ακολουθει επιλεκτικα ο,τι πιστευει.

Για τον ιδιο λογο δεν ειναι αναγκαια η υπαρξη 2ου,3ου κοκ ΚΚ.Αν καποιος ειναι μαρξιστης και ειναι υπερ της εξουσιας της εργατικης ταξης,αποκλειεται να εχει διαφωνιες τοσο μεγαλες,που να μην τον εκφραζει το κομμα σε τετοιο βαθμο,ωστε να χρειαζεται να φυγει απο αυτο.

Οσο για την υπαρξη αλλων κομματων γενικα (οχι μονο κομμουνιστων),στις ΕΣΣΔ μεχρι τα μεσα της δεκαετιας του '20,υπηρχαν ακομα και αλλα κομματα,αλλα στην πορεια απαγορευτηκαν επειδη ηθελαν να ανατρεψουν βιαια το καθεστως,ή αυτοδιαλυθηκαν.

Δεν ειναι θεση αρχης οτι το σοσιαλιστικο κρατος πρεπει να ειναι μονοκομματικο,αλλα στην πραξη τα περισσοτερα αστικα κομματα με την σταση τους,κανουν την απαγορευση τους αναγκαια.

Ανώνυμος είπε...

ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να μην υπάρχουν φράξιες μέσα σε οποιοδήποτε κόμμα ακόμα και κομμουνιστικό. Μια φράξια ουσιαστικά ήταν που κράτησε όρθιο το Κόμμα το 89-91 κόντρα στις επιλογές της ως τότε πλειοψηφίας. Μέσα σε κάθε κόμμα γίνεται διαπάλη, πόσο μαλλον σε ένα που συσπειρώνει τους πλέον πρωτοπόρους. Στον Σοσιαλισμό είτε θα επιτραπεί η δράση κ άλλων εργατικών σοσιαλιστικών κομματων τα οποία αναγνωρίζουν το σοσιαλιστικό Σύνταγμα, είτε θα επιτραπεί η ανοιχτή λειτουργία τάσεων, οτιδήποτε άλλο-πέρα από ένα ΣΥΝΤΟΜΟ χρονικό διάστημα- είναι από επικίνδυνο έως αντιδραστικό.
Όσο για το αρχικό μου σχόλιο έκανα ξεκάθαρα αναφορά σε ανοιχτή διατύπωση διαφορετικών θέσεων/προτάσεων από στελεχη των Μπολσεβίκων. Κάντε την αντιστοίχηση στο σήμερα και συνεννοηθήκαμε. Αν κατάλαβα καλά ο Λένιν ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕ κ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕ Ο ΙΔΙΟΣ ΣΕ ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ θέσεις που ουσιαστικά δεν υιοθετούνταν από την μεγάλη πλειοψηφλια των υπόλοιπων Μπολσεβίκικων στελεχών οι οποίοι βγήκαν και το ξεκαθάρισαν. Σήμερα αυτό είναι αδιανόητο-και δεν είμαστε καν σε επαναστατική κατάσταση,πιστεύω.Να ξεκαθαρίσω πως δεν μιλάω για φίμωση, διαγραφές κλπ, στην τελική όποιος έχει τόσες διαφωνίες ξέρει τον δρόμο.Αλλά αυτό θέλουμε;

Λέων

Ανώνυμος είπε...

Λεων καποια πραγματα προσαρμωζονται αναλογα με την συγκυρια και την εποχη. Αλλη η ικανοτητα χρησιμοποιησης διαφορετικων αποψεων-προσεγγισεων απο την αστικη ταξη το 1917 ειδικα τη Ρωσικη που δεν ειχε και την πειρα της Αγγλικης ή Γερμανικης αστικης ταξης και αλλη σημερα.
Οι μπολσεβικοι τοτε εκαναν καθε χρονο συνεδριο πχ. Επισης δεν ηταν λιγες οι φορες που αυτη η τακτικη που περιεγραψες οδηγουσε σε επικυνδινα μονοπατια. Πχ να πηγαινει στελεχος των μπολσεβικων (νομιζω ο Μπουχαριν) στην ΚΔ και αντι να εκφραζει την γραμμη του κομματος να λεει την αποψαρα του κλπ Αυτα τα ζητατα τα μελετησε και τα μελετα το Κομμουνιστικο Κινημα.
Και επαναλαμβανω στον προσυνεδριακο δημοσια τοποθετειται οποιος θελει και κρινεται. Θα βοηθουσε το ΚΚΕ, το λαο ή το κινημα ενας μονιμος προσυνεδριακος διαλογος εσαει?

ratm

Ανώνυμος είπε...

