Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

Για καθαρό αέρα

-Πάμε παιδιά. Μνημόνια μες στο 15αύγουστο ούτε οι Δεξιοί δεν ψήφιζαν.
-Και πού να πάμε, διακοπές; Με τι λεφτά;
-Σωστό κι αυτό...



Κι αυτό, γιατί μαθαίνεις πως πήγε σήμερα, λόγω της ημέρας, ο μικρός Μπελογιάννης, που έχει το όνομα χωρίς τη χάρη, στο μνημονιακό σταθμό που διευθύνει ο Αρβανίτης (κι έχει επίσης το όνομα χωρίς τη χάρη). Γιατί το ΚΚΕ γεννάει Μπελογιάννηδες (σε επαναστατικές συνθήκες, που βγάζουν από το λαό ό,τι καλύτερο έχει), αλλά οι Μπελογιάννηδες δε γεννάνε σώνει και καλά Κουκουέ(δες), ούτε φέρουν καμία ευθύνη για τις ρυπαρογραφίες των απογόνων τους.

Και να φανταστείς πως μεγάλωσε πλάι στη Διδώ Σωτηρίου. Σκέψου λοιπόν αντίφαση, πόσα παιδιά έχει αναθρέψει πολιτικά η Σωτηρίου και τα έκανε κομμουνιστές με τα βιβλία της, κι από την άλλη τι έγινε πολιτικά το παιδί που μεγάλωσε δίπλα της και τι κατάντησε να γράφει στα γεράματα.

Ίσως να έχει το δικό της μερίδιο ευθύνης κι η Έλλη Παππά, που τυπικά δεν πέρασε ποτέ με το μέρος των αναθεωρητών και μπορείς να βρεις πχ, ακόμα και το ευρωσωτήριο 92' (το έτος 2 μετά διάσπασης και ανατροπών) μια εκπομπή στο ραδιόφωνο του 902, όπου μιλούσε μαζί με τον ακραιφνή σταλινικό Νίκανδρο Κεπέση. Αλλά στις αναμνήσεις της έλεγε ότι ο Ζαχαριάδης χρειαζόταν έναν ήρωα (που το βρήκε στο πρόσωπο του Μπελογιάννη) και έναν προδότη (που τον βρήκε στο Νίκο Πλουμπίδη), για να ξελασπώσει από τις ευθύνες του. Και ερμήνευε τα τελευταία λόγια που της είπε ο Μπελογιάννης (εσύ πρέπει να ζήσεις, για την εκδίκηση, για το παιδί μας) ως προτροπή να εκδικηθεί την ηγεσία του Κόμματος.
Βασικά όμως η μεγαλύτερη μικροπρέπειά της (όσο αντιφατικό κι αν είναι ως φραστικό σύνολο) είναι ότι όλα αυτά τα δημοσίευσε μετά το θάνατό της, για να έχει την τελευταία λέξη, και για να θεωρηθεί μικροπρεπής όποιος επέκρινε τα γραπτά της, ξεχνώντας το ρητό δεδικαίωται.

Βασικά ο νεκρός δε δικαιώνεται μόνο, αλλά μπορείς να τον κάνεις ό,τι θέλεις, μιλώντας εξ ονόματός του, χωρίς να μπορεί να σε αντικρούσει. Εδώ επιχειρούν να το κάνουν με το Ζαχαριάδη (που γράφει ότι δεν έχει τίποτα να χωρίσει με το κόμμα του) και τον Πλουμπίδη (που πέθανε φωνάζοντας ζήτω το ΚΚΕ), σιγά μην κολλούσαν στον Μπελογιάννη. Για τον οποίο αφήνουν να εννοηθεί πως θα γινόταν υπέρμαχος της ανανέωσης και της ενότητας.