Η Ταξικη παλη κατα την διαρκεια της Σοσιαλιστικης οικοδομησης συνεχιζεται αλλαζοντας μορφες. Η αστικη ταξη σαν ατομα συνεχιζει να υπαρχει και φορωντας την προβια του οπορτουνισμου προσπαθει να διεισδυσει μεσα στα ΚΚ.Ο αγωνας εναντια στον οπορτουνισμο ειναι αγωνας ζωης και θανατου για το προλεταριατο.Η Εμπειρια της ΕΣΣΔ και των αλλων χωρων που τα ΚΚ μεταραπηκανε σε φορεις τις αντεπαναστασεις δειχνει ποιος ειναι ο ποιο επικυνδινος εχθρος που πρεπει να ξεριζωθει πρωτα Ενα ΚΚ θα υπαρχει με αμιλεικτο αγωνα εναντια στις Φραξιες ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Η έννοια της φράξιας πέρα από την μυστική συνεργασία των μελών της έχει και άλλο ένα χαρακτηριστικό που ούτε ο Λένιν, αλλά και σε καμία περίπτωση όσοι ήταν με την συνεπή γραμμή το 89'91 είχαν ποτέ. Αυτό είναι η έλλειψη σεβασμού και πειθαρχίας στις συλλογικές αποφάσεις και όργανα. Ναι, ο Λένιν είπε την διαφωνία του, αλλά έκανε και κάτι άλλο όταν γύρισε. Σεβάστηκε τις αποφάσεις που υπήρχαν ήδη και έπεισε μέσα στα συλλογικά όργανα τους συντρόφους του. Εν τέλει, αν δεν με απατάει η μνήμη μου κατεύθυνση για επανάσταση δόθηκε όχι επειδή το είπε ο Λένιν, αλλά επειδή το αποφάσισε η κεντρική επιτροπή. Αν τον βάλουμε σε αντίθεση ας πούμε με κάτι άλλους στα καθ'ημάς που τις αποφάσεις των συνεδρίων και της ΚΕ τις έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους και μετά κλαίγονταν για έλλειψη δημοκρατίας όταν πήραν πόδι καταλαβαίνουμε πιο καλά την διαφορά του πολιτικού γίγαντα και του πολιτικού νάνου. Δεν λέω ότι πήρε φωτοτυπία το κκε την δομή των Μπολσεβίκων. Θα ήταν χαζό να το κάνει, γιατί αυτό προϋποθέτει μεταφυσική αντιμετώπιση τους. Είναι, όμως σίγουρα με διαφορά το πιο κοντινό σε δομή κόμμα στην Ελλάδα και όσα άλλαξαν δεν έγιναν από καπρίτσια, αλλά από την συσσώρευση πείρας που μόνο δόλο θα έχεις ως κίνητρο αν προσπαθήσεις συνειδητά να την αρνηθείς.
Υ.Γ.Γράψτε "προσυνεδριακός διάλογος" στο google και δείτε ότι όλα τα αποτελέσματα είναι από κκε και κνε στην συντριπτική τους πλειονότητα. Υ.Γ2 Ξέχασα. Για κάποιους διαφωνίες θεωρούνται οι (Λεων)ταρισμοί του πιλαφ στο ισκρα την στιγμή που στα συλλογικά όργανο κάνει την πάπια για τα όσα ανεκδιήγητα ακούγονται.
Ο.Χ.Ε.Π.

Ανώνυμος είπε...

Παντως σε καθε περιπτωση δεν μιλαμε για 2ο εργατικο ή Κομμουνιστικο κομμα. Η εργατικη ταξη ειναι μια και εχει ενιαια συμφεροντα αρα ενα ειναι και το κομμα της

Κάτι ψιλά που έγραφε ο Μαρξ στο Μανιφέστο για τη σχέση των κομμουνιστών "απέναντι στα υπόλοιπα εργατικά κόμματα", μια παραγραφούλα μωρέ ήταν, σιγά το πράμα. Εκεί θα κολλήσουμε τώρα; Εδώ μιλάει το "επιτελείο", ποιος Μαρξ...

Α, παρεμπιπτόντως, η αστική τάξη δεν είναι ενιαία; τότε γιατί υπάρχουν πολλά αστικά κόμματα; Όσο για το "κόμμα της αστικής τάξης", αυτό είναι το ίδιο το αστικό κράτος. Προφανώς στο συγκεντρωτισμό του κράτους των αστών αντιπαρατίθεται ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός του ΚΚ που είναι το μόνο που εκφράζει το στρατηγικό συμφέρον της εργατικής τάξης σαν τάξης στο σύνολό της, αλλά αυτό τι σχέση έχει με το ότι δε μπορούν να υπάρχουν άλλα εργατικά κόμματα;

Ναρόντνυ Πουτ

Ανώνυμος είπε...

1.58 Ασφαλως και ειναι ενιαια η εργατικη ταξη και το κομμα της ειναι ενα.Το βεβαιωνει η δραση του οπορτουνισμου τα τελευταια 100 χρονια με την στηριξει που εδωσε στον καπιταλισμο μετατρεποντας τα ΚΚ σε φορεις της αντεπαναστασης. Η Αστικη ταξη χρειαζεται να υπαρχουν πολλα κομματα για να εγκλοβιζει τον λαο ωστε ψηφιζοντας να νομιζει οτι καθοριζει το μελλον του. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Οταν θες να το παιζεις εξυπνος και ειρωνας το μονο που μπορεις να κανεις ειναι τουλαχιστον να κατεχεις το αντικειμενο για το οποιο μιλας. Ωστε να μη γραφεις τοσες βλακειες μεσα σε 2 αραδες.
1) η αστικη ταξη δεν ειναι ενιαια. Εχει ενιαια συμφεροντα μονο ως προς τον πολεμο που διεξαγει στην εργατικη ταξη. Απο κει και περα υπαρχει ενας αδυσοπητος πολεμος στους κολπους της. Αυτο το ονομαζουμε καπιταλιστικο αντσγωνισμο. Αν το εχεις ακουστα. Ειναι αυτος που οδηγει στη συγκεντωση και συγκεντροποιηση κεφαλαιων. Ανταγωνισμος αναμεσα σε καπιταλιστες ιδιου κλαδου, αναμεσα σε κλαδους, χωρες, ιμπεριαλιστικες ενωσεις.
2) Η εργατικη ταξη εχει ενιαια συμφεροντα εγραψα εγω. Ενιαια ουτε αυτη ειναι στον καπιταλισμο ειδικα αλλα και στην αρχη της οικοδομησης του σοσιαλισμου εχει διαχωρισμους και διαστρωματωσεις. Αλλα τα συμφεροντα της ειναι ενιαια και συμπυκνωνονται στην οικοδομηση της νεας κοινωνιας.
Το να μεταφερεις μια φραση του Μαρξ στο σημερα τη στιγμη που οταν την εγραφε δεν υπηρχε η μετεπειτα επεξεργασια του Λενιν για το προλαιταριακο κομμα νεου τυπου ως οργανωμενης πρωτοποριας, ως η οργανωση συσπειρωσης του πιο συνειδητου κομματιου της εργατικης ταξης, θα ηταν απλη χαζομαρα αν δεν ηταν συνειδητη λαθροχειρια απο μερους σου. Γι'αυτο πριν αποφασισεις να ξαναξεφτιλιστεις πες στο "ιερατειο" που σε δασκαλευει οτι δεν ειναι ολοι τοσο ευκολοπιστοι οσο εσυ...

ratm

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@Ναροντνυ

Το αστικο πολιτικο συστημα χρειαζεται πολλα διαφορετικα αστικα κομματα,εκτος των αλλων,για να δινει την ψευδαισθηση της πολυφωνιας και των διαφορετικων πολιτικων.Επισης,υπαρχει τυχοδιωκτικος ανταγωνισμος μεταξυ των αστων πολιτικων,για το ποιος θα κατσει στην καρεκλα για να αποκομισει προσωπικα οφελη (εξυπηρετωντας ταυτοχρονα τα αστικα συμφεροντα εννοειται).

Η ΔτΠ και η εργατικη ταξη δε χρειαζεται τετοια τερτιπια,εκτος και αν εχεις επιχειρηματα για το αντιθετο.Δεν ειναι τυχαιο που οσα κομματα προερχονται απο διασπασεις ΚΚ,τις περισσοτερες φορες δεν εχουν πρακτικα κομμουνιστικο χαρακτηρα.Εξαιρεση ειναι η περιπτωση που το ''μητρικο'' ΚΚ εχει σοσιαλδημοκρατικοποιηθει,και η πτερυγα που εκπροσωπει ακομα το μαρξισμο,ανεξαρτητοποιειται και κανει νεο κομμα.

Στα αστικα κομματα δεν υπαρχει αυτο.Φευγει απο το κομμα του ο χ,ψ αστος πολιτικος,κανει ενα κομμα με σχεδον ιδιες θεσεις με το παλιο του κομμα,και μετα απο 1-2 ασχημα εκλογικα αποτελεσματα,επιστρεφει πισω και ουτε γατα ουτε ζημια.

Ο Μαρξ στο Κ.Μ. αναφεροταν σε μια περιοδο που το περασμα στον καπιταλισμο δεν ειχε ολοκληρωθει στις περισσοτερες χωρες,και συντομα μετα τα γεγονοτα του '48 και την προδοσια της μικροαστικης ταξης,ταχθηκε υπερ του διαχωρισμου των εργατων απο τους μικροαστους ριζοσπαστες.

gv είπε...

@Π-Γ 11.58

Δεν νομίζω να διαφωνείς οτι στη νέα εξουσία της ΔτΠ θα συνεχίσουν να υπάρχουν πάσης φύσεως προβλήματα και διλήματα, στην συνεχιζόμενη ταξική πάλη, στην παραγωγή, στις εξωτερικές σχέσεις, στην παιδία, τον πολιτισμό κλπ κλτ. Επίσης μάλλον δεν θα διαφωνήσεις ότι οι λύσεις ενίοτε μπορεί να ειναι πολύπλοκες, και εν πασει περιπτώση όχι μονόδρομος. Το ζήτημα είναι λοιπόν ποιός είναι ο καλύτερος τρόπος επίλυσης των προβλημάτων. Ο δημ συγκεντρωτισμός λίγο πολύ λέει (αν καταλαβαίνω σωστά) οτι ο καθένας μόνος του προσπαθεί να πείσει τους άλλους στα συλλογικά όργανα, και μετά όλοι μαζί αποδεχόμαστε το αποτέλεσμα ασχέτως διαφωνιών και πάμε παρακάτω. Ο πιθανός άλλος δρόμος είναι οτι όσοι συμφωνουν γύρω απο μία άποψη είναι ελεύθεροι να οργανωθούν ωστε να εκφράζουν καλύτερα την άποψη τους. Και μάλιστα αν κυριαρχήσει η άλλη άποψη, να την δεχτούν ως πρακτέο, αλλά να συνεχίσουν να την ελέγχουν κριτικά ενώ παραμένουν να εκφράζουν την διαφορετική τους οπτική.

Ενδιαφέρομαι για την γνώμη σου επ αυτου, απλά να σου πώ οτι σύμφωνα με τη δική μου, στο διαλεκτικό μας σύμπαν μάλλον ταιριάζει το 2ο μοντέλο.

Ανώνυμος είπε...

Έχω την εντύπωση πως η λέξη κόμμα την εποχή εκείνη δεν είχε την ίδια σημασία με σήμερα, αλλά σήμαινε κάτι σαν κοινωνικό ρεύμα. Παράδειγμα το βιβλίο του μπακουνιν τις μέρες που ήταν ακόμα αριστερός εγελιανιστης ''το αντιδραστικο κόμμα στην Γερμανία '', ή κάπως έτσι.

Oneofusisthekiller

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@gv

''Δεν νομίζω να διαφωνείς οτι στη νέα εξουσία της ΔτΠ θα συνεχίσουν να υπάρχουν πάσης φύσεως προβλήματα και διλήματα, στην συνεχιζόμενη ταξική πάλη, στην παραγωγή, στις εξωτερικές σχέσεις, στην παιδία, τον πολιτισμό κλπ κλτ. Επίσης μάλλον δεν θα διαφωνήσεις ότι οι λύσεις ενίοτε μπορεί να ειναι πολύπλοκες, και εν πασει περιπτώση όχι μονόδρομος.''