Και εγώ λοιπόν σου λέω πως αν είχε επιζήσει ο Μπελογιάννης, που δεν μπήκε στα ψηφοδέλτια της ΕΔΑ (για να πάρει βουλευτική ασυλία και να μπει ένα επιπλέον εμπόδιο στα σχέδια των εκτελεστών του) ακριβώς εξαιτίας της ενότητας με τον Κύρκο κι άλλους "μετριοπαθείς συμμάχους", θα είχε γίνει γραμματέας του ΚΚΕ, ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο Ζαχαριάδη και το Χαρίλαο. Και μπορεί να νικούσε η επανάσταση στην Ελλάδα και να γινόταν η καλύτερη ΛΔ, με ισχυρό λαϊκό παράγοντα, που θα έβαζε κάθε αντεπαναστάτη στον πάγκο του.

Κι αν είναι να πιάσουμε τις ωραίες αντιδιαλεκτικές υποθέσεις της λεγόμενης εναλλακτικής ιστορίας, μπορούμε να θυμηθούμε και το βιβλίο του Αλεξάτου "πλατεία Μπελογιάννη", που απαντούσε σε ένα ελεεινό κι ανιστόρητο μυθιστόρημα του Φύσσα, που δικαίωνε βασικά το γνωστό αφορισμό "ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι" του Λαζαρίδη, που ήταν συγκατηγορούμενος του Μπελογιάννη και γλίτωσε την τελευταία στιγμή το απόσπασμα.

Η πλατεία Ομονοίας θα λεγόταν Μπελογιάννη και δε θα ήταν το σημερινό έκτρωμα που γνωρίζουμε όλοι. Θα είχαμε γλιτώσει από το τέρας της αντιπαροχής, που έπνιξε στο τσιμέντο τα μεγάλα, αστικά κέντρα και προπαντός την πρωτεύουσα. Και γενικώς θα γίνονταν μια σειρά πράγματα, που ο ταξικός αντίπαλος τα συμπυκνώνει στο τρομακτικό σενάριο "θα είχαμε γίνει Βουλγαρία", αλλά είναι τελικά αμφίβολο κατά πόσο αυτό θα ήταν όντως τρομακτικό ή ευλογία για το λαό μας.

Ας κλείσουμε ως εξής. Ο Μπελογιάννης είπε στην απολογία του πως οι θυσίες των κομμουνιστών μόνο με αυτές των πρώτων χριστιανών μπορούν να συγκριθούν, με τη διαφορά πως οι τελευταίοι θυσιάζονται ελπίζοντας στην ανταμοιβή σε μια μετά θάνατο ζωή, ενώ οι δικοί μας το κάνουν για ένα καλύτερο αύριο που οι ίδιοι ποτέ δε θα ζήσουν.

Ας αναρωτηθούμε λοιπόν τι ακριβώς θυσιάζουμε εμείς σήμερα, και αν χαλάμε έστω ένα κομμάτι της ζαχαρένιας μας για τον αγώνα. Οι τιμητικές αναφορές στους αθάνατους ήρωες του κομμουνιστικού κινήματος έχει νόημα μόνο αν αυτοί λειτουργούν ως παράδειγμα προς μίμηση. Αλλιώς καταλήγουν (τηρουμένων των αναλογιών και σε πολλά εισαγωγικά) ένα είδος "περήφανης προγονολατρείας" που κρύβει το κεφάλι της στο χώμα, για να μην αντιμετωπίσει το παρόν και τις δυσκολίες του.

Υγ: άσχετο, αλλά κολλάει με τον τίτλο...

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Άμα τα ταξικά ναυάγια θέλουν να κάνουν την δουλειά τους, την κάνουν και ξεκινάνε από το ότι και καλά το ΚΚΕ σήμερα, δεν είναι το ΚΚΕ του τότε, το οποίο χάθηκε κάποτε (κανείς δεν ξέρει), ενώ το σημερινό απλά έχει το όνομα (σφραγίδες κλπ. γραφικά) και όχι την χάρη...