Συμφωνω με τα παραπανω.Εφοσον ομως ολες οι πλευρες που συμμετεχουν σε μια συζητηση παραμενουν στο εδαφος του μαρξισμου και θελουν να εξυπηρετησουν τα εργατικα συμφεροντα (και οχι των μικροαστων πχ ή της κρατικης γραφειοκρατιας),πιστευω πως χωρανε στα πλαισια ενος ενιαιου κομματος.

Θεωρω μη αναγκαια την υπαρξη ενος 2ου κομματος,οχι απο την αποψη οτι ειναι απιθανο να σχηματιστει,ή πρεπει να απαγορευτουν τα αλλα κομματα δια νομου,αλλα με την εννοια του περιττου.

Ιστρολλικός είπε...

ΠΓ και gv

Το ζήτημα δεν είναι αν μπορούν να εκφράζονται διαφορετικές απόψεις στο έδαφος του Μαρξισμού και σε υποστήριξη της Οικοδόμησης κλπ. Συμφωνούμε νομίζω όλοι ότι εφ'όσον λειτουργεί σωστά και υγειώς ο ΔΣ, τέτοιες διαφορές απόψεων χωράνε μέσα σε ένα κόμμα.

Το θέμα είναι αν και κατά πόσο είναι εφικτό και επιθυμητό να υπάρχει η δυνατότητα οργανωμένης αντιπολίτευσης στα πλαίσια της ΔτΠ, με την έννοια όχι μόνο της ελεύθερης ανταλλαγής απόψεων, αλλά την εντός νομικων πλαισίων απειθαρχία και κινητοποιήση ενάντια σε συγκεκριμένες αποφάσεις. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει εντός ενός Κόμματος, εφ'όσον παραμένει Κόμμα. Δεν είναι δυνατόν να πάρει μια αποφαση η ΚΕ και τα μέλη ας πούμε της τάδε ΤΟ να κινητοποιήσουν τον λαό ενάντια στο νόμο που προκύπτει από αυτήν την απόφαση.

Το ερώτημα λοιπόν είναι αν θέλουμε να υπάρχει αυτή η δυνατότητα στον σοσιαλισμό. Πολλοί σ/φοι θεωρούν ότι δεν πρέπει να υπάρχει γιατί περιμένουν ότι οι οποιεσδήποτε αντιδράσεις υπάρχουν στην πολιτική του Κόμματος θα προκύπτουν από τάξεις/στρώματα που θα έχουν συμφέρον να μπλοκάρουν την οικοδόμηση. Αυτό είναι σε γενικές γραμμές το σκεπτικό που ακολούθησαν τα ΚΚ κατά την πορεία της οικοδόμησης. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι η ιστορική πείρα έδειξε ότι τα ΚΚ αλλώθηκαν από τον οππορτουνισμό, μετατράπηκαν σε φορείς και πρωτοπόρους της αντεπανάστασης. Τα σοσιαλιστικά κράτη δεν είχαν θεσμικές δικλείδες που να επιτρέπουν στις συνεπείς επαναστατικές δυνάμεις να αντιπαρατεθούν και να σταματήσουν την πορεία προς την παλινόρθωση του καπιταλισμού. Δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν όταν έχουμε δει ΓΓ του ΚΚΣΕ να μας μιλάνε για ειρηνική συνύπαρξη, κοινά ευρωπαϊκά σπίτια και τα ρέστα και να μην προβλιματιζόμαστε για το πως μπορούμε να σταματήσουμε ή να αναστρέψουμε ανάλογες μεταλλάξεις. Δηλαδή πόσο χειρότερα θα μπορούσαν να ήταν τα πράγματα αν μετά την επικράτηση των οπαδών της αγοράς στο εσωτερικό του ΚΚΣΕ, γινόταν διάσπαση και οι υποστηρικτές του σχεδιασμού έφτιαχναν άλλο Κόμμα; Τα μέλη του ΚΚΣΕ που διαφωνούσαν με την Περεστρόικα αλλά την υποστήριζαν στα πλαίσια του ΔΣ καλώς έπρατταν;

Η σοσιαλιστική οικόδομηση μας κληροδότησε μια σειρά προβλημάτων που προκύπτουν κατά την ορίμανση του σοσιαλισμού. Νομίζω είναι λάθος να τα αγνοούμε επειδή αντικειμενικά μας απασχολούν περισσότερο το ζητήματα που περιστρέφονται γύρω από την κατάληψη της εξουσίας.

Neophyte_commie είπε...

«Δηλαδή πόσο χειρότερα θα μπορούσαν να ήταν τα πράγματα αν μετά την επικράτηση των οπαδών της αγοράς στο εσωτερικό του ΚΚΣΕ, γινόταν διάσπαση και οι υποστηρικτές του σχεδιασμού έφτιαχναν άλλο Κόμμα; Τα μέλη του ΚΚΣΕ που διαφωνούσαν με την Περεστρόικα αλλά την υποστήριζαν στα πλαίσια του ΔΣ καλώς έπρατταν;»

Τότε θα είχαμε το ΚΚΣΕ-νεομενσεβίκοι και το ΚΚΣΕ-νεομπολσεβίκοι. Προφανώς το πρώτο θα εξέφραζε διαφορετικά ταξικά συμφέροντα από το δεύτερο, συγκεκριμένα του νεοσχηματοσθέντος/ επανασχηματισθέντος κεφαλαίου. Η πάλη μεταξύ τους, λοιπόν, θα ήταν ταξική και αναγκαστικά θα κατέληγε στη νίκη των μεν ή των δε. Μ' άλλα λόγια, αυτό που προτείνεις είναι το ίδιο μ' αυτό που συνέβη (ο Μόλοτοφ δεν διαγράφηκε από μόνος του, διαφώνησε και έντονα, απλά στα πλαίσια του καταστατικού, του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, εντός του κόμματος), απλά υπό καθεστώς δύο κομμάτων.

Ωστόσο αυτό που ζητάς συνιστά πισωγύρισμα. Το ζήτημα είναι να έχεις μονολιθικό /και/ επαναστατικό κόμμα ταυτόχρονα. Αν πρέπει να επανακτήσεις την επαναστατικότητα του κόμματος διά διασπάσεως ενόσω κτίζεις σοσιαλισμό, χέσ'τα κι άσ'τα. (Είναι σαν να πρέπει να αλλάξεις κορδόνια στα παπούτσια σου την ώρα που σε κυνηγάει ο δολοφόνος από το Scream.)

Το ζητούμενο δεν είναι τόσο η ύπαρξη ασφαλιστικής δικλείδας, αλλά η εκ των προτέρων φροντίδα να μην έχεις οπορτουνιστικά στοιχεία στις γραμμές σου (σαν εκείνη την παραβολή με τις παρθένες που οι μισές πήγαν στον μασούτη και πήραν λάδι ενώ οι άλλες μισές έβλεπαν τόλμη και γοητεία), με ό,τι αυτό συνεπάγεται. («Κράτα τον Μπουχάριν γιατί στέλεχος είναι, τη γνώμη του είπε.» Εντάξει, αλλά άμα η γνώμη είναι επικίνδυνη, βγάλε τον από στέλεχος, μην τον αφήνεις στη βάρκα με το τρυπάνι στο χέρι.) Έτσι νομίζω.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Ιστρολλικε,στις περιπτωσεις που αναφερεις,ειχαμε διαπαλη μεταξυ της μαρξιστικης-εργατικης και οπορτουνιστικης-μικροαστικης/αστικης γραμμης,και οχι διαπαλη μεταξυ μαρξιστων.

Σε περιπτωση που γινοταν διασπαση με τους ορους που αναφερεις,θα ειχαμε ενα κομμουνιστικο κομμα,και ενα οπορτουνιστικο ή αστικο,οχι 2 κομμουνιστικα.

Αναυδος είπε...

είναι περίπλοκο το ζήτημα που θέτει ο ιστρολικος και δεν υπάρχει εύκολη απάντηση αλλά:

1. διαφορετικο κόμμα σημαινει εκπρόσωπηση αλλου κοινωνικου στρώματος και όχι απλως ένα βημα διατύπωσης ιδεολογικών διαφωνιών μεταξύ των μελών της ίδας τάξης.
2. η ύπαρξη άλλων τάξεων ή στρωμάτων πέραν της εργατικής αν και είναι υπαρκτή πραγματικότητα στο σοσιαλισμό έχει ένα ιστορικό τέλος, τέλος που η ίδια η ΔτΠ πρέπει να εξασφαλίσει με την πολιτική της
3 αρα τέτοιο κόμμα θα είναι εξ’ ορισμού αντιθετο στην εμβάθυνση του σοσιαλισμού δηλ. ένας εχθρός

4. από την άλλη αφου αυτή η δυνατότητα δεν δινεται και η πραγματικότητα ακόμη είναι μια ταξική κοινωνία οι διαφωνίες καμουφλάρονται και οι φορείς τους διεισδύουν στο κομ. κόμμα. Ποια μπορει να είναι συνεπως η δικλείδα ασφαλίας εντός του κομ. Κόμματος ενάντια στις απόψεις και στους φορείς της που εντέλει το διαβρώνουν; Η λύση των μπολσεβίκων ήταν οι περιοδικές εκκαθαρίσεις του κόμματος από τα ξένα στοιχεία, καριερίστες, απατεώνες κλπ. Η με αλλα λόγια δημόσια κριτική και αυτοκριτική. Δυστυχώς κατά την προσωπική μου άποψη οι υπερβολές των διώξεων του 1937-1938 οδήγησαν το ΠΚΚ(μπ) στο να εγκαταλείψει τη μέθοδο αυτή με αποτέλεσμα μετα τον πόλεμο οι εκκαθαρίσεις να περιορίζονται σε έλαχιστα ανώτατα στελέχη του (υπ. Λένινγκραντ).

5. Η ανοχή της γκρίζας οικονομίας από την άλλη που ήταν συνειδητη και μοιραία επιλογή της ΔτΠ από τα μέσα περίπου της δεκαετιας του 1950 γέννησε και δυνάμωσε εντός της ΕΣΣΔ μια νέα αστική τάξη που βρηκε τους πολιτκους της εκπροσωπους στα εξαγορασμένα κομματικά στελέχη. Δεν ήταν θέμα να κάνουν δικό τους κόμμα αλλά έπρεπε η να σαπιζουν σε καποια φυλακη ή να τους κοντυνουν κατά ένα κεφαλι

Ανώνυμος είπε...