Τις ίδιες παπαργιές λέει και ο Τζίμης Πανούσης, και το ίδιο λένε όσοι νομίζουν ότι το όπλο το παίρνεις όποτε γουστάρεις, που όμως τώρα δεν μπορεί κανένας, πόσο μάλλον όσο το κακό ΚΚΕ σου λέει ότι δεν είναι η ώρα για επανάσταση, ώστε και καλά να μην την κάνεις ποτέ!
Και έτσι, μονά ζυγά δικά τους, και έχουν και την απόλυτη δικαιολογία για να κάτσουν στον καναπέ, και να ξερνάν αντικομουνισμό που είναι τόσο εύκολο και αναγνωρίσιμο στην εποχή της αντεπανάστασης!
Σιγά μην παραδεχτεί ο μικροαστός ότι έχει λάθος, πάντα κάποιος άλλος φταίει...

Ιβάν Τζόνι

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Ο Ν. Μπελογιάννης, ο Μικρός, δεν είναι παιδί του Ν. Μπελογιάννη. Παιδί κυρίως της Διδούς Σωτηρίου είναι, γιατί αυτή τον ανάθρεψε.
Και η Σωτηρίου μαζί με την Ελλη Παππά-Ιωαννίδου ανήκαν σε έναν κόσμο, που έπασχε από αντικομμουνιστική πόρωση. Αυτοί οι άνθρωποι είχαν ήδη ηττηθεί, είχαν ψυχικά αλλάξει στρατόπεδο, (ίσως να μην είχαν καταλάβει και ποτέ με τι είχαν "μπλέξει"), αλλά παραμένανε μέσα στους κύκλους του ΚΚΕ, γιατί δεν είχαν το κουράγιο να σηκώσουν ατομικά τη ρετσινιά του αποστάτη. Κάνανε διαβρωτική δουλειά, καρτερώντας σε κάποια διάσπαση, για "να την κάνουν", μαζί με άλλους, που θάτανε πολύ πιο εύκολο, και θάχε και ιδεολογικό επικάλυμμα. Τους έκατσε, κι όχι μία φορά, καθώς ήταν περίοδος ήττας και υποχώρησης.
Είναι "μοιραίο", δηλ. διαλεκτικά αναμενόμενο, σε ένα κίνημα ανατροπής, που παλεύει για να βγεί στο προσκήνιο της Ιστορίας και της Ζωής, όλοι αυτοί που θα "μπλέξουν" να μην είναι εξ ίσου συνειδητοί η εξ ίσου μαχητικοί.
Ειδικά στο ΚΚΕ, που για μεγάλο διάστημα της ιστορικής του διαδρομής φορτώθηκε, για ποικίλους λόγους, και αστικοδημοκρατικά καθήκοντα, αναπόφευκτα βρέθηκαν και πολλοί άνθρωποι, που ήταν απλοί "δημοκράτες", αστικής νοοτροπίας. Ολοι αυτοί θέλανε να υποτάξουν το ΚΚΕ στη δική τους κοσμοθεώρηση, που τη νομίζανε, η τη λέγανε "κομμουνιστική", ενώ ήταν απλά αστικοδημοκρατική. Αναγνωρίζονται, εύκολα θάλεγα, από μερικά τυπικά χαρακτηριστικά συμπεριφοράς, όπως η υποτίμηση του ιδεολογικού η πολιτικού χαρακτήρα των θεμάτων, που συζητούν η χειρίζονται, ο πρακτικισμός-πραγματισμός, η έντονη προσωποληψία, ένα ισχυρά περιχαρακωμένο "εγώ" (που αν είναι αρκετά έξυπνοι-πονηροί το αναγνωρίζουν και στους άλλους....), ο σεβασμός στην ιεραρχία σαν έκφραση δύναμης/επιβολής και όχι καταμερισμού καθηκόντων μεταξύ ίσων, συνακόλουθα ο καρριερισμός, η κρυψίνοια (που δεν πρέπει να συγχέεται με την αναγκαία περιφρούρηση), κλπ. Στη συνείδησή τους, έστω κι αν δεν το λένε, το απλό μέλος είναι "κατώτερος" και ο Γ.Γ. "ανώτερος", κλπ. Στις συνελεύσεις, συνήθως ποτέ δεν παίρνουν πρώτοι τον λόγο, παρά περιμένουν να δούνε "πως θα διαμορφωθεί το κλίμα", η τοποθέτησή τους επηρεάζεται από τις θέσεις των προλαλησάντων, συνηθέστατα "συμφωνούν με την καθοδήγηση", γιατί ...."έτσι μπορείς να ανέβεις στην ιεραρχία", (όπως λέει και η κα Παππά-Ιωαννίδου, ...προδίδοντας άθελά της τον τρόπο σκέψης της), είναι επιρρεπείς σε γκρουπαρίσματα, φραξιονισμό, είναι διπρόσωποι, δηλαδή λένε άλλα στις ιδιωτικές συζητήσεις και άλλα στα όργανα η δημοσίως, κ.ο.κ.
Αυτά τα γνωρίσματα ήταν πολύ χαρακτηριστικά στην κα Παππά-Ιωαννίδου, που λένε π.χ., πως η τοποθέτησή της με το Κόμμα το '68, προσδιορίστηκε από την κόντρα της με τον άντρα της, Ηλία Ιωαννίδη, που τάχτηκε με το "εσ", κάτι, που μπορεί και νάταν κουτσομπολιό, αλλά μάλλον το επιβεβαίωσε η μετέπειτα πορεία της κας Παππά-Ιωαννίδου, και ιδίως η "διαθήκη" της.
Τέλος-πάντων, έχω την αίσθηση ότι το Κόμμα την τίμησε δυσανάλογα, εξ αιτίας του Ν. Μπελογιάννη, και γενικά, τόσο σε αυτήν όσο και στον βιολογικό γυιό του Ν. Μ., φέρθηκε με χαμηλούς τόνους, κυρίως για να προστατέψει την μνήμη του και ασφαλώς την πολιτική του πάλη.

Στην μεταθανάτια πάλη του Ν. Μπελογιάννη με τον "αριστερό" καιροσκοπισμό, ας αφιερώσουμε δυό αποσπάσματα από τον περίφημο λόγο του για τα 70-χρονα του Στάλιν:
"...η καλύτερη τιμή, το λαμπρότερο Δώρο που θα μπορούσαμε να προσφέρουμε στον αγαπημένο μας Στάλιν θα είναι να προσπαθούμε όλοι, με μια επίμονη, αδιάκοπη προσπάθεια, να γίνουμε άξια παιδιά του. Το όνειρο κάθε αγωνιστή, πρέπει να ναι να μοιάσει όσο περισσότερο μπορεί με το Στάλιν."
....
".... Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Σήμερα όλοι οι ταπεινοί και κατατρεγμένοι της γης ορκίζονται στ' όνομα του Στάλιν......"

Ανώνυμος είπε...

Ο Μπελογιάννης δεν αποτελεί ιδιοκτησία του κόμματος, αλλά ούτε φυσικά ιδιοκτησία από κληρονομιά των συγγενών τού. Ο Μπελογιάννης ανήκει εκεί όπου έθεσε ο ίδιος τον εαυτό του. Ποιος προσβάλει λοιπόν την μνήμη του; Το κόμμα που τιμά όλα αυτά για τα οποία αγωνίστηκε και θυσιάστηκε ή αυτοί που προσπαθούν να αποδομήσουν όλα όσα ήταν; Είτε μιλάμε για τον Μπελογιάννη, είτε για τον Βελουχιώτη, τον Πλουμπίδη, τον Τσε, πάντα προσπαθούν να τους παρουσιάσουν σαν περαστικούς αγωνιστές που είδαν φως και μπήκαν. Εδώ που τα λέμε, κάπως έτσι έγινε για όλους μας. Είδαμε φως και μπήκαμε, αλλά είναι προφανές ότι δε μιλάμε για λάμπα.

Β.Δ.

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είπε...

Κυκλοφορουσε ενα ανεκδοτο παλια στην ΚΝΕ .
-"Φασιστες αμαυρωσαν το μνηνειο του σ.Νικου στην Αμαλιαδα !
- Εισαι βεβαιος οτι ηταν ...φασιστες ?"

και νομιζω τα ελεγε ολα ...με νοημα