Κατα την προσωπικη μου αποψη οι Περιοδικες εκκαθαρισεις μετα το 1945 δεν εγκαταλειφθηκαν απο το κομμα των Μπολσεβικων απο προθεση.Αναγκαστικα εγινε απο ελειψη Στελεχων του κομματικου και κρατικου μηχανισμου λογο των τεραστιων απωλειων του 2ου Π.Π Και τις ολοκληρωσης μιας ολοκληρης περιοδου 40 χρονων απιστευτων θυσιων Συμφωνω στα υπολοιπα με τον Αναυδο και τους υπολοιπους συντροφους.Ειναι ενα παρα πολυ δυσκολο ζητημα οταν εισαι στην εξουσια και παρουνε κεφαλι τα λουλουδια ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@Αναυδος

Σχετικα με τα 4 και 5:

Για τους λογους που ανεφερες,προτιμω ολοι αυτοι να εχουν δικα τους κομματα,ωστε να ξερουμε ποιοι ειναι και το κυριοτερο ποσους εκφραζουν,παρα να κρυβεται ολη η μποχα κατω απο την μονοκομματικοτητα.

Οι εκλογες ειναι ενα εργαλειο που αποτυπωνει τους συσχετισμους και εκτονωνει τις εντασεις,και ισως ηταν λαθος που το απεμπολησαν τα σοσιαλιστικα κρατη.Ας τους επιτρεπεται να εχουν μια οσο το δυνατον ελευθερη πολιτικη δραση,και ας υπαρχουν οι αντιστοιχες δικλειδες που εχει το αστικο συνταγμα για να προστατευσει τον καπιταλισμο,χωρις να σημαινει οτι και αυτο ειναι πανακεια.

Ανώνυμος είπε...

@αναυδος, ιστρολλικος

Αν συνέχιζαν οι κομματικές εκκαθαρίσεις του 37-38 θα φτάναμε στο 55 και δεν θα είχε μείνει ούτε σοβιετικό ρουθούνι ζωντανό. Τέτοιο συνεχή κύκλο τρόμου χωρίς τέλος καμιά κοινωνία δεν μπορεί να τον αντέξει. Αν βάλεις και το Β' ππ στο σκηνικό, απορώ με ποιους θα γινότανε οποιοιδήποτε ανοικοδόμηση και απέναντι σε ποιον θα στρέφονταν οι νέες εκκαθαρίσεις.

Το πρωτο πρόβλημα της σοβιετικής οικονομίας ήταν η έλλειψη τιμών, άρα και η απουσία μηχανισμού ανατροφοδότησης για τις ποιότητες και την ζήτηση των προϊόντων. Και ναι μεν σε βασικά είδη φαγητού αυτό κάπως κουκουλώνετε, άλλα σε γενικά καταναλωτικά αγαθά χάνεις τον μπουσουλά χωρίς τιμές και αγορά. Θα έπρεπε να βρεθεί κάποιος τρόπος για το α) ποιος θα πάρει τα φιλετάκια και β) τι είναι φιλετάκι γ) πως θα φτιάξουμε φιλετάκια.

Έτσι σιγά-σιγα φτάσαμε στο “τουλάχιστον οι καπιταλίστες ξέρουν από φιλέτα” και στο “μπορούμε επιτελούς να φάμε υγιεινό φαγητό στα ΜακΝονταλντς” ΜΕΣΑ στο κόμμα, χωρίς να υπάρχει παρά ελάχιστη διαφωνία. Δεδομένου του ενός κόμματος, πάλι μηχανισμός ανατροφοδότησης που να πιάνει λάθη δεν υπήρχε. Αν με κάποιο τρόπο είχαμε άχρηστο ΓΓ το κόμμα κατέρρεε όπως και κατέρρευσε. Τα πολλά κόμματα στον καπιταλισμό κάνουν ακριβώς αυτό, ψάχνουν διαρκώς για λύσεις στα προβλήματα του συστήματος από διαφορετική οπτική γωνία.

Χωρίς λοιπόν λυμένα τα θέματά α) ποιος τρώει φιλέτα β) τι γίνετε όχι εαν αλλά ΟΤΑΝ βρεθεί στην εξουσία κάποιος απλά ανίκανος ξανά σοσιαλισμό δεν βλέπουμε.


Χρουτσωφικος του 20ου

Ιστρολλικός είπε...

@NC + ΠΓ

Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η απάντηση βασίζεται σε μία ορολογική ταχυδακτυλουργία και δεν λύνει το πρόβλημα. Ναι, εφ'όσον ο οππορτουνισμός δεν αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, τότε μετά από μια διάσπαση θα έχουμε πάλι ένα εργατικό κόμμα, άρα ένα είναι το Κόμμα. Το πολιτικό ζήτημα είναι ότι το ποια θέση είναι οππορτουνιστική και ποιά συνεπώς κομμουνιστική μπορεί να κριθεί μόνο εκ των υστέρων. Ο μαρξισμός δεν είναι μια λίστα από θέσφατα τα οποία μπορούμε να συγκρίνουμε με το περιεχόμενο μιας χ πολιτικής και να βλέπουμε κατά πόσο συμπίπτουν ή όχι. Ο οππορτουνισμός δεν θα βγει στο προσκήνιο δηλώνοντας οππορτουνισμός ή εχθρός της εργατικής τάξης, οι φορείς του μπορεί να μην έχουν καν συναίσθηση της κατεύθυνσης των θέσεών τους. Το ερώτημα λοιπόν είναι, εφόσον η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι είναι δυνατόν το ΚΚ να μετατραπεί σε αντεπαναστατικό κόμμα, δεν πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα στην ΔτΠ να μπλοκάρονται οι πολιτικές του, να ξυλώνεται η δύναμή του;

Με άλλα λόγια Neophyte, για μένα δεν είναι 'το ίδιο πράγμα' να υπήρχε ΚΚΣΕ-οππορτούνες και ΚΚΣΕ-σωστοί, γιατί σε τέτοιες συνθήκες το ΚΚΣΕ-σωστοί θα μπορούσε να διεκδικήσει την κυβερνητική εξουσία από το ΚΚΣΕ-οππορτούνες, να κατεβάσει διαφορετικές λίστες στα σοβιέτ και τα συνδικάτα, να κινητοποιήσει μέρος των μαζών ενάντια στην αντεπαναστατική πολιτική.

Αυτό που έγινε στην πραγματικότητα είναι ότι υπήρχε μόνο ΚΚΣΕ-οππορτούνες και ότι ακόμα και οι σωστοί κομμουνιστές είχαν την *υποχρέωση* στα πλαίσια του ΔΣ να *εφαρμόζουν* αντεπαναστατική πολιτική. Αυτό για μένα είναι ένα τεράστιας σημασίας πρόβλημα που μας έχει αφήσει να λύσουμε η εμπειρία της οικοδόμησης. Προφανώς και δεν θα λυθεί στο μπλαμπλά κάτι τέτοιο, αλλά νομίζω ότι οι ευχολογικού τύπου διατυπώσεις του στυλ "πρέπει να φροντίζουμε το ΚΚ να διατηρεί τα επαναστατικά του χαρακτηριστικά" είναι εντελώς ανεπαρκείς ως θέσεις. Ναι, αυτό πρέπει να κάνουμε αλλά πως θα γίνει και τι σημαίνει αυτό σε συνθήκες σοσιαλισμού;

Ιστρολλικός είπε...

Παναγιώτη,

Συμφωνώ, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Δεν προβληματίζομαι για το πως επικράτησε ο οππορτουνισμός στο ΚΚΣΕ, αλλά πάνω στο τι σημαίνει αυτό για την μελλοντική μας πρακτική.

Άναυδε,

Στο σημείο 3) πρέπει να αντιπαραθέσουμε την πραγματικότητα. Δηλαδή ότι ο εχθρός της οικοδόμησης αποδείχθηκε το ίδιο το ΚΚΣΕ και τα άλλα κυβερνώντα κόμματα. Το θέμα δεν είναι αν πρέπει να επιτραπούν κόμματα που είναι 'εξ'ορισμού' εχθροι του σοσιαλισμού, αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα. Το θέμα είναι ότι δεδομένου ότι είναι δυνατόν ένα ΚΚ να μετατραπεί το ίδιο σε φορέας της αντεπανάστασης, ένα άλλο Κόμμα με διαφορετικές ΔΕΝ θα είναι εχθρός του σοσιαλισμου, το αντίθετο μάλιστα.

Ξαναλέω, το πολιτικό σύστημα της ΕΣΣΔ οδήγησε στο αποτελέσμα το ΜΟΝΟ νόμιμο Κόμμα να είναι αντεπαναστατικό. Αυτό το ζήτημα δεν λύνεται με το να λέμε ότι πρέπει να φροντίσουμε να μην γίνουμε οππορτουνιστές.

Οι περιοδικές εκκαθαρίσεις σε καμία περίπτωση δεν διασφαλίζουν ότι το Κόμμα θα προστατευτεί από τον οππορτουνισμό. Μπορούν κάλλιστα να γίνουν όργανο της επικράτησής του. Θυμίζω ότι ο Χρουστσώφ την περίοδο 37-38 ήταν γραμματέας της ΚΟ Μόσχας και ωρυόταν ότι ήταν πολύ χαμηλά τα όρια των εκκαθαρίσεων, εκτοπισμών, εκτελέσεων.

Ανώνυμος είπε...

Ιστρολλικος.Συντροφε δεν το εγραψα για εσενα.Το ειπα σε σχεση με τον Αναυδο στο σημειο 3. Τωρα το πως λυνεις αυτο το προβλημα ειναι πολυπλοκο.Κατα την γνωμη μου οι Περιοδικες εκκαθαρισεις μεχρι τον πολεμο λυνανε το προβλημα. Τωρα πως αντιμετωπιζεις το θεμα που δημιου ργηθηκε μετα τον πολεμο απο την ελειψη Στελεχων αυτο ειναι για διερευνηση ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Neophyte_commie είπε...

«Το πολιτικό ζήτημα είναι ότι το ποια θέση είναι οππορτουνιστική και ποιά συνεπώς κομμουνιστική μπορεί να κριθεί μόνο εκ των υστέρων.»

Αυτό είναι ακριβώς το ζήτημα, και εκεί διαφωνώ μαζί σου (τα άλλα είναι συνέπειες, όπως σωστά το έθεσες). Εκ των προτέρων κρίνεται. Όποιος λέει «έλα να κάνουμε έναν συμβιβασμό τώρα, μια προχειράντζα και βλέπουμε» είναι ο οπορτουνιστής, γιατί καταλήγει να θέτει τις βασικές αρχές σε αμφισβήτηση, οπότε μετά χωράνε όλα. Γι' αυτό λέμε ότι είναι σημαντικό (ορθώς σημαντικό) ότι το ΚΚΕ μουλάρωσε πάρα πολύ από το '12 και μετά.

Και σε τελική ανάλυση, δεν υπάρχει «εκ των υστέρων». Η εμπειρία της Κομμούνας, η εμπειρία της ΕΣΣΔ συσσωρεύονται και θεωρητικοποιούνται για την επόμενη φορά. Άρα τα ύστερα των προηγούμενων αποπειρών γίνονται πρότερα για την επόμενη. (Τηλεγραφικά γιατί βιάζομαι.)

Καλή επιτυχία παιδιά. Τα λέμε από Δευτέρα.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@Ιστρολλικος

Συμφωνω στα περισσοτερα που λες.Θα σταθω σε αυτο που ειπες οτι δεν μπορουμε να ξερουμε εκ των προτερων παντα,πια θεση ειναι οπορτουνιστικη και ποια οχι.Η εμπειρια μας εχει δειξει,οτι θεσεις για την αυτονομια των επιχειρησεων ή του τυπου ''κουλακοι πλουτιστε'',ηταν επιζημιες για τη σοσιαλιστικη κοινωνια και οικονομια,οποτε θα πρεπει να θεωρουνται πλεον καραμπαμ οπορτουνιστικες,ανεξαρτητα απο τις προθεσεις των εισηγητων τους.

Αναυδος είπε...

@ιστρολικέ

Εξ’ ορισμού το δεύτερο κόμμα θα είναι εχθρικο στη ΔτΠ ή αν δεν είναι θα είναι απλώς διακοσμητικο. Η σοσιαλιστικη δημοκρατια δεν περιοριζεται στην υπαρξη διαφορετικων κομματων που περισσότερα προβλήματα δημιουργούν από αυτά που υποθέτουμε ότι θα λύσουν . Πιο ορθη μου φαινεται η ενισχυση της δημοκρατιας στους θεσμους της σοσιαλιστικης δημοκρατιας όπως τα σοβιετ και τα συνδικατα

Η ανιχνευση του οπορτουνισμου σαν πιθανοτητα δεν απαιτει ειδικες γνωσεις αλλα μια καλη ανάλυση του ταξικου status quo σε κάθε δεδομενη στιγμή. Δεν χρειάζονται ειδικες γνωσεις για να καταλάβεις ότι αν υπάρχει χ% μελών των παλιών εκμεταλλευτικων ταξεων και των υπηρετων τους καποιοι θα εχου ηδη διεισδυση στο κομμα. Ότι π,χ η συλλογικη ιδιοκτησια παλαντζαρει μεταξυ της εμβαθυνσης του σοσιαλσιμου και της στασιμοτητας συνεπως οι εκπροσωποι της θα αποτελουν ευφορο εδαφος για τον οπορτουνισμο. Δεν είναι δυσκολο να ελεγχεις την οικονομικη κατασταση των μελων και να καταστελεις τους πιο ευπορους κλπ κλπ

Νομιζω ότι θα πρεπει να ειμαστε πιο απαιτητικοι στη βελτιωση της εσωκομματικης λειτουργιας

(στη ΛΔΓ υπήρχαν κι αλλα κόμματα χριστιανοδημοκρατικο, δημοκρατικο-αγροτικο, ελευθερο-δημοκρατικο κι το εθνικο-δημοκρατικο χωρις η παρουσια τους να απετρεψε τη διαβρωση του SED)


Ιστρολλικός είπε...

@ ΠΓ,

Σύμφωνοι αν και τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα ούτε εκεί. Το '21 η σωστή γραμμή ήταν η ΝΕΠ και όχι το βάθεμα των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής όπως ήθελαν οι οπαδοί του Πολεμικού Κομμουνισμού.

@Άναυδε,

Διακοσμητικό θα είναι ένα Κόμμα μόνο εφόσον το ορίτζιναλ δεν έχει οππορτουνέψει. Δεδομένου ότι η ιστορική πείρα έχει δείξει ότι οι τίτλοι και τα ιστορικά γαλόνια δεν αποτελούν εγγύηση γι'αυτό, δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορούμε έτσι αβίαστα να απορρίπτουμε την δυνατότητα εναλλακτικής οργάνωσης.

Για την εσωκομματική λειτουργία συμφωνούμε, αλλά οι γενικές κοινωνιολογικές γνώσεις δεν μας προστατεύουνε. Δεν υπάρχει ευθεία σχέση μεταξύ κοινωνικής θέσης και απόψεων.

Το ζήτημα, ξαναλέω, είναι αν θα πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα σκληρής αντιπολίτευσης εντός των ορίων της ΔτΠ. Στη ΛΔΓ δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα, καθώς κανένα κόμμα δεν μπορούσε να διεκδικήσει την κυβέρνηση από το ΣΕΔ.

Και προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, αύριο ΚΚΕ και με τα δύο χέρια.

Ανώνυμος είπε...

Θα συμφωνήσω με τον Άναυδο. Το ζήτημα δεν είναι μόνο το κόμμα, το κόμμα θα είναι ίσως η αποκρυστάλωση των γενικότερων συνθηκών. Η βάση του προβλήματος θα είναι η γενικότερη λαϊκή-εργατική κινητοποίηση στα συμβούλια και τα συνδικάτα. Γενικά ο σοσιαλισμός δεν νοείται να είναι υπόθεση της ανάθεσης ακόμα και στο κόμμα, και αυτό είναι κάτι που και το ΚΚΕ έχει καταλάβει απο την ιστορική του μελέτη. Αν δεν έχει το σύνολο της κοινωνίας ενεργή συμμετοχή και ξεκαθαρισμένη ταξική στόχευση, τότε θα έχουμε φαινόμενα σαν του 89 που γινόταν η ανατροπή και ο λαός κοιτούσε απαθής. Η ανάθεση είναι ανάθεση, και στο σήμερα, και στο μετεπαναστατικό αύριο.


Και νομίζω οτι αν λειτουργεί σε μια τέτοια βάση το πράγμα, το πρόβλημα της πολιτικής έκφρασης θα το λύσει η τότε κοινωνία με τρόπους που ίσως εμείς δε φανταζόμαστε σήμερα.


ΥΓ. Έχουμε κάποια βιβλιογραφία ή αρθρογραφία για το ζήτημα του συνεδρίου των μπολσεβίκων το 1921 και τη συζήτηση για το αν θα έχουν εργατικό έλεγχο(όπως πρότεινε ο Λένιν) ή εργατική διεύθυνση(όπως πρότεινε η Αριστερή Αντιπολίτευση) στην ΕΣΣΔ;





metalorixos